Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την ορκωμοσία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Η αλήθεια είναι πως καιρό τώρα θέλω να γράψω για την Πρόεδρο, αλλά το αναβάλλω διαρκώς με την αίσθηση μιας κάποιας αδικαιολόγητης «ενοχής» λόγω της προηγούμενης γνωριμίας μας.

Πράγματι, την κυρία Σακελλαροπούλου έτυχε να τη γνωρίσω προ ετών σε μια συνθήκη εντελώς διαφορετική: Ημαστε γειτόνισσες. Τότε βεβαίως δεν ήξερα καν ποια είναι (ήταν πριν αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας), ούτε και θα μπορούσα προφανώς να φανταστώ πως μια δεκαετία αργότερα, στο παραδιπλανό διαμέρισμα θα έμενε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Αν και θα μπορούσα πολλά να πω για την ευγένεια και τη ζεστασιά της γειτόνισσάς μου, κλείνω εδώ το προσωπικό κομμάτι, που θέλησα μόνο για λόγους ειλικρίνειας να αποκαλύψω.

Για την Πρόεδρό μας λοιπόν:

Στα μάτια μου, αυτά τα δύο χρόνια, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έχει πετύχει αθόρυβα μια πραγματική επανάσταση. Απορρίπτοντας τα άψυχα και χρεοκοπημένα κλισέ που ηχούν συνήθως κάτω από τα ψηλά ταβάνια της Ηρώδου του Αττικού, η σημερινή ένοικος του Προεδρικού επιμένει να κινείται πέρα από τα στερεότυπα. Μιλάει διαφορετικά, λένε πολλοί. Επειδή μπορεί και να σκέφτεται διαφορετικά, θα προσέθετα. Η κυρία Σακελλαροπούλου δεν διστάζει να μιλήσει με ουσία για θέματα που άλλοι στη θέση της δεν θα άγγιζαν και δεν άγγιξαν. Στέκεται απέναντι στη συντήρηση λόγω και έργω. Μιλάει για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, πήγε στο αποτεφρωτήριο, ανοίγει τους κήπους του Προεδρικού για πρόσφυγες και για την κοινωνία των πολιτών. Ταξιδεύει σε όλη τη χώρα χωρίς τυμπανοκρουσίες (πέραν βεβαίως όσων επιτάσσουν τα πρωτόκολλα). Προσεγγίζει τον κόσμο όχι με την κεκτημένη ταχύτητα και τους κώδικες του πολιτικού που ανταλλάσσει φιλιά και χειραψίες με κάθε υποσχετική ψήφου, αλλά με ανεπιτήδευτο ενδιαφέρον. Εχει πλάκα δε ότι κάθε τόσο της χρεώνεται πως τάχα «δεν ξέρει από πολιτική», φράση που έχει τύχει όχι μόνο να διαβάσω, αλλά και να ακούσω με τα αφτιά μου από σκονισμένα κοστούμια που παραμένουν προσκολλημένα στην εποχή που τα ανέδειξε και βλέπουν στο σήμερα να λιγοστεύει διαρκώς ο ζωτικός τους χώρος. Αν κάτι δεν έχει η κυρία Σακελλαροπούλου, αυτό είναι το know how του πολιτικάντη. Κι αυτή της την «έλλειψη» πολλοί από εμάς εκεί έξω τη θεωρούμε ένα από τα μεγάλα της ατού.

Απ’ όταν ανέλαβε, διαβάσαμε κριτική ακόμη και για το ντύσιμο και το μακιγιάζ της. Υπόμνηση κι αυτά του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, ειδικά σε θέσεις που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνο γραβάτες. Η κυρία Σακελλαροπούλου, η Πρόεδρός μας, είναι η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα, κατάφερε όμως από πολύ νωρίς να γίνει πολλά παραπάνω από αυτό.