Ως μάννα εξ ουρανού έπεσε για όσους είχαν επιλέξει να λάμψουν διά της απουσίας τους στην ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή το βίντεο με τον πολυσυζητημένο μαχητή του Αζόφ.
Η μετάθεση της προσοχής και της συζήτησης είναι πράγματι πολύ βολική, όχι όμως και αρκετή για να σβήσει την εικόνα των άδειων εδράνων.
Λέγεται συχνά, και είναι αλήθεια, ότι οι σύνθετοι καιροί μας δεν προσφέρονται για υπεραπλουστεύσεις. Σωστό είναι αυτό, αρκεί όμως να μην ακυρώνει την κοινή λογική και τα μάλλον αυτονόητα συμπεράσματα, γιατί στο τέλος της ημέρας, αν κάτι μοιάζει με πάπια και περπατάει σαν πάπια, ε τότε μάλλον είναι πάπια. Κανείς από όσους αποφάσισαν να απουσιάσουν από τη Βουλή στις 7 Απριλίου δεν γνώριζε πως επρόκειτο να εμφανιστεί το επίμαχο βίντεο. Οσοι γύρισαν την πλάτη στην ομιλία Ζελένσκι, πριν καν ακούσουν όσα είχε να πει, δεν στηρίζουν τον ουκρανικό λαό απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα. Ναι, τα κίνητρα σίγουρα ποικίλλουν: άλλος είναι με τη Ρωσία, άλλος θεωρεί πως για ό,τι συμβαίνει φταίνε η Αμερική και το ΝΑΤΟ, άλλος δεν θέλει να τον δει η Ζαχάροβα να χειροκροτεί κι άλλος μπορεί – λέμε τώρα – να μη θέλει να κακοκαρδίσει την κομματική του πελατεία. Υπήρξαν και ενστάσεις επί της διαδικασίας: «Επρεπε να μας αφήσουν να κάνουμε ερωτήσεις» μου έλεγε πολιτικός αρχηγός που δεν παρέστη. Στήριξη με αστερίσκους όταν σφάζονται άνθρωποι, πάντως, δεν μπορεί να νοείται. «Στηρίζω μεν αλλά» δεν υφίσταται.
Αυτή την εβδομάδα ήχησε δυνατά το μήνυμα του Σαββόπουλου στον μαραθώνιο που διοργάνωσε το «Μουσικό κουτί» της δημόσιας τηλεόρασης: «Οφείλουμε σαν ενήλικοι που είμαστε και όχι σαν αιώνιοι έφηβοι να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου και των λαών».
Αυτή την ενηλικίωση κυνηγώντας, απορεί κανείς τι πραγματικά συνέβη με το κάλεσμα του Λεωνίδα Καβάκου στις ορχήστρες μας, την Κρατική και την Ορχήστρα της ΕΡΤ, για τη διοργάνωση συναυλίας με στόχο την ανοικοδόμηση του μαιευτηρίου της Μαριούπολης που ισοπέδωσαν οι Ρώσοι. Κάθε πλευρά δηλώνει ή διαρρέει τη δική της εκδοχή. Για γελοίες δικαιολογίες μιλά ο Καβάκος. Αν πάντως δεν πρόκειται για δισταγμό των μουσικών μας να εκφράσουν τη στήριξή τους στον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας, αλλά για τεχνικές δυσκολίες ή συνδικαλιστικές, κομματικές ή προσωπικές έριδες με τον διάσημο σολίστα, θα δούμε, φαντάζομαι, άμεσα μια άλλη, δική τους πρωτοβουλία έμπρακτης αλληλεγγύης. Εκτός κι αν το κλισέ της αιώνιας εφηβείας δεν είναι τελικά τόσο μπανάλ όσο έσπευσε να προεξοφλήσει ο Σαββόπουλος.
