Ήταν 4 Ιουνίου του 2014. Η ημέρα που του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή. Σε μια τρυφερή ηλικία. Mόλις 13 ετών ήταν ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, Γιώργος Καρλαύτης, όταν ο πατέρας του Μαθιός δεν βγήκε ποτέ από εκείνο το καταραμένο δωμάτιο.

Τίποτα δεν θα ‘ταν ίδιο από το καλοκαιρινό πρωινό εκείνης της Τετάρτης. Ο Γιώργος Καρλαύτης, ο μεγάλος αδερφός του Γιάννη (παγκόσμιος πρωταθλητής στο τζούντο από τα 11), της Άννι και του Νίκου, είχε μπροστά του μια δύσκολη αποστολή. Να αναλάβει τα ηνία της φαμίλιας του, όντας ο προστάτης για τα αδέλφια του, αλλά και την μητέρα του την οποία λατρεύει.

Τα ξημερώματα της Παρασκευής (30/4), λίγες εβδομάδες πριν συμπληρωθούν οκτώ χρόνια από την απώλεια της πατρικής φιγούρας στο σπίτι, ο θηριώδης (1.93, 125κ.) «Τζορτζ« του Περντιού επιλέχθηκε στο Νο30 του Draft του NFL,από τους Κάνσας Σίτι Τσιφς του Πάτρικ Μαχόμες και Τράβις Κέλσε.

Της ομάδας που τον Φλεβάρη του 2020 νικούσε στο 54ο Super Bowl, και ένα χρόνο αργότερα διεκδικούσε το repeat.

Ήταν γνωστό από πριν ότι ο Καρλαύτης θα επιλεχθεί αρκετά ψηλά. Αυτό υποστήριζαν οι αναλυτές και τελικά δεν έπεσαν… έξω. Από έδω και στο εξής το Κάνσας θα γίνει η αφετηρία των φιλοδοξιών του. Ο Έλληνας θηριώδης άσος αφήνει την οικεία της Ιντιάνα για να εγκατασταθεί στο νέο περιβάλλον του Μιζούρι.

Ήδη του έχουν κολλήσει και το νέο του πρσωνύμιο. Greek Freak. Και όχι κάποιος τυχαίος αλλά ο νέος του προπονητής,  Άντι Ριντ.

Από την πίσινα και το σκουφάκι, στο κράνος και το NFL 

Όντας νεαρός δεν είχε ιδέα για το εθνικό σπορ των Αμερικανών. Μέχρι να μετακομίσει στις ΗΠΑ, φορούσε το σκουφάκι του, βούταγε στη πισίνα και υπερασπιζόταν την εστία, ως ένα πολύ καλός τερματούλακας, όπως αναφέρουν οι άνθρωποι που τον παρακολουθούσαν στα εφηβικά πρωταθλήματα.

«Δεν ξέρω πόσο το πόσα ελάχιστα πράγματα γνώριζε για το παιχνίδι. Αν άκουγε κανείς τις ερωτήσεις που έκανε, θα νόμιζε ότι αστειεύεται», είχε πει ο προπονητής του στο λύκειο Σέιν Φράι. Αυτός που πρώτος είχε αναλάβει να πλάσει από το μηδέν ένα παιδί που δεν γνώριζε καν την «αλφαβήτα» του αθλήματος.

Μόνο περιγραφές για ένα βάναυσο σπορ είχε ακούσει ο μικρός, το οποίο είχε προκαλέσει έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι του πατέρα του.

Ήταν ακόμη φοιτητής του Μαϊάμι εκείνη την περίοδο κι ένας κορυφαίος ακοντιστής των πανεπιστημιακών επιδόσεων, αλλά του άρεσε πολύ να κάνει το κέφι του στην ομάδα ποδοσφαίρου του κολεγίου, όταν ήρθε η κακιά στιγμή, το χειρουργίο και το σοκ.

Αυτό του έμελε και να βάλει φρένο στην ενασχόληση του με τον αθλητισμό, και να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα  για ν’ ασκήσει το επάγγελμά του, ακολουθώντας μεταξύ άλλων ακαδημαϊκή πορεία.

Eίχε το Football στο DNA του 

Ο μικρός Γιώργος  μαγνητίστηκε εξίσου από την άγνωστη διαφορετικότητα του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και σε πείσμα όσων πίστευαν ότι δεν πρόκειται να κατανοήσει τη λογική του αθλήματος μετατρέποντάς το σε κτήμα του πάλεψε πολύ και σκληρά. Οι φίλοι τον περιγελούσαν: «είσαι χάλια», ωστόσο εκείνος λίγη σημασία τους έδινε.

Ρωτούσε, μάθαινε, εφάρμοζε. Πιστά. Κάθε ημέρα προόδευε και δικαίωνε πρώτα τον εαυτό του και μετά όσους δούλευαν μαζί του. Παρά το γεγονός πως η οικογένεια του δεν ήθελε κανένα παιδί τους να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, λόγω του το τι είχε συνέβη στον πατέρα του.

Αρχικά δεν το ‘χε κατά νου ότι θα ασχοληθεί με κάτι τόσο ξένο στην ελληνική κουλτούρα του. Σαν να τον προκαλούσε, ωστόσο, η μοίρα να μπει σ’ έναν χώρο που ο πατέρας κινδύνευσε να χαθεί, ο παιδικός φόβος που είχε έμελε τελικά να μετατραπεί σε κινητήριο μοχλό του.

Ο θάνατος του πατέρα του ανέτρεψε τα σχέδια του 

Ο θάνατος του Μαθιού Καρλαύτη, που είχε μεταβεί στην Κω ως κεντρικός ομιλητής ενός επιστημονικού συνεδρίου, ανέτρεπε κάθε σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο έφηβος Γιώργος και μαζί τη ζωή του.

Στην Ελλάδα σίγουρα δεν θα είχε καταπιαστεί με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Ως διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες της υδατοσφαίρισης, συμπαίκτης του Παπαναστασίου, του Σκουμπάκη και του Γκιουβέτση, το πιθανότερο είναι πως συνέχιζε να εξελίσσεται στον υδάτινο κόσμο του.

Το οικογενειακό συμβούλιο πήρε την απόφαση. Ο Γιώργος παρέα με τα αδέρφια του αποφάσισαν να ακολουθήσουν την μητέρα τους, Έιμι Γουέιντα (πρώην αθλήτρια)  μια Αμερικανίδα που το 1998 ήρθε για επίσκεψη και δεν ξανάφυγε ακολουθώντας τον  έρωτά της στην Αθήνα, στο Δυτικό Λαφαγιέτ της Ιντιάνα.

«Μέσα σε δέκα ημέρες, ήξερα τι θέλω να κάνω», έχει αναφέρει η Γουέιντα. Καθένα από τα παιδιά άφησαν φίλους και συνήθειες, βρέθηκαν αναγκαστικά σ’ έναν άλλο κόσμο. Ο Γιώργος έχει ομολογήσει ότι «έπρεπε να μεγαλώσω σε μια νύχτα και να γίνω πια άνδρας». Κάτι που τον υποχρέωσε να παίρνει καίριες αποφάσεις σε μικρή ηλικία. Η Ελλάδα έγινε πλέον μόνο η χώρα των διακοπών και ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του «προστάτη» των υπόλοιπων, βάζοντας στόχους.

Η δύσκολη αρχή και το ισχυρό κίνητρο 

Κάθε αρχή και δύσκολη, κάτι που ισχύει και για τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. Ο Γιώργος Καρλαύτης Όταν έφτασε στις ΗΠΑ με μια μικρή καθυστέρηση για να τιμήσει το εθνόσημο, τα αγγλικά του δεν ήταν άρτια, ούτε μπορούσε να κατανοήσει λέξεις και ορολογίες της καθημερινότητας, με τον ίδιο μοιραία να χρειάζεται λίγο παραπάνω χρόνο προσαρμογής.

Το ισχυρό αθλητικό υπόβαθρο που κουβαλούσε μαζί του τον βοήθησαν να ενταχθεί στην κοινωνία του κολέγιου.  Το κίνητρο δεν του έλειπε ποτέ. Εξ αρχής έβαλε στόχο μια επαγγελματική σταδιοδρομία, και δεν θα σταματούσε αν δεν το κατάφερνε.

Ο Καρλαύτης έβαλε μπόλικο πείσμα ένταση, και σε συνδυασμό με την ταχύτητα του οπλίστηκε για μια λαμπρή πορεία στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο.

Έφτιαξε τη διατροφή του και φόρτωσε με βάρη το καθημερινό ασκησιολόγιό του. Δυνάμωσε πνευματικά και σωματικά, βάζοντας καθημερινούς μικρούς στόχους τους οποίους τίκαρε στο τέλος της ημέρας, ή της εβδομάδας.

Πλέον έχει φτάσει η ώρα των αποδείξεων. Μπροστά του είναι η μεγάλη ευκαιρία να καθιερωθεί στο άθλημα που αγαπά, έχοντας ένα ισχυρό κίνητρο μέσα του. Να κάνει περήφανο τον πατέρα του, ο οποίος τον καμαρώνει από ψηλά.