Ο μεγάλος φιλόσοφος Χέγκελ έχει πει: «Αυτό που μας διδάσκουν η εμπειρία και η Ιστορία είναι το εξής: ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν έμαθαν ποτέ τίποτα από την Ιστορία, ούτε ενήργησαν με βάση τις αρχές που συνήγαγαν από αυτή».
Η γνώση της Ιστορίας είναι η κρίσιμη παράμετρος που πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας όταν είμαστε ενώπιον κρίσιμων αποφάσεων. Και αυτό ισχύει περισσότερο για τους πολιτικούς που αποφασίζουν για τις ζωές όλων μας.
Αυτό δεν συνέβη δυστυχώς και από τις ηγεσίες της ΕΕ, που μη δίνοντας σημασία στα διδάγματα της Ιστορίας απέτυχαν να αξιολογήσουν τον Πούτιν και να καταλάβουν τι θέλει να πετύχει στην Ουκρανία με τον αιματηρό και παράνομο πόλεμό του.
Αυτό δυστυχώς δεν έγινε όχι μόνο σε επίπεδο ΕΕ, αλλά, εάν δει κανείς και πώς κινείται η ελληνική διπλωματία, και στη χάραξη στρατηγικής της Ελλάδας εν μέσω τεράστιων γεωπολιτικών αλλαγών στην ευρύτερη περιοχή μας.
Αρκεί κανείς να δει πώς κινείται η Τουρκία, η οποία ελίσσεται ιδιαίτερα σοβαρά στο πεδίο της διπλωματίας και ως σημαντικός παίκτης, και όχι απομονωμένος, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Ουσιαστικά κινείται στις νόρμες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το ιστορικό οπλοστάσιο παίζει ρόλο, εν αντιθέσει με την Ελλάδα.
Ο Μπαλτάσαρ Γκρασιάν, ισπανός στοχαστής (1601-1658), ο αποκαλούμενος και «Νίτσε της Ισπανίας», που εκτιμούσε ο μεγάλος Σοπενχάουερ, εστιάζει στην αναγκαιότητα οι ηγέτες να ανατρέχουν και στο παρελθόν ως διαβατήριο για το μέλλον.
Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, αλλά πολλά διδάγματα έρχονται από το παρελθόν και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι κυβερνώντες, τόσο οι νυν όσο και οι επόμενοι, αλλά όφειλαν να το κατανοήσουν και οι προηγούμενοι.
Εάν το κατανοούσαν, πολλά θα είχαν αποφευχθεί, όπως η 10ετής μνημονιακή οδύσσεια. Μια πεφωτισμένη ηγεσία οφείλει να εξάγει συμπεράσματα από το παρελθόν για το μέλλον, αλλιώς είναι καταδικασμένη.
