Μετά την επανάσταση του 2004 ο Ουκρανός πρόεδρος Βίκτορ Γιούστσενκο ανήγειρε μνημεία για τον μεγάλο ουκρανικό λιμό που κόστισε τη ζωή τεσσάρων εκατομμυρίων Ουκρανών, όταν οι περιβόητοι «συλλέκτες σιτηρών» από την Μόσχα, στην περίοδο 1932- 1933, τροφοδοτούσαν με τα «απαλλοτριωμένα» σακιά τις πόλεις της Ρωσίας.
Τώρα, τα μνημεία, ο Ζελένσκι τα προφυλάσσει με σακιά γεμάτα άμμο για τον νέο λοιμό που του κάθισε ανορθόγραφα στον λαιμό, αφήνοντας για τον σύγχρονο «μεγάλο ιεροεξεταστή» του Πούτιν, Αλεξάντερ Ντούγκιν, τις θεωρίες περί «μεγάλης Ρωσίας», του Ιβάν Ιλίν(1883-1956).
Εκείνο μάλιστα το: «Η Ουκρανία δεν είχε μπει ποτέ στην Ρωσία για να φύγει» του Ντούγκιν, μου ακούγεται σαν το «τέλος της Ιστορίας» του Φουκουγιάμα στον οποίο εμμονικά αναφέρεται. Μόνο που δεν έχει τελειώσει η Ιστορία – απ’ ό,τι φαίνεται τελευταία, δεν έχει αρχίσει καν.
ΥΓ.
Βλέπε ενδεικτικά το κείμενο της Αν Αμπαμπλουμ: «Η νίκη της Ουκρανίας» στο περιοδικό «The Athens Review of books» (Μάρτιος, 2022) – για όσα δεν λένε και όσα ξέρουμε.
