Παρατηρώ τη δημόσια συζήτηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αυτή τη συνεχιζόμενη τραγωδία και για τον λαό της Ουκρανίας και για τον λαό της Ρωσίας.
Βλέπω μια ετοιμότητα να τα δούμε όλα ως ένα «γεωπολιτικό παιχνίδι» και ως άλλοι «στρατηγοί του καναπέ» να κονταροχτυπηθούμε για το ποια είναι η «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Για κάποιους τώρα ήρθε η ώρα να συμπαραταχθούμε με τη Δύση πλήρως και ομόψυχα γιατί αυτή μας έσωσε στον Εμφύλιο, αυτή θα μας σώσει και τώρα.
Για κάποιους πρέπει να κερδίσει η Ρωσία, γιατί κάποτε δεν ήταν η Ρωσία αλλά η ΕΣΣΔ.
Μόνο που ξεχνούν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο.
Και δεν υπάρχει πόλεμος που δεν είναι φρικτός.
Δεν υπάρχει πόλεμος που δεν «είναι έγκλημα πολέμου».
Δεν υπάρχει πόλεμος που δεν σκοτώνονται άμαχοι.
Δεν υπάρχει πόλεμος που δεν σκοτώνονται φαντάροι. Φαντάροι που το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν να τους «καταχωρήσει η ιστορία» ως «ηρωικώς πεσόντες».
Δεν υπάρχει πόλεμος όπου οι φαντάροι δεν καλούνται να κάνουν φριχτά εγκλήματα.
Δεν υπάρχει πόλεμος όπου και στις δύο πλευρές περισσεύει το μίσος, που συχνά γίνεται εχθρότητα που κρατάει δεκαετίες.
Εγώ στον πόλεμο είμαι με τον αθώο.
Είμαι με τον άμαχο που απλώς ήθελε να επιβιώσει.
Είμαι με τον φαντάρο που εάν μπορούσε θα λιποτακτούσε.
Είμαι με αυτόν που δεν θέλει ούτε να πολεμά ούτε να μισεί.
Και κυρίως είμαι με την ειρήνη.
Και ξέρω ότι σε κάθε πόλεμο κάθε πλευρά έχει πάντα πολλά επιχειρήματα να προτείνει, μόνο που ο πόλεμος μόνο καταστροφή αφήνει. Ακόμη και ο «δίκαιος».
Δεν ξέρω πώς θα μπορέσουν να ενωθούν οι φωνές που θέλουν να σταματήσει η φρίκη, να βρεθεί ειρηνική διευθέτηση, που πιστεύουν ότι λαοί και έθνη μπορούν να συνυπάρχουν.
Κατανοώ όλες τις δυσκολίες και τα διλήμματα που η γεωπολιτική θέτει.
Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτούμε ότι ακόμη και τα πιο δύσκολα και σύνθετα ερωτήματα απλές αφετηρίες έχουν.
Ας πούμε, τη ζωή και την ειρήνη…
