Λένε ότι η εμπειρία είναι ο πιο δύσκολος τύπος δασκάλου, γιατί πρώτα σου βάζει το τεστ και μετά σου μαθαίνει το μάθημα. «Δεν μπορείς να την δημιουργήσεις, πρέπει να την υποστείς» απεφάνθη ο νομπελίστας Καμύ.
Κι ο Ολυμπιακός, που κατά το 85% του ρόστερ του ήταν άβγαλτος σε Final Four, αλλά έφθασε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές στα όριά της, ίσως έπρεπε τελικά να υποστεί μια σκληρή υπενθύμιση αυτών των άγραφων νόμων της ζωής.
Στη Stark Arena του Βελιγραδίου στήθηκε μια ανεπανάληπτη ερυθρόλευκη μυσταγωγία. Μια πανολυμπιακή γιορτή για μια ομαδάρα που ξεπέρασε τον εαυτό της και επέστρεψε στην ελίτ της Ευρώπης. Όχι για να περάσει μια βόλτα σαν φωτοβολίδα, αλλά για να μείνει εκεί. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα είχαν απέναντί τους μια ομάδα που χτίστηκε πριν από τέσσερα χρόνια με σκοπό να υποτάξει την παντοδύναμη τότε Φενέρ και να αγγίξει την τελειότητα.
Μια ομάδα που θα μπορεί να αντιμετωπίζει το μέγεθος και την άμυνα με αλλαγές του Ομπράντοβιτς, γεγονός που την καθιστούσε αρκετά «τριμμένη» στον τρόπο που λειτουργεί ανασταλτικά και ο Ολυμπιακός. Μια ομάδα που, αν δεν είχε μεσολαβήσει η διακοπή του 2020 λόγω της πανδημίας, τώρα δεν θα διεκδικούσε το Back2Back, αλλά θα πήγαινε καρφί για το τρίτο σερί ευρωπαϊκό της τρόπαιο. Κι ήταν τόσο επιτυχημένη η κατασκευή της, που στο διάστημα που ακολούθησε δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες αλλαγές.
Ουσιαστικά η Εφές είναι ένα αεροπλάνο που πηγαίνει στον αυτόματο, και παρότι έπεσε φέτος σε κάμποσα κενά αέρος δεν σημαίνει ότι έχασε την δυναμική της. Ειδικά από τη στιγμή που κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να φθάσει έως το Final Four, το στάτους της έγινε εντελώς διαφορετικό. Ήρθε στο Βελιγράδι για να υπερασπιστεί, κουβαλώντας μαζί της ένα τεράστιο οπλοστάσιο και δυο παίκτες με απλησίαστο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ταλέντο.
Τον σπουδαίο Σέιν Λάρκιν, που την κράτησε όρθια στο πρώτο ημίχρονο, όσο δηλαδή ο Ολυμπιακός ήταν εμφανώς καλύτερος, και τον Βασίλιε Μίσιτς. Τον μοναδικό σέρβο παίκτη του Final Four, ο οποίος έμελλε τελικά να ορίσει και την τύχη του εναρκτήριου αγώνα στο Final Four της πατρίδας του.
Κι αν οι δύο ηγέτες της Εφές έκαναν απλώς τη δουλειά τους, ο παράγοντας Χ του ματς ακούει στο όνομα Ελάιζα Μπράιαντ. Ο πρώην άσος της Μακάμπι εκτέλεσε τον Ολυμπιακό με τρία συνεχόμενα τρίποντα στην τρίτη περίοδο, δημιουργώντας πρώτη φορά στο παιχνίδι ευνοϊκή συνθήκη για την τουρκική ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι τα σουτ του Αμερικανού προήλθαν μέσα από τη δεδομένη ικανότητα της Εφές δημιουργικά, από την άλλη όμως δεν μιλάμε και για κάποιον δεινό εκτελεστή (21/61 τρίποντα είχε σε όλη τη σεζόν μέχρι το χθεσινό ρεσιτάλ). Τα έβαλε όμως, και η ιστορία γράφτηκε και με τον δικό του γραφικό χαρακτήρα.
Η κακή βραδιά των Γουόκαπ, Βεζένκοφ και Ντόρσεϊ συνέχισε να επηρεάζει τον Ολυμπιακό στις δύο πλευρές του παρκέ, η διαφορά έφθασε μέχρι και τους 11 και κάπου εκεί ξεκίνησε ο ύστατος αγώνας… υπέρ βωμών και εστιών. Το ανασταλτικό κομμάτι άρχισε να βελτιώνεται, η επίθεση στο ανοιχτό γήπεδο απέφερε κάποιους πόντους, ήρθαν και 2-3 μεγάλα σουτ και μέσα σε γενικό πανδαιμόνιο το παιχνίδι έγινε ξανά… ροντέο.
Οι Ερυθρόλευκοι είχαν υποσχεθεί ότι θα παλέψουν για κάθε μπάλα και την υπόσχεσή τους την κράτησαν. Το 70-69 με 06:47 για το τέλος άφηνε τα πάντα ανοιχτά, όμως ο Ολυμπιακός άρχισε να πετάει ευκαιρίες τη μία μετά την άλλη για το προσπέρασμα. Δύο συνεχόμενα, λάθη, χαμένες βολές και επιθέσεις που μαρτυρούσαν θέληση, αλλά και έλλειψη ψυχραιμίας, στέρησαν από τους Ερυθρόλευκους τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν το αμυντικό μομέντουμ τους και να ξαναμπούν στη θέση του οδηγού. Το καλάθι-σπίθα που θα έβαζε φωτιά στη Stark Arena και ίσως άλλαζε τον ρου της ιστορίας δεν ήρθε ποτέ και όσο περνούσε η ώρα το βάρος έγερνε περισσότερο στους δικούς τους ώμους.
Ο Ολυμπιακός δεν το έβαλε κάτω και με τον Σλούκα να βγαίνει μπροστά κατάφερε να ισοφαρίσει, όμως η τελευταία λέξη ανήκε στον Μίσιτς. Ο σέρβος παιχταράς υπέγραψε το φινάλε με μια προσωπική φάση και μια εκτέλεση που όσο κι αν πληγώνει τους Πειραιώτες είναι από εκείνες που ποτίζουν το δέντρο του αθλήματος, μεγαλώνουν το μύθο του και μνημονεύονται για δεκαετίες.
Η επιλογή να μην γίνει φάουλ ήταν η πιο λογική, καθώς ο Ολυμπιακός είχε επιστρέψει στο ματς από την άμυνά του, ενώ επιθετικά σκόραρε με το σταγονόμετρο. Άλλωστε, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα έκανε φάουλ και η Εφές, ώστε να έχει και πάλι την μπάλα στην τελευταία κατοχή. Θα μπορούσε πράγματι να παρθεί μια διαφορετική απόφαση, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ήταν πιο ενδεδειγμένη. Απλώς σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε μάθει να κρίνουμε το σωστό και το λάθος από το αποτέλεσμα.
Ένας τέτοιος αποκλεισμός είναι φυσιολογικό να πονάει, όμως δεν μπορεί να χαλάσει τη μεγάλη εικόνα. Φάνηκε άλλωστε στο… χειροκρότημα, το οποίο συνεχίστηκε από τους φίλους του ακόμα και τρεις ώρες μετά το τέλος του ημιτελικού. Ο Ολυμπιακός έκανε μια περίφημη προσπάθεια, βρέθηκε μια ανάσα από τον τελικό, κι αν συνεχίσει να λειτουργεί με τα πόδια στο έδαφος και την μπάλα χαμηλά, του χρόνου θα παρουσιαστεί ακόμα καλύτερος, έχοντας για προίκα την φετινή εμπειρία. Έζησε μεγάλες στιγμές και μαζί με τον κόσμο του χάρισε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μοναδικές και ιστορικές εικόνες. Καμιά φορά πρέπει απλώς να δέχεσαι την πραγματικότητα, να δίνεις το χέρι στον αντίπαλο και να προχωράς με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα.
