Χθες, Κυριακή 27 Μαρτίου καταγράφηκαν 52 θάνατοι από κοροναϊό. Σύμφωνα με τα στοιχεία το τελευταίο τρίμηνο έχουν πεθάνει στη χώρα μας από την πανδημία 6.672 συμπολίτες μας.
Τις τελευταίες 14 ημέρες, μάλιστα οι νεκροί από τον ιό ανήλθαν σε 706. Μέσα σε δύο εβδομάδες δηλαδή έσβησε από το χάρτη ένα ολόκληρο χωριό της πατρίδας μας.
Η Ελλάδα έχει ξεπεράσει σε απώλειες ανά εκατομμύριο κατοίκους και το Βέλγιο και την Ιταλία, χώρες που πραγματικά πέρασαν δύσκολα κύματα πανδημίας.
Καθημερινά θρηνούμε 40 με 50 ανθρώπους σε μια χώρα που δεν περισσεύει κανείς. Είτε είναι μικρό παιδί, είτε μεσήλικας είτε ηλικιωμένος.
Είμαστε δηλαδή μέσα στο μάτι του κυκλώνα, παρά το γεγονός ότι η Άνοιξη έχει μπει για τα καλά και ο καιρός είναι ευνοϊκός και παρά το γεγονός ότι ο εμβολιασμός του πληθυσμού έχει ξεπεράσει το 73%.
Η πανδημία δείχνει ότι όχι μόνο δεν έχει περάσει αλλά είναι εξίσου φονική με πριν από μερικούς μήνες, όταν τα μέτρα αυτοπροστασίας και περιορισμού ήταν πολύ σκληρά.
Κι όμως, εδώ και δύο εβδομάδες έχει ανοίξει μια συζήτηση για κατάργηση σχεδόν όλων των μέτρων και για επιστροφή στην «κανονικότητα».
Να καταργήσουμε τις μάσκες παντού, να φύγουν και τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, ο κόσμος γλεντάει χωρίς περιορισμούς αρκεί να έχει κάνει εμβόλιο (που λίγη σημασία έχει πλέον για τη μεταδοτικότητα, παρά μόνο για την ένταση της νόσησης), ο συγχρωτισμός σε κλειστούς και ανοικτούς χώρους είναι μεγάλος και χωρίς κανέναν περιορισμό, οι μετακινήσεις ασφαλώς όλες ελεύθερες.
Τελικά τι είναι… κανονικότητα; Να μην έχουμε κανένα μέτρο αλλά να πεθαίνουν 50 άνθρωποι την ημέρα, λες και έχουμε πόλεμο;
Και ποιοι αποφασίζουν για την επιστροφή στην κανονικότητα; Οι επιστήμονες που εκφράζουν την αγωνία τους καθημερινά για την πανδημία ή οι πολιτικοί;
Είναι αντιληπτό ότι μετά από δύο χρόνια πανδημίας και περιορισμών ο κόσμος θέλει να αισθανθεί ελεύθερος. Το είδαμε στο τριήμερο όπου οι πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους για να δουν τις παρελάσεις, χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας.
Και θα δούμε και το «αποτύπωμα» της ελεύθερης πλέον μετακίνησης και του συγχρωτισμού, τις επόμενες ημέρες.
Πόσο, όμως, ελεύθερος αισθάνεται κάποιος όταν ο διπλανός του πεθαίνει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου;
Να πούμε ότι οι περισσότεροι που πεθαίνουν είναι ανεμβολίαστοι κι ότι ο εμβολιασμός είναι η μοναδική ελπίδα για να μη νοσήσουμε βαριά; Να το πούμε.
Αλλά τι σχέση έχει αυτό με το σκηνικό χαλαρότητας που έχει στηθεί; Με το λάθος μήνυμα που στέλνεται ότι η πανδημία πέρασε και μπορούμε να καταργήσουμε (ή να αναστείλουμε) τα μέτρα που ισχύουν;
Τι σχέση έχει με κάποιους επιστήμονες που πανηγυρίζουν γιατί έχουμε λιγότερους ημερήσιους θανάτους απ’ ότι στην αρχή της πανδημίας; Αλίμονο να είχαμε περισσότερους μετά από τα δισεκατομμύρια εμβόλια και την επιστήμη που έκανε θαύματα.
Πρόκειται για λάθη που θα τα πληρώσουμε ακριβά. Η αίσθηση της χαλάρωσης, το γεγονός ότι πλέον όλοι έχουν πειστεί ότι «κοροναϊός ήταν και πέρασε» θα το πληρώσουμε ακριβά.
Δεν μπορεί η κυβέρνηση να προσπαθεί με το ζόρι να δημιουργήσει την αίσθηση της κανονικότητας που δεν υπάρχει, επειδή δεν πιέζεται το σύστημα Υγείας όσο πριν από 3 μήνες.
Δεν μπορεί κανείς να φτιάχνει μια εικόνα πλήρους χαλάρωσης, επειδή έρχεται το καλοκαίρι, κι από φθινόπωρο τα ξαναβλέπουμε όλα.
Ο αριθμός των κρουσμάτων καθημερινά είναι απαράδεκτα υψηλός, όπως απαράδεκτα υψηλός είναι και ο αριθμός των νεκρών.
Αντί, λοιπόν, κάποιοι να σπαταλούν το χρόνο τους στο πώς θα πείσουν για την fake κανονικότητα, ας ξανασχεδιάσουν μια εκστρατεία νέας ενημέρωσης του κόσμου. Μια ενημέρωση που θα έχει ως κεντρικό σύνθημα ότι η πανδημία δεν πέρασε, ότι είναι ακόμη εδώ.
Ότι σκοτώνει δικούς μας ανθρώπους, ότι δεν πρέπει να χαλαρώσουμε επικίνδυνα, ότι πρέπει να τηρούμε τις αποστάσεις και να φοράμε τις μάσκες στους κλειστούς χώρους. Ότι πρέπει να πείσουμε τους ανεμβολίαστους να αλλάξουν γνώμη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πανδημία είναι εδώ και είναι φονική. Και να μην ασχολούμαστε μόνο με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όταν ο υγειονομικός πόλεμος είναι σε εξέλιξη και σε καμιά περίπτωση δεν έχει τελειώσει.
Αυτό πρέπει να γίνει. Όλα τα άλλα είναι εγκληματικό λάθος.
