«Αυτή τη μέρα πάντα σκέφτομαι τους αγώνες των γυναικών που έγραψαν ιστορία. Καθημερινές γυναίκες, εργάτριες που στάθηκαν γενναία μέσα στα χρόνια για καλύτερες συνθήκες στην εργασία, για δικαίωμα στην ψήφο, για ισοτιμία και ελευθερία. Η μέρα αυτή είναι για να μας υπενθυμίζει όλους αυτούς τους ιστορικούς αγώνες αλλά και τους καθημερινούς αγώνες που συνεχίζουν δίνουν οι γυναίκες στη ζωή. Η ιστορία δεν είναι μακριά από εμάς. Συνεχίζεται να γράφεται. Γυναίκες παλεύουν ενάντια στην κακοποίηση, τη βία για την επιβίωση και τη ζωή. Παλεύουν για τη εξάλειψη της σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία και το σεξισμό στη κοινωνία. Η βία είναι παντού γύρω μας. Καθημερινά δολοφονούνται γυναίκες επειδή διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι ως κοινωνία ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα από παλιά. ΄Οχι. Η βία αλλάζει “πρόσωπα» διαρκώς. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας για το καλύτερο. Η σιωπή σε τέτοιες ιστορίες δεν είναι αρετή.
Τρέφω έναν θαυμασμό στις γυναίκες. Στις εργαζόμενες γυναίκες, στις γυναίκες που είναι στο σπίτι, στις ελεύθερες, παντρεμένες, με παιδιά και χωρίς. Γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά. Γυναίκες που κυοφορούν.
Από εκεί ξεκινάμε όλοι. Από μία μήτρα. Μια μήτρα σε ένα σώμα με μια καρδιά που χτυπάει δυνατά. Η μητέρα. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης η γυναίκα βιώνει μια πληθώρα συναισθημάτων. Τα συναισθήματα αυτά δεν είναι μόνο ευχάριστα και αποδεκτά. Έχει και συναισθήματα δυσάρεστα που δύσκολα μπορεί να εκμυστηρευτεί. Με αυτήν την περιοχή που θεωρώ πως αποτελεί για τη κοινωνία μας περιοχή ταμπού, θέλησα να ασχοληθώ στη παράσταση «Η Πτέρυγα».
Γυναίκες που παλεύουν για να έρθει στον κόσμο ένα παιδί.
Πώς να μην θαυμάσεις τη δύναμη των γυναικών σε μια πτέρυγα παθολογίας κυήσεων; Εκεί που τίποτα δεν είναι δεδομένο;
Γυναίκες με δύσκολες εγκυμοσύνες ετοιμάζονται να γεννήσουν, μαίες να τις καθοδηγήσουν, γιατροί να τις ξεγεννήσουν. Κάθε μια από την πλευρά της έχει να μας πει μια ιστορία. Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για όλες αυτές τις γυναίκες που αγωνίζονται για τη ζωή κυριολεκτικά δίπλα στο θάνατο. Τους αφιερώνω αυτή τη δουλειά μας στο θέατρο».
Η Ελενα Μαυρίδου σκηνοθετεί την «Πτέρυγα», μια ονειρική παράσταση για τη μητρότητα εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα στο θέατρο Χώρος.
Η «Πτέρυγα» είναι το παράδοξο, σουρεαλιστικό σύμπαν ενός νοσοκομείου κυήσεων. Κάθε Πανσέληνο, οι καρδιοτοκογράφοι στις κοιλιές των εγκύων τρελαίνονται. Ένας υπεύθυνος ασφαλείας ονειρεύεται πως είναι ο πατέρας του παιδιού στο μονόκλινο δωμάτιο. Η γηραιότερη μαία του νοσοκομείου αναρωτιέται, αν τα παιδιά μοιάζουν με ψάρια. Η «Πτέρυγα» είναι ο απόκοσμος χορός της μνήμης. Ένας χορός αλλιώτικος, απόκοσμος, ένα μεταμεσονύχτιο requiem. Μα πάνω απ’ όλα, ένας ύμνος στη ζωή, εκεί που σμίγει το φως με το σκοτάδι, στον κενό χώρο ανάμεσα στη γέννα και τον θάνατο.
Αντλώντας υλικό από αληθινές συνεντεύξεις και περιστατικά, η «Πτέρυγα» εξερευνά τα όρια της πραγματικότητας, της λογικής και της ελευθερίας βούλησης των γυναικών που κυοφορούν, δίνοντας μάχη για τη μητρότητα μέσα στα νοσοκομεία. Μια παράσταση με ελάχιστο λόγο, στα όρια της περφόρμανς και του σωματικού θεάτρου, ξεχωριστή, γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ, για την αγάπη και τη μνήμη, τον έρωτα και τη διαφορετικότητα, την απώλεια και τα όνειρα των ανθρώπων για δημιουργία.
