….διότι «κάθε ανθρώπινο ον είναι αιώνιο σε κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής του» και «ο αριθμός από τους σωσίες μας είναι άπειρος στον χρόνο και τον χώρο, οπότε κανείς δεν μπορεί στ’ αλήθεια ν’ αξιώσει οτιδήποτε περισσότερο».
Αλλά ποιος τον ακούει τον Μπλανκί;
Στα σαράντα χρόνια που πέρασε στη φυλακή, αναγνωρίζοντας πως η κοινωνία τον είχε νικήσει, υπήρξε υπόλογος μόνο προς τ’ άστρα. *
Αν ζούσε στον εικοστό πρώτο αιώνα, τα ίδια λόγια θα απηύθυνε, όπως στους ανθρώπους του δέκατου ένατου: «Η ώρα των εμφανίσεών μας έχει καθοριστεί δια παντός, και ξαναφέρνει πάντοτε εμπρός μας τα ίδια φαντάσματα «.
Πώς λοιπόν ο Νίκος Βούτσης να πιστεύει ακόμη στις «αδιαμεσολάβητες σχέσεις με τους ανθρώπους», όπως έλεγε προχθές στην «Εποχή»;
* Luis-Auguste Blanqui,
» L’ Eternité par les astres» ( Η Αιωνιότητα μέσω των άστρων), 1872.
