Στο πλαίσιο των μουσικών παραστάσεων, «Βραδιές κάτω από τη γέφυρα», η Κατερίνα Κυρμιζή και ο Νίκος Γρηγοριάδης, παίρνουν τις κιθάρες τους και με την συμμετοχή του μαέστρου και πιανίστα Άκη Μουχλιανίτη, ανεβαίνουν στη σκηνή στο Θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα»», την Κυριακή 13 Μαρτίου, για να παρουσιάσουν τραγούδια από την πολύχρονη δισκογραφία τους. Μεταξύ άλλων πρόκειται για τα «Στην πίσω τσέπη του Blue Jean», «Νυχτερινό», «Αλφάδι», «Το κοράλλι», «Αν δε μ’ αγαπάς», «Η Παραμυθένια», «Είμαι καλά», «Χαμένες Γιορτές» αλλά και τα τραγούδια από το πρόσφατο άλμπουμ του Νίκου Γρηγοριάδη «Ο Βασιλιάς Της Λύπης», αλλά και τα τραγούδια των L.Cohen, Μ. Χιώτη, Β. Τσιτσάνη και άλλων που το δίδυμο παρουσιάζει με το δικό του στυλ.
Η Κατερίνα Κυρμιζή με το προσωπικό της αποτύπωμα στη μουσική μάς συστήθηκε δισκογραφικά με το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ το «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα», και συνεχίζει με πάθος να διαγράφει τη δική της τροχιά με τα άλμπουμ «Το παιδί με την κεραία», «Κάκτοι Ι» & «Κάκτοι ΙΙ». Ο Νίκος Γρηγοριάδης, έχει κερδίσει διεθνή προβολή με το οργανικό άλμπουμ «Faros», έχει υπογράψει τραγούδια που κατέκτησαν τα ερτζιανά από τα προσωπικά του άλμπουμ «Στη μοναξιά του φάρου» & «Αλφάδι» αλλά και στα άλμπουμ συνεργασίας με την Κατερίνα Κυρμιζή «Είναι εδώ!» & «Λάρβα» και πρόσφατα, με τη συνεργασία του με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Μίλτο Πασχαλίδη, στο άλμπουμ «Ο βασιλιάς της λύπης» ένα δίσκο για την μελοποιημένη ποίηση που κυκλοφόρησε από την Formiggart.Η Κατερίνα Κυρμιζή ερμηνεύει την «Μπαλάντα της μάνας» (αποσπάσματα) σε ποίηση της Μελισσάνθης, «Το κόκκινο μήλο» σε ποίηση της Σαπφούς και το «Ξενιτεμένος Άγγελος» σε στίχους του ίδιου του συνθέτη όπως και το τραγούδι «Red Roses» με τον Γιώργο Νταλάρα. Μάλιστα, το κομμάτι αυτό μάς δίνει την αφορμή για την συνέντευξη μαζί της, στο vima.gr.
Τα κόκκινα τριαντάφυλλα πεθαίνουν μ’ ένα δάκρυ (σ.σ. είναι στίχος από τα «Red Roses»);
«Και ναι, και όχι … Κάτι πρέπει να πουν και οι ποιητές, εν προκειμένω ο στιχουργός του τραγουδιού Χρήστος Γαβρήλος, δίχως να πέσουν σε κοινοτοπίες για να περιγράψουν τον έρωτα που ευοδώθηκε μα τέλειωσε ή, τον ανέκφραστο έρωτα, αυτόν που δεν ωρίμασε πότε, το άνθος δεν έγινε καρπός, δεν έκανε τον κύκλο του μα μπήκε στη φορμόλη, να μένει εσαεί μετέωρος στο εάν.»
Με τον Νίκο Γρηγοριάδη είστε συνοδοιπόροι στη ζωή και τη μουσική. Πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι αυτή η συνύπαρξη ; (αναφέρομαι προφανώς στην επαγγελματική συνύπαρξη)
«Η επαγγελματική συνύπαρξη είναι απρόσκοπτη και αβίαστη. Έχουμε παρόμοια οπτική στα πράγματα και ο καθένας μας έχει εξειδικευτεί σε πεδία διαφορετικά από τον άλλον ως προς την παραγωγή των άλμπουμ μας. Στο ξεκίνημα μας δημιουργούσε προστριβές το πώς μας αντιμετώπιζε η μουσική βιομηχανία και το σινάφι. Εννοείται πως ως γυναίκα, εργαζόμενη, σύζυγος και μητέρα φορτώνομαι πολλές φορές περισσότερα από όσα μπορώ να αντέξω. Τότε τσακίζω, σπάω και γίνομαι σπαστικιά αλλά συνέρχομαι με ένα ποτήρι κρασί και λίγο ύπνο παραπάνω. »
Αυτό το ταξίδι στη μουσική πώς άρχισε; Ποια ήταν τα πρώτα ερεθίσματά σας;
«Η μαμά μου ήταν μοντέλο αρχικά, έπειτα εργάστηκε ως ηθοποιός στο θέατρο και γνώρισε τον μπαμπά μου σε μουσικό κέντρο όπου τραγουδούσαν κι οι δυο. Ο μπαμπάς μου μας έζησε από το αηδονίσιο του λαρύγγι που σνόμπαρα τόσο πολύ ως έφηβη και εκτίμησα αφότου τον έχασα από καρκίνο. Θυμάμαι τους γονείς μου να τραγουδάνε πρίμο – σεγόντο «Κι αν ο αγέρας φυσά…» των Σεφέρη / Μούτση. Είναι πολύ δύσκολα τα σεκόντα σε αυτό το τραγούδι και η μαμά μου τα έκανε τέλεια κι ας μην είχε σπουδάσει μονωδία στο ωδείο όπως ο μπαμπάς μου. Είμαι κόρη καλλιτεχνών. Στα τέσσερά μου ξεκίνησα χορό, στα εννιά κλασική κιθάρα. Κλασική μουσική, λαϊκό και ελαφρό ελληνικό τραγούδι, κι αργότερα στη δεκαετία του ’80 ηλιόλουστη και μελωδική ξένη ποπ και ροκ κυλούν στο αίμα μου. Τα γονίδια, η ανατροφή, οι περιστάσεις μα και η εκπαίδευσή μου, χάραξαν νωρίς την τροχιά της ζωής μου παρόλο που προσπάθησα να ξεφύγω πολλές φορές. Αυτή η αμφιθυμία για τους καλλιτέχνες και την τέχνη μπορεί να με βασάνισε, μπορεί να μου στέρησε ένα μεγαλύτερο κύκλο επιρροής -στα μάτια των άλλων, όμως μου έδωσε πιο βαθιά και συνειδητοποιημένη καλλιτεχνική υπόσταση. »
Μετά τόσα χρόνια ενασχόλησης με το τραγούδι, τη τραγουδοποιία γενικότερα, νιώθετε ότι έχετε την ίδια λαχτάρα και όρεξη για δημιουργία;
«Ναι, και μάλιστα, με την ζέση του εξερευνητή και την πίστη πως μπορώ να πω πολύ καλύτερα τα πράγματα τώρα που η καρδιά μου έχει γιατρευτεί από την αγάπη που πήρα κι έδωσα. Βέβαια το ποιος θα ακούσει την ηχώ των σκέψεων μου, τη χροιά της καρδιάς μου και το μέταλλο της ψυχής μου είναι άγνωστο πια σε μια εποχή που δεν αφουγκράζεται ούτε τον εαυτό της και που στείρα μπαμπαλίζει καφκικές playlist.»
Αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω, θα αλλάζετε κάτι από την πορεία σας;
«Όχι, θα ήταν ύβρις. Για ό,τι έχω κάνει δεν μετανιώνω, λέει ο Κώστας Τουρνάς και τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια. Με αυτό το ψυχικό φορτίο ήρθα ως εδώ. Αγαπώ τις αστοχίες μου όσο τα επιτεύγματά μου, ίσως περισσότερο τις αστοχίες. Τα λάθη γράφουν τις ωραίες ιστορίες»
Κορωνοϊός και μουσική μια πονεμένη ιστορία. Πόσο σας στοίχισε, όλη αυτή η κατάσταση τόσο σε προσωπικό όσο και επαγγελματικό επίπεδο;
«Όπως όλοι νιώσαμε πως η ζωή μας άλλαξε για πάντα στην έναρξη της πανδημίας. Όμως μας έδωσε μια αίσθηση κανονικότητας το ότι εργαστήκαμε με τηλεκπαίδευση στην καραντίνα γιατί και εγώ και ο Νίκος είμαστε και δάσκαλοι μουσικής. Ήταν πολύ συνειδητή επιλογή να μην βιοποριζόμαστε αποκλειστικά από την καλλιτεχνία για λόγους καλλιτεχνικής ελευθερίας. Παρένθεση! Υπάρχει πάντα το πρόβλημα της καλλιτεχνικής ελευθερίας που δεν λύνεται ακόμα κι αν είσαι πετυχημένος. Ίσα- ίσα, όσο πιο πετυχημένος, τόσο πιο δύσκολο να ‘σαι ελεύθερος. Αν είναι μελαγχολικά στην αποτυχία μια φορά, στην επιτυχία είναι δυο. Για να επανέλθω όμως στο ερώτημα, η κατάσταση είναι δραματική για τους καλλιτέχνες δυο χρόνια τώρα. Ως κόρη καλλιτεχνών ξέρω πολύ καλά την αγωνία της επόμενης μέρας, της επόμενης δουλειάς, της επόμενης σεζόν, πόσο μάλλον τώρα! Η πολιτεία μάς φέρεται σαν να είμαστε τζουτζέδες, «παλατιανοί» διασκεδαστές! Βέβαια… πολλοί από εμάς όντως είμαστε. Κάποιοι κοιτούν δεξιά, άλλοι αριστερά κι οι πιο πολλοί αλληθωρίζουν.»
Συμμετέχετε σε ένα άλμπουμ μελοποιημένης ποίησης. Εργασία που σύμφωνα με τους όρους της αγοράς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί mainstream. Υπάρχει πλέον χώρος στην κοινωνία, για αναλόγου ύφους και ήθους εργασίες;
«Η κοινωνία πολλές δεκαετίες είναι σε τέτοια κατάσταση ύφους, ήθους και πάθους που κανονικά θα έπρεπε να τα έχουμε παρατήσει. Η κοινωνία αποθεώνει τους καλλιτέχνες που εκείνη θέλει. Όμως σχεδόν πάντα διαφέρει το τι θέλει από το τι έχει ανάγκη. Επιβιώνουμε λοιπόν σε αυτή τη λεπτή χαραμάδα ανάμεσα στα θέλω και στις ανάγκες της κοινωνίας.»
Κάπου έχετε αναφερθεί ως η παραμυθένια της ελληνικής ποπ… Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι αυτός ο χαρακτηρισμός αυτός;
«Παλιά θύμωνα γιατί η έννοια ποπ είναι παρεξηγημένη στη χώρα μας. Έπειτα γιατί δεν είμαι αμιγώς ποπ∙ αυτή η πλευρά μου έχει προβληθεί περισσότερο από τα ΜΜΕ. Τέλος, γιατί είμαι φύση θέση τραγουδοποιός και οι τραγουδοποιοί είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Παρόλα αυτά νιώθω κολακευμένη και τυχερή. Δεν είναι λίγο να είσαι εστεμμένη: «Η Παραμυθένια της ελληνικής ποπ»! Οι περισσότεροι από εμάς συνήθως κατακτάμε με τον τίτλο του «ανύπαρκτου», του «τριτοτέταρτου», και στα μεγάλα κέφια του «τίμιου εργάτη» ή του «μετρίως μέτριου και μετρημένου», εκτός από τα κουσούρια του καθενός μας που σαν μικρό κακό χωριό τα έχουμε κοινό μυστικό»
Γιατί επιλέξατε να ερμηνεύσετε τα συγκεκριμένα τραγούδια στον «Βασιλιά της Λύπης»;
«Τραγούδησα όλα τα ντέμο αυτής της δουλειάς σε διαφορετικές ταχύτητες, τόνους κι εκδοχές. Γνωρίζω απέξω κι ανακατωτά κάθε συλλαβή και νότα. Επέλεξα αυτά που σαν ερμηνεύτρια υπηρετώ καλύτερα. Δεν είναι πως δεν μπορώ να πω π.χ. τον Θρήνο που τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας, όμως κάθε ερμηνευτής έχει ένα ειδικό βάρος, μια ιστορία. Ως συμπαραγωγός της δουλειάς ήθελα το καλύτερο για τα σπουδαία τραγούδια του Νίκου. »
Τι θα δούμε, τι θα ακούσουμε στο Live;
«Μια επιλογή από την δισκογραφία μας. Από τη «Μοναξιά του φάρου» του Νίκου έως τους «Κάκτους» μου, από το «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα» ως τον «Βασιλιά της Λύπης».»
Τα επόμενά σας σχέδια; Να περιμένουμε το «Κάκτοι ΙΙΙ» ;
«Οπωσδήποτε αλλά όχι μόνον. Έχω μεγάλη όρεξη για συνεργασίες για διάφορα πρότζεκτ που τρέχουν παράλληλα σχεδόν στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου.»
Τελικά, ποιος είναι «ο βασιλιάς της λύπης»;
«Ο βασιλιάς της λύπης είναι ο άνθρωπος που βρέθηκε στη δίνη της οικονομική κρίσης ανυποψίαστος και απροετοίμαστος, που δίχως ηθικό οπλισμό και ψυχικά αποθέματα άγεται και φέρεται από όποιον τάζει καθρεφτάκια και θαυματουργά μαντζούνια, που δεν απαίτησε ποτέ τιμιότητα ούτε ελέγχει τους εκλεγμένους του μπας και γλύψει κι αυτός ένα κοκαλάκι, που η άγνοια για τα κοινά και η βολή του τον έκανε θύμα του κακού του εαυτού.»
INFO
Πιάνο: Άκης Μουχλιανίτης
Σχεδιασμός Ήχου / Φώτων: Γιάννης Βαφειάδης
Κυριακή 13 Μαρτίου 21:00
Είσοδος: 10€ (αριθμημένες θέσεις)
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr ,στο δίκτυο της viva και στα Public
https://www.viva.gr/tickets/music/katerina-kyrmizi-nikos-georgiadis/
Θέατρο «Κάτω από τη Γέφυρα»
Πλατεία Καραϊσκάκη, Γιαννοπούλου 1, Νέο Φάληρο
Τηλέφωνο θεάτρου: 210 4816200
