Δεν είναι ένα, ούτε δυο, τα σχολεία της χώρας που δεν προλαβαίνουν να τελειώσουν την εξεταστέα ύλη της χρονιάς μέχρι το τέλος της, για να προετοιμάσουν σωστά τους τελειόφοιτους της Γ Λυκείου και υποψήφιους των πανελλαδικών εξετάσεων.
Να την τελειώσουν σημαίνει να διδάξουν και να επιβεβαιώσουν ότι οι μαθητές και μαθήτριες αφομοίωσαν ότι έμαθαν και όχι να διαβάσουν μια φορά βιαστικά το μάθημα της ημέρας για να περάσουν γρήγορα στο επόμενο, ώστε να απαντήσουν μετά στα πιεστικά αιτήματα του υπουργείου Παιδείας ότι η εξεταστέα ύλη διδάχθηκε…
Γιατί εμφανίζεται αυτή η μη-κανονικότητα; Γιατί η φετινή χρονιά δεν ήταν κανονική. Μπορεί να είναι πιο εύκολο για ψυχολογικούς ή επικοινωνιακούς λόγους να την παρουσιάζουμε ως κανονική, αλλά κανονική δεν ήταν: είχε μαθητές που έλειπαν επειδή νόσησαν από covid-19, είχε εκπαιδευτικούς που επίσης έλειπαν για τον ίδιο λόγο, είχε καθυστερήσεις στην αναπλήρωση των μαθημάτων όσων νόσησαν, είχε συνεχόμενες διακοπές στην εκπαιδευτική διαδικασία από ελέγχους για rapid και self tests, είχε αγωνία και είχε και φόβο.
Βέβαια τα παραπάνω δεν φάνηκαν, καθώς φέτος ένα σχολικό τμήμα για να κλείσει έπρεπε να έχουν καταμετρηθούν κρούσματα του covid 19, σε περισσότερα των μισών μελών του. Το ότι ένα τμήμα δεν έκλεινε σε ένα σχολείο όμως, δεν σήμαινε ότι τα μαθήματα γίνονταν κανονικά. Και το πιο σημαντικό: για όλους.
Από την πλευρά του, το υπουργείο Παιδείας, έστελνε διαρκώς εγκύκλιους στα σχολεία προειδοποιώντας τους εκπαιδευτικούς ότι εκείνοι θα θεωρηθούν υπεύθυνοι εάν δεν ολοκληρωθεί εγκαίρως η εξεταστέα ύλη…
Σ αυτό το κλίμα, πολλοί εκπαιδευτικοί «έτρεχαν» την εξεταστέα ύλη για να προλάβουν τους χρόνους. Σ αυτό τον ….αγώνα, οι μαθητές και μαθήτριες που δεν καταλάβαιναν, απλά δεν μπορούσαν να λύσουν τις απορίες τους. Και το σχολείο έφτασε να απαξιώνεται όλο και περισσότερο.
Ενδιαφέρει όμως σήμερα κάποιον το ελληνικό δημόσιο σχολείο; Ίσως όχι, αφού όσοι μπορούν, θα λύσουν τις απορίες τους το απόγευμα στο φροντιστήριο…
Υπάρχουν πολλοί στο κτήριο του Αμαρουσίου που επαναλαμβάνουν ακόμη την φράση ότι «η μικρότερη εξεταστέα ύλη οδηγεί σε δυσκολότερα θέματα». Κάτι μπορεί σε κάποια μαθήματα (όπως πχ τα Μαθηματικά) να ισχύει. Όμως είναι προτιμότερο να είναι τελικά τα θέματα των εξετάσεων πιο εντατικά σε ύλη που έχουμε διδαχτεί και διαβάσει ή να είναι πιο βατά σε ύλη που ποτέ δεν διδαχτήκαμε;
Να ένα δίλημμα που προσβάλει τη λογική μας.
Τι θα έκαναν πολιτικοί και εκπαιδευτικοί που θα είχαν ως προτεραιότητα τους την ομαλότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας και θα έδειχναν ενσυναίσθηση στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της, τους μαθητές και τις μαθήτριες της;
Θα μείωναν την πίεση αλλά και την ύλη σε όλη την διάρκεια της χρονιάς και θα επέμεναν κυρίως σε επαναλήψεις των διδακτικών κενών που δημιουργήθηκαν τα δυο προηγούμενα χρόνια. Θα επικέντρωναν στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης των νέων που θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις και δεν θα έκαναν τίποτα για να αυξήσουν το άγχος και την ανησυχία τους. Αφήνω εδώ που μέσα στην πανδημία (πέρυσι και φέτος) άλλαξε δυο φορές το εξεταστικό σύστημα (με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής πέρυσι και νέες δυσνόητες αλλαγές στον υπολογισμό της αυτό το καλοκαίρι).
Όλα αυτά ενώ συνεχή παράπονα ακούγονται και για τον τρόπο με τον τροφοδοτείται η περίφημη «Τράπεζα θεμάτων», στην οποία έχουν βρεθεί λάθη, διπλά θέματα, άνισα ερωτήματα στο κρίσιμο 4ο θέμα όπου κανονικά επιτυγχάνεται η διαβάθμιση που θα ξεχωρίσει τον καλά προετοιμασμένο μαθητή από τον μετριότερο. Η «Τράπεζα» θα χρησιμοποιηθεί φέτος στο να επιλεγεί το 50% των θεμάτων των απολυτήριών εξετάσεων της Α και της Β Λυκείου.
Τι πρέπει να γίνει τώρα;
Πρώτον να μειωθεί η ύλη σε Φυσική, Βιολογία, Χημεία και Λατινικά (όπου πρέπει να αφαιρεθεί από αυτήν το δυσνόητο κομμάτι της εισαγωγής του σχολικού βιβλίου).
Να δοθεί εντολή σε όλα τα σχολεία που να αναφέρει ότι σε κάθε περίπτωση που ένας εκπαιδευτικός διαπιστώνει λάθη ή δυσνόητες έννοιες στα θέματα που θα κληρωθούν από την «Τράπεζα θεμάτων» θα έχει το δικαίωμα να μην τα επιλέγει, αλλά να βάζει ο ίδιος θέματα στις εξετάσεις του σχολείου του.
Να πάμε στην εξεταστική διαδικασία όλου του Λυκείου ομαλά. Δεν χρειάζεται να προφασιστούμε κανονικότητα. Χρειάζεται να δείξουμε ότι στηρίζουμε και αγκαλιάζουμε τους νέους.
Δεν χρειάζεται να κρύβουμε τα προβλήματα. Χρειάζεται να τα σπρώξουμε στην επιφάνεια και ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα μαζί να αναζητήσει λύσεις.
Ας τα αναλογιστούν αυτά οι πολιτικοί μας. Και ας λάβουν ώριμες αποφάσεις…
