Είναι αλήθεια ότι αναφερόμαστε πολύ συχνά στα σχολεία.

Μόνο που ταυτόχρονα συζητάμε πολύ λίγο ποια είναι η πραγματική κατάσταση στην εκπαίδευση.

Και αυτό γιατί στεκόμαστε πάντοτε σε κάποια «συμπτώματα», χωρίς να κοιτάζουμε την ουσία.

Έχουμε ένα τραγικό περιστατικό με μια αυτοκτονία μαθητή;

«Ανακαλύπτουμε» ξαφνικά ότι μπορεί και να υπάρχει και πρόβλημα εκφοβισμού και bullying στα σχολεία.

Το συζητάμε για λίγο και μετά στρεφόμαστε σε κάποιο άλλο θέμα της «επικαιρότητας».

Υπάρχει αντιπαράθεση γύρω από τις εξετάσεις PISA;

Θυμόμαστε ότι υπάρχει ζήτημα με το εάν και πόσο μπορούμε να μετρήσουμε εάν τα πράγματα πάνε καλά με την εκπαίδευση.

Και μετά το αφήνουμε, γιατί κάτι άλλο προέκυψε.

Έρχονται οι πανελλήνιες και βγαίνουν τα αποτελέσματα;

Αμέσως τρέχουμε να σχολιάσουμε ότι μπορούμε να δούμε τα προβλήματα του χαμηλού εκπαιδευτικού συστήματος στις «χαμηλές επιδόσεις».

Και μετά προχωράμε παρακάτω, στην επόμενη σελίδα της επικαιρότητας.

Το αποτέλεσμα είναι ποτέ να μην συζητάμε ουσιαστικά για αυτό που είναι ο πραγματικός «ελέφαντας στο δωμάτιο», δηλαδή την κρίση του σχολείου.

Και επιμένω, του σχολείου, ως θεσμού σε όλο το εύρος του.

Γιατί διαφορετικά μένουμε μόνο σε αποσπασματικές πτυχές. Τη μια μας φταίνε οι μαθητές, γιατί δεν διαβάζουν. Την άλλη οι εκπαιδευτικοί, γιατί δεν θέλουν να αξιολογηθούν. Μετά οι γονείς, γιατί είναι πολύ απαιτητικοί ή γιατί δεν είναι καθόλου απαιτητικοί.

Και δεν καθόμαστε να δούμε τι σημαίνει εκπαίδευση στον 21ο αιώνα.

Που τα παιδιά έχουν πρόσβαση εξ αρχής στο διαδίκτυο και άρα σε όγκο πληροφορίας (και παραπληροφόρησης συνάμα). Που η σταθερή απασχόληση είναι σε μεγάλο βαθμό παρελθόν.

Που οι σχολικές τάξεις, όπως και οι γειτονιές, είναι πολυπολιτισμικές.

Που νέες ανισότητες εμφανίζονται και αντανακλώνται σε σχολικές ανισότητες.

Που η ανασφάλεια που υπάρχει στην κοινωνία αλλά και η βία, δεν γίνεται να μείνει εκτός σχολείου.

Και να το συζητήσουμε όχι φέρνοντας «έτοιμες λύσεις», αλλά πρώτα από όλα ακούγοντας τις εμπειρίες των ίδιων των ανθρώπων του σχολείου: των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονιών.

Ξεκινώντας από την παραδοχή της κρίσης και προχωρώντας βήμα-βήμα σε λύσεις που να προσπαθούν να κάνουν το σχολείο να μην είναι για τους μαθητές ένας ξένος και συχνά εχθρικός χώρος, που να επιτρέπουν στους εκπαιδευτικούς να βγάλουν μεράκι, που κάνουν τους γονείς να βοηθήσουν, αλλά και ταυτόχρονα να έχουν εμπιστοσύνη στο σχολείο.

Γιατί διαφορετικά απλώς θα βλέπουμε τα «συμπτώματα» να πληθαίνουν.