Στην περίπτωσή του, ισχύει η θέση για τον διαστροφικό: απ’ όσο περισσότερα παραιτείται, τόσο περισσότερα και καλύτερα ανακτά.
Εκτός από τις διαταραχές της νεύρωσής του και τις μυστικιστικές προεκτάσεις τους, ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται κυριολεκτικά «πέραν της αρχής της ευχαρίστησης», επαναλαμβάνοντας όλους τους διαστροφικούς της Ιστορίας. Ολους τους «σωτήρες» της ανθρωπότητας – και του Θεού.
Ασκεί κι αυτός δαιμονικά, όπως ο Στάλιν, το ένστικτο του Θανάτου, δείχνοντας πως η συγκρότηση του ναρκισσιστικού «εγώ» προϋποθέτει μία σκοτεινή θεολογία όπου ο «πιστός» πιστεύει χωρίς να πιστεύει σε τίποτα: ούτε στη μεγάλη Ρωσία ούτε στους ολιγάρχες του ούτε στη «ρεβάνς», αλλά μόνο σε ό,τι συνενώνει την επανάληψη με το κακό.
Οπως ο ανοσιουργός στον Σαντ, διά στόματος Ζυλιέτ, έτσι και ο Πούτιν μέσω της κυρίας Ζαχάροβα συνιστά για τη μεγιστοποίηση της σαδιστικής δύναμης τα εξής: «Για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες μην επιδίδεστε σε ακολασίες.
Ξεχαστείτε και διασκεδάστε με άλλα πράγματα» (Σαντ).
Και μετά, συνεχίζει τους βομβαρδισμούς, ως εάν να συμβαίνουν όλα προκειμένου ο διάβολος να αντικαθιστά τον σωσία του στον ΟΗΕ.
Να «υπερβαίνει τον σωσία του, τη στιγμή που είναι πλέον μόνον ο σωσίας του και να παράγει», θα γράψει ο Ντερριντά σχολιάζοντας τον Φρόιντ, «το unheimlich αποτέλεσμα».*
ΥΓ.: Μπορεί να φανταστεί κανείς τους ηγέτες του κόσμου να μη διαφέρουν πολύ από το ως άνω ψυχογράφημα; Εκτός της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ναι μπορεί, διότι αυτό είναι η εξουσία: καταναγκασμός της επανάληψης. Πιο λιανά: εξορία στην Κολιμά**. Ο δαιμονισμένος δεν μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα που στήνει ο Θάνατος στον Ερωτα.
Κι όχι πως «η χαρά είναι πάντα στην άλλη όχθη», αλλά γιατί σ’ αυτήν εδώ την όχθη, η θλίψη είναι που υπερτερεί.
* Βλ. J. Derrida, «Εικοτολογίες περί Φρόιντ», εκδόσεις Πλέθρον, 2008.
** Βλ. Βαρλαάμ Σαλάμοφ, «Ιστορίες από την Κολιμά», εκδόσεις Ινδικτος, 2011.
