Δεν χρειαζόμαστε τη θεωρία για να μάθουμε ότι σε μια κοινωνία το μικρό μιλάει για το μεγάλο. Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα, στο βιωμένο ξεφύλλισμά της, είναι πολλά βιβλία ανάλυσης μαζί και μάλιστα με πληρότητα νοημάτων για την απόδοση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Δήμος, στη βόρεια ζώνη της Αττικής, αποφασίζει να κάνει μικρή παρέμβαση σε κεντρικό δρόμο, προκειμένου να διευκολύνει την κίνηση των πεζών, σε ένα σημείο που έμοιαζε αναγκαίο. Τοποθετεί τις σχετικές πινακίδες που ορίζουν την κυκλοφορία των οχημάτων, ώστε η πρόθεση διευκόλυνσης των πεζών να υλοποιηθεί με ασφάλεια. Το έργο τελειώνει γρήγορα, οι δημότες θα είχαν βάσιμο λόγο να ευχαριστήσουν τη Δημοτική Αρχή.
Ετσι θα ήταν, αν τα οχήματα που διέρχονται, οι οδηγοί τους δηλαδή, έδειχναν σεβασμό στις πινακίδες κυκλοφορίας, που εγγυώνται θεωρητικά την ασφαλή διέλευση. Η σταθερή παραβίασή τους μετέτρεψε το σημείο σε τόπο μεγάλης επικινδυνότητας. Συμπολίτης μας με πρόβλημα κινητικότητας δεν μπορεί πια να περάσει, μητέρα με καροτσάκι επίσης, ηλικιωμένα άτομα με αργό βάδισμα απειλούνται από τους βιαστικούς οδηγούς, που αδιάφοροι για την τριπλή απαγόρευση, παραβιάζουν επιθετικά τις πινακίδες. Το έργο του δήμου έχει πλήρως ακυρωθεί. Και αντί της ασφάλειας στη διέλευση των πεζών, προστέθηκε θανάσιμη απειλή.
Οι περίοικοι σημειώνουν το πρόβλημα στον δήμο. Η ευγενική αδιαφορία για το ίδιο το έργο του θα είναι η πραγματική απάντησή του. Αφού έχει στείλει mail στην Τροχαία, αυτός πλέον μπορεί να απομακρυνθεί από το «θέμα», αφού το έχει επιμελώς αποτυπώσει για την επόμενη προεκλογική υπόσχεση. Κάθε επιμονή για λύση στάθηκε μάταιη. Η απουσία ελέγχου διαμόρφωσε τη δική της κατάσταση. Το σημείο παραμένει αδιάβατο. Σχεδόν κεκτημένο πλέον των αδιάντροπων οδηγών, περιφρονούν περήφανοι Νόμο και ανθρώπους.
Το μικρό αυτό σημείο συμπυκνώνει μια χώρα. Είναι η ζώσα φωτογραφία της. Από την αδιαφορία του δήμου ως την απουσία της Τροχαίας, ένας κόσμος, μια αντίληψη για τη συνύπαρξη, μια υποβάθμιση και διαγραφή της αξίας του καθημερινού, επιβεβαιώνει την κυριαρχία μιας παρακμής, που έχει ως αυτονόητη κατάσταση ανεμπόδιστα απλώσει τις ρίζες της.
Η αδιαφορία για το καθημερινό και η παιδαγωγική που το συνοδεύει, έγινε στην Ελλάδα μια αιτία αποστροφής των πολιτών προς την πολιτική, η ήττα της στη συνείδησή τους. Ο συμβιβασμός που ακολουθεί, η αδυναμία αντίδρασης στην πράξη, η ματαιότητα κάθε προσπάθειας για μικρή αλλαγή, έρχεται να προσθέσει αδράνεια και να δυναμώσει την αδιαφορία στη μεγάλη κλίμακα. Οι νεκροί στους δρόμους μας δεν κέρδισαν ποτέ το ενδιαφέρον, δεν συγκίνησαν ποτέ τη λεγόμενη Πολιτεία.
Τις ημέρες αυτές, συνέδρια, εσωκομματικές διαδικασίες και άλλα σχετικά αυτάρεσκα, θα κερδίσουν την επικαιρότητα. Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα θα απουσιάζει από τη φωταγωγημένη σκηνή τους.
*Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
