» Γιατί ζω όλες αυτές τις αποστάσεις των γεγονότων ως εκεί που θυμούνται τα χρώματα σκαρφαλωμένα όπως όπως σε σπίτια του ’40
Ή σε ερειπωμένα βιβλία με πυκνές υπογραμμίσεις
Ή δίπλα σε μισοφαγωμένους τοίχους από παλιές σφαίρες Ή σε ρεκλάμες Σαντέ και Παπαστράτος καπνίζοντας ακόμα επάνω σε νεκρούς ποιητές
Ή στην αυλή παλιού Εργοστασίου τυφλωμένη απ’ τη σαύρα του ήλιου Κι ως εκεί που δεν υπάρχουν πάρα στον Κολωνό
δεκαώροφα χαμένης μνήμης τσακισμένης κάτω και εναέριες πισίνες στα ηλεκτροφόρα σύρματα του μέλλοντός τους».
Αντιγράφω, για ξεκάρφωμα, και υπέρ του μέλλοντός μας, αυτό το ποίημα- χωρίς τελείες- της Ζέφης Δαράκη από τη συλλογή «Αόρατη Μαρία» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις» Ύψιλον.»
Δεν είμαστε τίποτα. Ας είμαστε», τουλάχιστον αυτό!
