Του Josh Butler
Η εκλογή του Αντονι Αλμπανέζε στο ανώτερο αξίωμα της Αυστραλίας θα περάσει στην πολιτική ιστορία της χώρας ως μία από τις πλέον εντυπωσιακές – τόσο για την προσωπική διαδρομή του ανθρώπου που θα εγκατασταθεί στην πρωθυπουργική κατοικία όσο και για τις συνθήκες υπό τις οποίες κέρδισε τα κλειδιά.
Ο ακτιβιστής φοιτητής και πολιτικός ταραχοποιός από τη σοσιαλιστική Αριστερά των Εργατικών που περιέγραφε κάποτε πόσο του αρέσει «να πολεμάει τους Τόρις» αναγεννήθηκε στην πορεία ως ένας κεντρώος πολιτικός που στηρίζει τη μετριοπάθεια όσον αφορά την κλιματική αλλαγή και τη φορολογία. Ενα αγόρι που μεγάλωσε με την ανύπαντρη μητέρα του με μία σύνταξη αναπηρίας σε μια εργατική κατοικία μεγάλωσε για να γίνει ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας.
«Θέλω κάθε γονιός να μπορεί να πει στο παιδί του ότι ανεξάρτητα από το πού ζεις ή από πού προέρχεσαι, στην Αυστραλία οι πόρτες της ευκαιρίας είναι ανοιχτές για όλους μας» είπε στη διάρκεια της επινίκιας ομιλίας του το βράδυ του Σαββάτου από το Σίδνεϊ. Ο Αλμπανέζε θα ορκιστεί σήμερα ως ο 31ος πρωθυπουργός της Αυστραλίας. Βετεράνος του αυστραλιανού κοινοβουλίου, με 26 χρόνια θητείας σε αυτό, οδήγησε το Εργατικό Κόμμα στην κυβέρνηση έπειτα από εννέα χρόνια στην αντιπολίτευση, σπάζοντας ένα σερί τριών εκλογικών ηττών για το κεντροαριστερό κόμμα.
Η ιστορία του είναι γνωστή σε όποιον ασχολείται έστω και λίγο με την αυστραλιανή πολιτική. Εχτισε έναν συμπαθή χαρακτήρα, γνωστό απλά ως «Αλμπο», ως ένας καλαμπουρτζής ταραχοποιός από μια τρέντι βιομηχανική περιοχή του Σίδνεϊ με αγάπη για το ράγκμπι, την μπίρα και τη ροκ μουσική. «Μεγάλωσα με τρεις μεγάλες πίστεις: την Καθολική Εκκλησία, το Εργατικό Κόμμα και την ομάδα ποδοσφαίρου του Νότιου Σίδνεϊ» λέει ο ίδιος.
Πίσω όμως από το πρόσχαρο παρουσιαστικό, ο Αλμπανέζε έχει μία από τις πλέον συγκινητικές και σπαραξικάρδιες προσωπικές ιστορίες στην πολιτική. Μεγάλωσε με τη μαμά του, τη Μαριάν, μία δικαιούχο σύνταξης αναπηρίας με ρευματοειδή αρθρίτιδα που όπως έχει πει ο ίδιος «σακάτεψε» τις αρθρώσεις της σε μια εργατική κατοικία, στη συνοικία Κάμπερνταουν του Σίδνεϊ. «Δεν είχαμε πολλά, αλλά είχαμε ο ένας τον άλλον. Και αυτό ήταν αρκετό» έχει πει πολλές φορές.
Η μητέρα του τού είχε πει πως ο πατέρας του είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Μόνον όταν πια έφτασε στην εφηβεία τού αποκάλυψε πως ήταν ακόμα ζωντανός και ζούσε στην Ιταλία. Ο Αλμπανέζε έχει πει πως σε εκείνο το στάδιο δεν ήθελε να βρει τον πατέρα του. Η Μαριάν πέθανε το 2001. Το 2019 ο Αλμπανέζε κατάφερε να εντοπίσει τον πατέρα του, Κάρλο, καθώς και δύο ετεροθαλή αδέλφια.
Ανώτερο στέλεχος των Εργατικών για μεγάλο κομμάτι της πολιτικής του καριέρας, εξελέγη για πρώτη φορά στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο το 1996.
Προοδευτική φωνή υπέρ των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ανέβηκε την ιεραρχία της σκιώδους κυβέρνησης προτού γίνει υπουργός, πρόεδρος της Βουλής και για ένα σύντομο διάστημα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί πρωθυπουργίας Κέβιν Ραντ και Τζούλια Γκιλάρντ.
Διεκδίκησε για πρώτη φορά την ηγεσία των Εργατικών το 2013, μετά την εκλογική τους ήττα και ξανά, με επιτυχία αυτή τη φορά, το 2019, μεταρρυθμίζοντας τη στρατηγική του κόμματος, υιοθετώντας μια στάση περισσότερο συμφιλιωτική και συνεργατική, ως ηγέτης της αντιπολίτευσης, από ό,τι οι προκάτοχοί του.
Παρά τη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε μία σειρά από προεκλογικές του «γκάφες» και την εβδομάδα που πέρασε σε απομόνωση λόγω COVID-19, ο Αλμπανέζε κατάφερε να μετακινήσει τους Εργατικούς από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για μόλις τέταρτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
