Παρά τα πρώτα θετικά μηνύματα από τις συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη, συμπληρώνονται σήμερα τριάντα εννέα μέρες από την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία συνεχίζεται το έγκλημα του Πούτιν και της Ρωσίας του και όχι του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπως κάποιοι εμπαθείς αντιδυτικοί διατείνονται. Τις πρώτες μέρες της εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία το ΚΚΕ οργάνωσε συγκέντρωση έξω από τη ρωσική πρεσβεία και πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, εφαρμόζοντας τη γνωστή του «επαναστατική» γυμναστική. Το ΜέΡΑ25, κουκουεδικότερο του ΚΚΕ, έκανε πορεία από τα Προπύλαια στην αμερικανική πρεσβεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ οργάνωσε συγκέντρωση έξω από τη ρωσική πρεσβεία με κεντρικό σύνθημα «ναι στην ειρήνη – όχι στον πόλεμο» και με αίτημα να σταματήσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Το ΚΙΝΑΛ έβγαλε μόνο καταδικαστικές ανακοινώσεις. Ελληνες «ειρηνιστές» διαδήλωσαν κατά ΗΠΑ -ΝΑΤΟ – ΕΕ – Ρωσίας, με αυτή τη σειρά. Καλλιτέχνες οργάνωσαν βραδιά ειρήνης και στην αφίσα τους «ξέχασαν» να αναφέρουν ποιος κάνει πόλεμο εναντίον ποιου. Κάτι που έκαναν εκ των υστέρων με ανακοίνωσή τους.
Πριν την εισβολή, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ειρωνεύονταν, μαζί με την αγενέστατη εκπρόσωπο Τύπου του ρωσικού υπουργείου των Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, αυτή την πιθανότητα. Καθηγητές Θεωρίας του Δικαίου αρθρογραφούν υπέρ του κλεισίματος της βάσης στην Αλεξανδρούπολη και ζητούν την ουδετερότητα της Ελλάδας απέναντι στην «αμερικανορωσική (sic) διένεξη». Ως γνωστόν, αμερικανικά στρατεύματα βομβαρδίζουν τώρα τη Μόσχα. Αλλοι καθηγητές ειρωνεύονται τις ουκρανές πρόσφυγες. Δημοσιογράφοι εκπρόσωποι ενός «μουχλιασμένου» εθνικισμού μάς καλούσαν και μας καλούν «να μην είμαστε μονομερείς». Την ειρήνη την απειλεί ο «διπλός ιμπεριαλισμός» ισχυρίζονται χωρίς αιδώ αυτοί που εξομοιώνουν τον φονιά με το θύμα. Περισπούδαστοι εθνικιστές τηλεοπτικοί αναλυτές από κοινού με πρώην πρέσβεις του μίσους και αποστράτους εκεί που ορκίζονταν πως ο Πούτιν δεν θα εισβάλει, μετά ορκίζονταν πως δεν θα πλήξει άμαχους πολίτες. Μετά τον θάνατο χιλιάδων ουκρανών αμάχων και ελλήνων ομογενών μάς διαβεβαιώνουν πως δεν θα κάνει χρήση πυρηνικών όπλων. Θεέ μου, μακάρι να έχουν τουλάχιστον τώρα δίκιο! Τα μούτρα τους όμως έσπασαν και όσοι κατηγορούν πάντα τη Δύση για απουσία, επειδή δεν έκανε πόλεμο. Δεν κατάλαβαν ποτέ τους πως μεταπολεμικά η Δύση νικά με τη Δημοκρατία και όχι με τον πόλεμο. Αλλοι, «φιλοδυτικοί», τρομάρα τους, οπαδοί ενός «ακραίου φιλελευθερισμού», επαναλαμβάνουν τον Πούτιν: «Οι Σλάβοι μόνο αυταρχικά μπορούν να κυβερνώνται». Υπάρχουν βεβαίως και οι οπαδοί της παγκόσμιας τραμπικής σκοταδιστικής Δεξιάς, εχθροί του Μπάιντεν και της «εκθηλυμένης» (όρος των ναζί) Ευρώπης που τείνουν χέρι βοήθειας σ’ όλους αυτούς. Ο τραμπιστής συνταγματάρχης Μακγκρέγκορ ζητά «να μη δαιμονοποιούμε» τον Πούτιν και να συναινέσει η Δύση στον περιορισμό της Ουκρανίας στα δυτικά του Δνείπερου εδάφη της. Ολοι αυτοί κάνουν το μαύρο άσπρο για να μας πείσουν πως ουκρανικές πόλεις βομβαρδίζουν αθώους ρώσους στρατιώτες.
Στην Ουκρανία τίθεται εκ νέου το ερώτημα κατά πόσο κανείς τάσσεται υπέρ του πρωτείου της Δημοκρατίας ή τη θεωρεί «αστικό κατάλοιπο». Ο γράφων έχοντας όλη την καλή διάθεση θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ μέλος του συνταγματικού τόξου. Εξάλλου πολλά από τα στελέχη του είχαν υποβάλει σε αδυσώπητη κριτική τη Σοβιετική Ενωση, όταν ο «αστικός» μας κόσμος έκανε τα στραβά μάτια. Τι διάθεση όμως έχει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλά για «διπλό ιμπεριαλισμό», στελέχη του καταγγέλλουν την «τηλεοπτική αντιρωσική υστερία» και ο αρχηγός του δεν συναινεί στην αποστολή εξοπλισμού στη χώρα που καμία ευθύνη δεν φέρει για τον πόλεμο;
Το 1991 παρουσιάστηκε η μεγάλη ευκαιρία η Δύση να ενσωματώσει σ’ αυτήν τη Ρωσία. Ο ομότιμος καθηγητής Π. Κ. Ιωακειμίδης σωστά έγραψε στις Νέες Εποχές («Το Βήμα» / 6-3-2022) πως η Δύση λησμόνησε το «magnanimous in victory / μεγαλόθυμος στη νίκη». Οχι όμως μόνο αυτό. Η Δύση προτίμησε να επαναλάβει το 1991 ό,τι είχε κάνει στις Βερσαλλίες το 1919. Αφησε τη Ρωσία στο έλεος του δόγματος της τιμωρίας (προτεσταντισμός) του αμαρτωλού κράτους (καθολικισμός) από τη μια και πρωτίστως στο έλεος του δόγματος της «θεραπείας του σοκ» (νεοφιλελευθερισμός) από την άλλη. «Ηταν πολλά τα λεφτά». Εγκαταλείφθηκε τότε η Ρωσία στην κομματική γραφειοκρατία των διευθυντών των εργοστασίων και μετέπειτα ολιγαρχών. Αυτοί μαζί με τους μαφιόζους προστάτες τους μέσω του κλεπτοκρατικού συστήματος «δάνεια αντί μετοχών» μοίρασαν στους εαυτούς τους την κρατική ιδιοκτησία. Εφεραν στην εξουσία τον Πούτιν, αλλά αυτός επιδέξια αυτονομήθηκε και στη συνέχεια τους επιβλήθηκε. Οι παλιοί ολιγάρχες παραγκωνίστηκαν και τη θέση τους πήραν παλιοί και νέοι καγκεμπίτες, πιστοί στον χριστιανοφασισμό του Ιβάν Ιλιν και στον ευρασιατικό φασισμό των Αλεξάντερ Ντούγκιν και Αλεξάντερ Προχάνοφ.
Ο «γελωτοποιός» Ζελένσκι, όπως τον απαξίωνε ο πρώην ασφαλίτης Πούτιν και αποδέχονταν μερικοί δικοί μας αντιδυτικοί αλλά και κάποιοι «ακραίοι φιλελεύθεροι», εκλέχθηκε προωθώντας αιτήματα ενσωμάτωσης της χώρας του στη δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία και όχι με τραμπική ατζέντα. Ο άπειρος αλλά θαρραλέος Ζελένσκι απειλεί το δόγμα του Πούτιν πως στους Σλάβους δεν χωρά η Δημοκρατία. Ο Πούτιν δεν τον θέλει στα πόδια του γιατί φοβάται το δημοκρατικό παράδειγμα. Η ένταξη ή μη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να λυθεί με διαπραγματεύσεις, όχι όμως και η ένταξή της στις δημοκρατίες, κατά τον Πούτιν. Οι «ειρηνιστές αντιιμπεριαλιστές» με το να μη βλέπουν πως αυτός ο πόλεμος είναι του Πούτιν γίνονται φίλοι του.
Ο κ. Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ Κοινωνιολογίας.
