Τα νέα της Τρίτης από το Τελ Αβίβ είχαν δημιουργήσει μια ευνοϊκή συνθήκη για τον Ολυμπιακό στο κυνήγι της τρίτης θέσης, αλλά εκείνα από την Κωνσταντινούπολη δεν του επέτρεπαν να θεωρεί δεδομένη ούτε καν την τέταρτη. Στο φίνις της πολύπαθης -και φέτος- regular season, βλέπετε, καμία πρόβλεψη δεν διεκδικεί δάφνες εγκυρότητας, αφού η πραγματικότητα συνήθως μας διαψεύδει κι έτσι οι Ερυθρόλευκοι θα έπρεπε ούτως ή άλλως να αντιμετωπίσουν το παιχνίδι με την εξαιρετική Μονακό ως ένα από τα δυσκολότερα και ταυτόχρονα κρισιμότερα τής μέχρι τώρα πορείας τους.
Είχαν, άλλωστε, καταφθάσει με τα φρένα… σπασμένα στους ένδοξους δρόμους του Πριγκιπάτου, στους οποίους από το 1950 φιλοξενείται το διασημότερο και πιο ζόρικο circuit του παγκοσμίου πρωταθλήματος της Formula 1. Η μνημειώδης εμφάνιση της περασμένης εβδομάδας απέναντι στον Παναθηναϊκό είχε εκτινάξει τον ενθουσιασμό στις τάξεις της ομάδας του Πειραιά, που καλούνταν να κουμαντάρει σωστά την κεκτημένη της ταχύτητα στα στενά κι επικίνδυνα περάσματα του Mόντε Κάρλο. Ένα τέτοιο είναι και το… κλουβί «Γκαστόν Μεντεσέν».
Για τον Ολυμπιακό τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στη θεωρία (2/3 = πλεονέκτημα έδρας και 3/3 = τρίτη θέση ανεξαρτήτως άλλων αποτελεσμάτων), γιατί στην πράξη αποδείχτηκαν… μπερδεμένα, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχαμε επισημάνει. Ότι δηλαδή κανένα «αιώνιο» ντέρμπι δεν τελειώνει με το σφύριγμα της λήξης. Αφήνει πάντα το άρωμά του -μεθυστικό ή ανυπόφορο, μα σίγουρα έντονο- για μέρες στην ατμόσφαιρα των δύο ομάδων, επηρεάζοντας ουσιαστικά και τα επόμενα παιχνίδια τους. Κι όπως αποδείχτηκε, ο ένας τσίτωσε από το ιστορικό στραπάτσο, ενώ ο άλλος συνελήφθη σε κατάσταση ελαφράς μέθης.
Στην αντίπερα όχθη η σούπερ ταλαντούχα, αλλά και βαθιά πληγωμένη από την αναδιαμόρφωση της βαθμολογίας Μονακό έπαιζε τα ρέστα της για μια θέση στην 8άδα. Σε ένα γήπεδο που μπορεί να μην πληροί τις προδιαγραφές της EuroLeague, αλλά μετατρέπεται κάθε φορά σε ισχυρή έδρα δίνοντας ξεχωριστό χρώμα στη διοργάνωση, οι παίκτες του Ομπράντοβιτς ήθελαν να αναζωπυρώσουν το όνειρο της πρόκρισης. Και τα κατάφεραν με τρόπο επιβλητικό.
Τα λόγια Μπαρτζώκα στο τελευταίο τάιμ άουτ και με τη διαφορά να έχει εκτοξευτεί στους 26 πόντους είναι ενδεικτικά για το τι παρακολουθήσαμε στο παρκέ. «Παιδιά, δεν μπορείτε να διαλέγετε παιχνίδια που δεν θα παίζετε. Το να χάσεις ένα καλάθι δεν είναι πρόβλημα, το να γυρίζεις στην άμυνα και απλώς να κοιτάς τους αντιπάλους, είναι πρόβλημα. Για εσάς, για εμένα για όλους μας. Οφείλουμε να παλεύουμε για τον Ολυμπιακό μέχρι το τέλος» είπε στους παίκτες του απογοητευμένος ο 56χρονος τεχνικός. Όχι τόσο για τη βαριά ήττα, όσο για την νοοτροπία τους στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα.
Ακόμα και στο πρώτο δεκάλεπτο, που φυσικά δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε, οι Ερυθρόλευκοι προσπαθούσαν να επιβληθούν από την επίθεση. Έβγαλαν μεν ωραίες φάσεις, αλλά σταδιακά βρέθηκαν να χορεύουν στο ρυθμό που ήθελε η Μονακό. Το τέμπο άνοιγε, ο Μάικ Τζέιμς αποκτούσε επαφή με το καλάθι κι εκείνοι έπεφταν στην παγίδα ενός μπάσκετ που είναι δύσκολο να υπηρετήσουν. Χωρίς διάθεση να βάλουν το σώμα τους δυνατά, να επιδιώξουν τις επαφές και να φρενάρουν τους γηπεδούχους, ήταν μάλλον θέμα χρόνου να αρχίσουν να το πληρώνουν.
Το δεύτερο δεκάλεπτο αποδείχτηκε σκέτη καταστροφή, με την Μονακό να πατάει γκάζι και το ερυθρόλευκο «μονοθέσιο» να χάνεται οριστικά από τους καθρέφτες της. Ο Ολυμπιακός όχι μόνο περπατούσε στην άμυνα, αλλά μέσα στη φούρια του να ακολουθήσει στο σκορ συμπεριφερόταν επιπόλαια και στην επίθεση, δίνοντας συνεχώς στη Μονακό ευκαιρίες στο transition. Άλλοτε με λάθη κι άλλοτε με βιαστικές εκτελέσεις που άφηναν τα νώτα του ακάλυπτα. Κάπως έτσι δέχτηκε 20 πόντους σε λιγότερα από 5 λεπτά (!), στο -κατά πάσα πιθανότητα- χειρότερό του διάστημα ολόκληρης της regular season.
Στην επανάληψη, ο ερυθρόλευκος σφυγμός δεν κράτησε παρά για λίγα λεπτά. Η διαφορά κατέβηκε προς στιγμήν στους 10, δημιουργώντας μια χαραμάδα αισιοδοξίας, αλλά μόλις οι Μονεγάσκοι επανασυνδέθηκαν με το καλάθι… μην τους είδατε. Με φωτεινή εξαίρεση τον Φαλ και κάποιες εκλάμψεις του Βεζένκοφ (όταν βέβαια η κατάσταση έμοιαζε μη αναστρέψιμη), οι φιλοξενούμενοι παραδόθηκαν άνευ όρων στους γηπεδούχους περίπου όπως έκαναν και πριν από δύο εβδομάδες στο Βερολίνο. Γενικά φέτος, όταν χάνουν, συνήθως χάνουν με τα όλα τους.
Η εικόνα τους στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού θύμισε κάτι από τον… Παναθηναϊκό του ΣΕΦ και σίγουρα δεν τιμά ούτε την προσπάθειά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν ούτε τον σεβασμό που με το σπαθί τους έχουν κερδίσει. Στη φάση που βρισκόμαστε, βέβαια, ίσως αποδειχτεί και χρήσιμη, καθώς το μόνο που χρειάζεται αυτήν τη στιγμή ο Ολυμπιακός είναι μια άμεση αφύπνιση. Με μόλις δύο ματς να απομένουν και με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, δεν υπάρχει περιθώριο για τίποτε άλλο πέρα από δραστικές λύσεις. Αύριο ο Ολυμπιακός δίνει στην έδρα της Βιλερμπάν ένα must win παιχνίδι και το μόνο που προλαβαίνει είναι να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά του.
