Σε μεταβατικές εποχές, σε καιρούς γεωπολιτικών ανακατατάξεων, σε χρόνους μεγάλων διλημμάτων, τα έθνη, οι λαοί και οι ηγεσίες τους τοποθετούνται. Και τοποθετούνται κατά τρόπο ευθύ και καθαρό, χωρίς διπλές και επαμφοτερίζουσες αναφορές ή λοξοκοιτάγματα δώθε-κείθε, όπως συνηθίζουν οι «επιτήδειοι ουδέτεροι».
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να μιλήσει καθαρά και ξάστερα την περασμένη Τρίτη στα δύο αμερικανικά νομοθετικά σώματα, στη Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων, για την τρέχουσα, τεραστίων διαστάσεων, γεωπολιτική κρίση, που πηγάζει από την άδικη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Εμφανίστηκε εκεί, στην Ουάσιγκτον, στην έδρα της σύμμαχης υπερδύναμης, ως απόλυτη έκφραση, ως υπέρμαχος του ανοιχτού, φιλελεύθερου δημοκρατικού δυτικού κόσμου, υπερασπιζόμενος τις οικουμενικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ισονομίας και συγκρουόμενος με κάθε μορφή τυραννίας, αυταρχισμού και αναθεωρητισμού.
Καταδίκασε έτσι τη ρωσική εισβολή και τοποθετήθηκε ευθέως, χωρίς επιφυλάξεις, υπέρ της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και της αποστολής στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας.
Σε αυτό το πλαίσιο ενέταξε αριστοτεχνικά τα εθνικά μας δίκαια, το απαραβίαστο των συνόρων μας, την προστασία των νησιών μας και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, που επί 48 έτη συμβιώνει με τα βάρβαρα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής του 1974.
Η ομιλία του κ. Μητσοτάκη ήταν, χωρίς αμφιβολία, βαθιά ιδεολογική, στη βάση των αρχών της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας. Γι’ αυτό και έτυχε της απόλυτης επιδοκιμασίας των αντιπροσώπων του αμερικανικού έθνους, οι οποίοι τον χειροκρότησαν όρθιοι πάμπολλες φορές, προκαλώντας τις πικρόχολες και άστοχες αντιδράσεις των γειτόνων μας.
Η τουρκική ηγεσία, αναθεωρητική και αυταρχική όπως είναι, δεν κατανοεί, ούτε μπορεί να συντονιστεί με τις αρχές του ανοιχτού, φιλελεύθερου δημοκρατικού δυτικού πολιτισμού, γι’ αυτό και αντιδρά και εξοργίζεται ακόμη και με την απλή επίκληση αυτών των αρχών.
Οι αυταρχικοί θιασώτες του σύγχρονου ρεβιζιονισμού γείτονές μας δεν αντιλαμβάνονται ότι σε τέτοιες επίμαχες περιόδους δεν δύνανται να διεκδικούν «και την πίτα ολάκερη και το σκυλί χορτάτο» που λέει κι ο λαός μας.
Δεν γίνεται να υπονομεύουν, επί μακρόν, την ατλαντική συμμαχία και τα εξοπλιστικά της συστήματα προμηθευόμενοι ασύμβατα και ανταγωνιστικά προς το ΝΑΤΟ ρωσικά όπλα και την ίδια στιγμή να διεκδικούν τα πλέον σύγχρονα των αμερικανικών αεροσκαφών, τα οποία προφανώς θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον συμμάχων χωρών του ΝΑΤΟ, όπως η Ελλάδα.
Και ακόμη, δεν γίνεται να υπερασπίζονται το Ισλαμικό Κράτος, την πιο φρικαλέα εκδοχή της ισλαμικής τρομοκρατίας, και την ίδια στιγμή να εγκαλούν τη Συμμαχία και να αντιστρατεύονται, σε αυτή την τόσο σκληρή φάση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας, επειδή δήθεν ανέχονται τον απελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων.
Και ίσως το χειρότερο, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι σε καιρούς αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών δεν επιτρέπεται να επιτίθενται στις γυναίκες πρωθυπουργούς των δύο αυτών χωρών επειδή, άκουσον-άκουσον, προάγουν τον φεμινισμό!
Η Τουρκία, κακά τα ψέματα, είναι θύμα των δικών της επιλογών και ιδιαιτέρως της στάσης της απέναντι σε μείζονα θέματα του σύγχρονου κόσμου. Τοποθετείται κατά τον κλασικό ανατολίτικο τρόπο, χωρίς συναίσθηση της κρισιμότητας των κατά καιρούς επιλογών της.
Εκμεταλλεύεται και παζαρεύει διαρκώς τη γεωπολιτική της θέση, χωρίς αρχές και κανόνες. Αν δει κανείς την τουρκική πολιτική των τελευταίων ετών θα διαπιστώσει ότι παλινδρομεί διαρκώς μεταξύ φίλων και εχθρών, χωρίς να βρίσκει σταθερή θέση και προσανατολισμό.
Αλλοτε είναι με τις ΗΠΑ, ταυτόχρονα παζαρεύει με τη Ρωσία, πρόσφατα συγκρούστηκε με τις χώρες του Κόλπου και το Ισραήλ και τώρα επιζητεί τον προσεταιρισμό τους. Σε προηγούμενα φεγγάρια έβλεπε ως κεφαλαιώδη την ευρωπαϊκή προοπτική της, αργότερα την εγκατέλειψε και τώρα τη διεκδικεί ξανά. Είναι, με άλλα λόγια, θέμα εμπιστοσύνης και προσανατολισμών. Ο μύθος τής δήθεν αποτελεσματικής τουρκικής διπλωματίας μάλλον έχει καταρρεύσει στις παρούσες συνθήκες. Οπως είχε συμβεί και στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αρα δεν της φταίει ούτε ο Μητσοτάκης ούτε η Ελλάδα…
