Ο Ουκρανός στρατιώτης Ντμίτρο Κοζάτσκι, που είχε ταμπουρωθεί μέσα στο εργοστάσιο χάλυβα «Αζοφστάλ» (Azovstal) και βίωσε τις δραματικές 83 ημέρες της πολιορκίας του, πριν βγει με τα χέρια ψηλά ως αιχμάλωτος, απαθανάτισε τον χώρο.


Ένας χώρο – ερείπιο όπου εκεί μέσα οι Ουκρανοί έδωσαν την ύστατη μάχη της Μαριούπολης. Τα πάντα στο κτίριο έχουν ισοπεδωθεί ενώ όσοι παρέμειναν και μπορούσαν να κρατάνε όπλο έκαναν το σήμα της «νίκης».

Ανάμεσα στις φωτογραφίες και εκείνη του υπερασπιστή που μέσα στο σκοτάδι σηκώνει τα χέρια προς μια τρύπα στο ταβάνι όπου μπαίνει και τον λούζει το φως.


Στα μάτια τους όμως είχε χαθεί η ελπίδα. Γνώριζαν ότι δεν θα τα κατάφερναν να βγουν νικητές αλλά παρέμειναν εκεί μέσα. Τα πάντα έχουν καταστραφεί. Ρεύμα δεν υπάρχει και μόνο οι φωτιές που άναβαν οι υπερασπιστές για να ζεσταθούν, φώτιζαν τον τόπο.

Σκοτάδι θανάτου

Τα καύσιμα για τις γεννήτριες πλέον είχαν εξαντληθεί. Έφταναν μόνο για να φορτίσουν κάποιοι λίγοι τα κινητά τους. Το σκοτάδι πλάκωνε τους πάντες εκεί στα υπόγεια του εργοστασίου.


Και το βράδυ το θερμόμετρο έκανε βουτιά και η κατάσταση μέσα στα ερείπια και τα υπόγεια του εργοστασίου γινόταν περισσότερο απελπιστική. Όσο για το νερό και λίγο σαπούνι, κάτι τέτοιο δεν υπήρχε.

Οι μαχητές, άπλυτοι, βρώμικοι, με πρόσωπα μαύρα από το μπαρούτι δεν μπορούσαν ούτε τα χέρια τους να πλύνουν. Και το φαγητό ήταν ελάχιστο. Οι μερίδες κόβονταν σε μικρά κομμάτια και μοιράζονταν. Ίσα για να αντέξουν οι μαχητές λίγες ακόμη ώρες, άλλη μια μέρα.

Πολλοί είναι σοβαρά τραυματισμένοι. Άλλοι ακρωτηριασμένοι και όμως παρέμειναν εκεί. Τελικά οι Ρώσοι τους κάλεσαν να παραδοθούν και το έκαναν. Πρώτα οι άμαχοι και μετά οι τραυματίες.

Η κόλαση ζωντάνεψε στο εργοστάσιο ατσαλιού, στη Μαριούπολη. Για 83 ημέρες ο χάρος χόρευε τον χορό του θανάτου του. Ένας ένας οι υπερασπιστές πέθαιναν αλλά δεν παραδίδονταν. Μέχρι που δεν άντεξαν.

Ο Ντμίτρο ανέβασε τις φωτογραφίες που τράβηξε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι οι φωτογραφίες μιας αλήθειας που μυρίζει θάνατο. Όπως θάνατο μυρίζει ολόκληρη η Ουκρανία.