Πολλές φορές ξεχνάμε τον ζωτικό, κρίσιμο, αναγκαίο ρόλο που παίζουν οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι μιας χώρας.
Όλες και όλοι αυτοί που το μόνο που έχουν για να ζουν και για να φροντίζουν την οικογένειά τους είναι η δουλειά τους, είναι ο μισθός τους.
Όλες και όλοι αυτοί που συχνά στη δημόσια σφαίρα τους αντιμετωπίζουμε σχεδόν ως «αποτυχημένους». Παρότι σε ώρα ανάγκης συνειδητοποιούμε πόσο αναγκαίοι είναι, όπως το καταλάβαμε στην περίοδο της πανδημίας όταν ο μόνος λόγος που δεν κατέρρευσαν οι κοινωνίες ήταν επειδή οι «εργαζόμενοι πρώτης γραμμής» συνέχισαν να εργάζονται, την ώρα που όλοι εμείς ήμασταν στην ασφάλεια των σπιτιών μας.
Όμως, τις περισσότερες φορές οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται απλώς ως ένα λογιστικό μέγεθος, απλώς ως «κόστος εργασίας».
Και μόνο η φράση «κόστος εργασίας» είναι και υποτιμητική και βαθιά εσφαλμένη.
Για όποιον ξέρει πραγματικά τι σημαίνει να παράγεται ένα ποιοτικό προϊόν, σε οποιονδήποτε κλάδο της οικονομίας, είναι αυτονόητο ότι δεν πρόκειται για «κόστος εργασίας», αλλά για «επένδυση εργασίας».
Και μάλιστα για την πιο κρίσιμη επένδυση, αφού τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστάσει τις δεξιότητες, τις γνώσεις, την επινοητικότητα, το μεράκι και την ακεραιότητά τους.
Οι επιχειρήσεις που δεν επενδύουν στους εργαζομένους τους, νομίζουν ότι βελτιώνουν τους ισολογισμούς τους. Στην πραγματικότητα απλώς υπονομεύουν το μέλλον τους.
Προφανώς και υπάρχουν όλα τα ζητήματα που συνήθως περιγράφουμε ως ανταγωνιστικότητα, ως ανάγκη να μπορούν να υπάρχουν περιθώρια για επενδύσεις ή προφανώς και τα ζητήματα της «δημοσιονομικής σταθερότητας».
Όμως δεν μπορούν όλα αυτά να διαγράψουν τη σημασία που έχει η αξιοπρέπεια των εργαζομένων, όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για την ίδια την κοινωνική συνοχή.
Στα χρόνια των Μνημονίων η θέση των εργαζομένων επιδεινώθηκε με κάθε δυνατό τρόπο.
Η διαφαινόμενη νέα παγκόσμια οικονομική ύφεση, απειλεί να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Όμως, αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Τα λάθη της προηγούμενης δεκαετίας δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Η σταδιακή βελτίωση των αποδοχών, ένα πραγματικό «κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας» γύρω από τους εργαζομένους και μια σύγχρονη εκδοχή κοινωνικού κράτους παραμένουν κρίσιμες προτεραιότητες.
Εάν θέλουμε πραγματικά ένα καλύτερο μέλλον.
