Σαν σήμερα, στις 23 Μαΐου 1925, γεννήθηκε η Ζωρζ Σαρή η σπουδαία συγγραφέας παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας αλλά και ηθοποιός, η οποία μαζί με την επίσης σπουδαία συγγραφέα, και επιστήθια φίλη της, Άλκη Ζέη, αποτέλεσαν άξιες συνεχίστριες του έργου της Πηνελόπης Δέλτα.
Την επομένη του θανάτου της Σαρή, στις 10 Ιουνίου 2012, ο Μανώλης Πιμπλής και «ΤΑ ΝΕΑ», δημοσιεύουν λόγια της Άλκης Ζέη για την αγαπημένη της φίλη:
«Ηταν από μικρή ένα πολύ γενναίο κορίτσι. Γνωριζόμασταν από δώδεκα ετών. Σε ό,τι της άρεσε έπεφτε με τα μούτρα να το πραγματοποιήσει. Αν δεν ήθελε να κάνει κάτι, δεν το έκανε καθόλου. Δεν υπήρχαν ενδιάμεσες καταστάσεις. Το ίδιο συνέβη και στην Αντίσταση.
Ζωρζ Σαρή και Άλκη Ζέη
»Από την ώρα που αποφάσισε να μπει στον χορό, έπεσε με τα μούτρα. Και ήταν άφοβη. Τον Δεκέμβρη του ’44 πληγώθηκε σοβαρά από εγγλέζικο όλμο και υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να της κόψουν ένα χέρι και ένα πόδι. Πήγα στα Πατήσια, στο Νοσοκομείο Αγία Ολγα όπου την είχαν, για να τη δω. Μέσα σε ένα απόλυτο χάος και τη φρίκη που συναντούσες σε κάθε βήμα σου στο νοσοκομείο, την πλησιάζω και βλέπω ότι είχε γράψει πάνω από το κρεβάτι της στον τοίχο: «Εγώ θα ζήσω και με ένα χέρι και με ένα πόδι». Τελικά δεν της έκοψαν τίποτα, ο γιατρός ο Κόκκαλης την έσωσε».
Από το 1991, όταν και ξεκίνησε η συνεργασία της Άλκης Ζέη με τις εκδόσεις Πατάκη, πουλήθηκα ως τον θάνατό της πάνω από 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Η συγγραφική της αφετηρία είχε γίνει το 1969 με τον «Θησαυρό της Βαγίας» από τις εκδόσεις Κέδρος.
«Η επιτυχία της είναι και αυτή δείγμα του πείσματός της» τόνιζε η Αλκη Ζέη. «Μου την έφερε! Είχαμε συμφωνήσει από μικρές ότι εγώ θα γίνω συγγραφέας και εκείνη ηθοποιός, πράγμα που έγινε. Όταν όμως αποφάσισε να γίνει και συγγραφέας, ήταν βέβαιο πως θα πετύχει αφού, όπως σας είπα ήδη, έπεφτε με τα μούτρα σε ό,τι έκανε».
Η Ζώρζ Σαρή είχε αξιομνημόνευτη πορεία και στο θέατρο καθώς όπως αναφέρουν «ΤΑ ΝΕΑ»:
«Ως ηθοποιός θεάτρου δούλεψε ήδη στο Παρίσι και στην Ελλάδα επέστρεψε το 1962, οπότε και έπαιξε δίπλα στους σημαντικότερους ηθοποιούς της εποχής. Σταμάτησε όταν ήρθε η χούντα και στράφηκε στη συγγραφή.
»Είχε προλάβει, πάντως, να παίξει επιλεκτικά και στον κινηματογράφο: στο “Τελευταίο ψέμα” του Μιχάλη Κακογιάννη (1958), στον “Ανθρωπο του τρένου” (1958) του Ντίνου Δημόπουλου, στη “Φαίδρα” (1962) του Ζυλ Ντασσέν, στο “Εγκλημα στα παρασκήνια” (1962) του Ντίνου Κατσουρίδη (βραβείο Β’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)»
Εκτός όμως από την τέχνη αφιερώθηκε και στους αγώνες για την ελευθερία, επιδεικνύοντας ηρωική δράση ως μέλος της ΕΠΟΝ κατά των κατοχικών δυνάμεων, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όπως η ίδια είχε δηλώσει: «Ηταν χρόνια χαράς και ελευθερίας.Από δυστυχισμένοι γίναμε ευτυχισμένοι. Γιατί διαλέξαμε τον δρόμο της ζωής και ας υπήρχε ο θάνατος μέσα. Δεν φοβόμασταν. Υπήρχε ένας στόχος, η απελευθέρωση».
