Λένε ότι οι πολιτικές των Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, διότι τελικά το κέρδος του ενός δεν είναι ίσο με την ζημιά του άλλου.
Και είναι φυσικό αφού τα επιμέρους κόμματα αυτών των Κρατών είναι και αυτά παραπλανητικές ενώσεις ψηφοφόρων οι οποίοι, την επομένη των εκλογών, εξαφανίζονται υπό την πίεση του υστερόβουλου εγωισμού των αρχηγών τους.
Γιατί να απορώ λοιπόν για τις υφιστάμενες «διάφορες» ως προς τα τιμωρητικά μέτρα, ή την ενεργειακή κρίση;
Και προς τι να περιμένω την οριστική απόφαση των Κρατών-μελών μετά από δυόμιση μήνες, δηλαδή μετά τα «τετελεσμένα» του Πούτιν στην Ουκρανία;
Η λύτρωση της Ευρώπης από το παρελθόν της (δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι) δεν έχει επιτευχθεί.
Φοβάμαι πως ούτε και με τον Τρίτο, διότι όλα ξεκίνησαν από την Γιάλτα στην Κριμαία. (Στην Ουκρανία, de jure. Στη Ρωσία, de facto).
Και θα είναι μια ακόμη αυταπάτη, αν οι αρχηγοί του χθεσινού sommet πιστέψουν ότι έφτασε η ώρα που ο Άγγελος της Ιστορίας θα στρέψει το πρόσωπό του αισιόδοξα προς το μέλλον: ο αέρας που ακινητοποιεί τις ανοιχτές του φτερούγες, όπως θέλει ο Μπένγιαμιν, φυσά απ’ τον Παράδεισο προς τα έξω, και όχι προς τον Παράδεισο.
Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ο Παράδεισος υπήρξε εκ κατασκευής του διαρκώς χαμένος.
Να λοιπόν ένα θέμα για την επόμενη Σύνοδο: «Η χαμένη Ευρώπη ως Μέση Ανατολή».
Αλλά, προς Θεού, όχι με αυτούς τους ηγέτες.
Με Αγγέλους!
