Τις περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία το μουσικόφιλο κοινό τις δύο συναυλίες που θα δώσει ο Παύλος Παυλίδης στο Gagarin 205 στις 11 και 12 Μαρτίου. Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ με τίτλο «Το Μαύρο Κουτί» από τη United We Fly, ο δημοφιλής τραγουδιστής και τραγουδοποιός εμφανίζεται με τους Hotel Alaska και ανανεωμένο ήχο. «Με αφορμή την παρουσίαση του καινούργιου άλμπουμ θα έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε τον τρόπο που παίζουν οι Hotel Alaska και μεγάλο μέρος από το παλιό υλικό αλλά κυρίως θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε με το κοινό την τεράστια χαρά της επιστροφής στον παλιό τρόπο που κάναμε συναυλίες. Θέλουμε να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε μαζί» εξηγεί.
«Ηδη από τις πρόβες υπάρχει αυτή η αίσθηση και φυσικά η επιλογή των τραγουδιών γίνεται με αυτό το πνεύμα. Ζω με τα παιδιά και αυτό το πολύτιμο συναίσθημα του να ανακαλύπτεις εξ αρχής το υλικό. Είναι μουσικοί που με αιφνιδιάζουν και με εκπλήσσουν διαρκώς με ιδέες αλλά κυρίως με το πάθος και την ορμή τους. Υπάρχει αναβρασμός. Δεν ξέρω πόσος καιρός θα χρειαστεί για να σταθεροποιηθεί ο καινούργιος ήχος αλλά και αυτή η μεταβατική περίοδος είναι γεμάτη ωραίες εκπλήξεις. Ξεκινήσαμε κάπως ανάποδα σαν μπάντα. Η πρώτη μας συναυλία με αυτή τη σύνθεση ήταν στο Ηρώδειο, ένας χώρος στον οποίο καταλήγει κάποιος μετά από χρόνια. Αλλά έτσι κι αλλιώς ανάποδη είναι όλη η κατάσταση που ζούμε δύο χρόνια τώρα. Η διαμόρφωση του ήχου προχωράει διαρκώς και μάλιστα επηρεάζεται τις τελευταίες ημέρες και από το ότι οι ρυθμοί και οι ταχύτητες ανεβαίνουν και το πρόγραμμα που παίζουμε όρθιοι πια είναι πολύ πιο δυναμικό και χορευτικό».
Στο τραγούδι «Ανοιξη» ένας στίχος λέει για «δύο μονόφθαλμους στρατούς». Γιατί έχουν ανάγκη πολλοί άνθρωποι να χωρίζονται σε στρατόπεδα και να επιδίδονται σε άγονους διχασμούς αντί να δουν τι τους ενώνει; «Αυτό το τραγούδι μιλάει για τον φανατισμό και την τυφλότητα που μπορεί να προκαλέσει. Είτε είναι πολιτικός είτε είναι θρησκευτικός. Οι άνθρωποι πρέπει να ενώνονται σε ομάδες γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργούνται κινήματα και φράγματα κατά της βαρβαρότητας κάθε είδους. Τα στρατόπεδα όμως είναι άλλο πράγμα. Είναι βολικό να κρυβόμαστε μέσα στην ασφάλεια των δογμάτων αλλά ταυτόχρονα είναι και άγονο. Μας εμποδίζουν να δούμε καθαρά τι είναι αυτό που γεννάει τον «αντίπαλο». Είναι εύκολο να σηκώσουμε μια πέτρα και να χτυπήσουμε τον άλλον, σίγουρα πιο εύκολο από το να κατανοήσουμε και να δώσουμε το καλό παράδειγμα. Η αλήθεια για μένα δεν είναι ένα ξόανο που το στήνουμε και το προσκυνάμε . Είναι διαρκής αναζήτηση. Προχωράμε ανακαλύπτοντας συνέχεια τι δεν ξέρουμε. Καθόλου βολικό. Πολύ κουραστικό. Υπέροχη περιπέτεια. Η απόλυτη πίστη στην ομορφιά της εναλλαγής και στην ανακάλυψη και την αποδοχή του διαφορετικού δεν είναι δόγμα. Μου επιτρέπει να καμαρώνω καμιά φορά και κάποιους ανθρώπους που λάμπουν μέσα στη δική τους πίστη και που δεν είναι η δική μου. Μονολογώντας καμιά φορά σαν παιδάκι σκέφτομαι ότι αν ο Θεός ήθελε να λατρεύεται με έναν και μόνο τρόπο θα κοιταζόταν ακόμη στο καθρεφτάκι του ουρανού και θα έβλεπε το φίδι. Το να βρούμε τι μας ενώνει θέλει δουλειά, κόπο και ωριμότητα. Είναι πολύ πρόσφατος ο χαμός του Αλκη στη Θεσσαλονίκη. Κλασικό και τραγικό παράδειγμα φανατισμού και τυφλότητας. Και τώρα ο πόλεμος. Αλλος ένας πόλεμος. Ο φανατισμός γεννάει τέρατα και τροφοδοτεί τη βαρβαρότητα. Ανοίγει πληγές και τις συντηρεί για να τρέφεται από αυτές. Τρώει παιδιά. Τόσοι αιώνες επιστήμης και τεχνολογικής προόδου στα χέρια των φανατικών μετατρέπονται σε μηχανή του κιμά. Ο φανατισμός είναι το τσιράκι του πολέμου. Αλλά και σε καιρό ειρήνης καλά τα καταφέρνει. Σβερκώνει τους πολίτες μετατρέποντάς τους σε οπαδούς που ακολουθούν τυφλά τις εκάστοτε ηγεσίες των κομμάτων και τους επιτρέπει να εθελοτυφλούν και να αυταπατώνται. Με λίγα λόγια, είναι ο νούμερο ένα εχθρός της προόδου».
Ο Παύλος Παυλίδης, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έχει γράψει και ερμηνεύει το ομώνυμο τραγούδι της σειράς του Mega «Σκοτεινή θάλασσα», έχει αναμνήσεις από τη Ρωσία. «Βρεθήκαμε πριν λίγα χρόνια στην Αγία Πετρούπολη με τους B-Movies για να συμμετάσχουμε σε ένα διεθνές μουσικό φεστιβάλ, από τα ελάχιστα που υπάρχουν στη χώρα. Παίξαμε μαζί με πολλά άλλα σχήματα πριν τους μαγικούς Sigur Ros. Ηταν αρχές του Ιουλίου και οι λευκές νύχτες ήταν στην κορύφωσή τους. Είχα στο μυαλό μου τον μεγάλο Ντοστογέφσκι και περιδιαβαίνοντας στα αξιοθέατα είδα την απίστευτη ομορφιά της πόλης. Ενα μεγάλο ιστιοφόρο με κόκκινα πανιά διέσχισε μπροστά μας το ποτάμι αλλά στα περισσότερα μαγαζάκια έβλεπες παντού τη φωτογραφία του Πούτιν, σε βαθμό που καταλάβαινες ότι προωθεί την εικόνα του και τη λατρεία προς το πρόσωπό του όχι απλά σαν ένας δικτάτορας αλλά σαν αυτοκράτορας. Είδα τόσο χρυσάφι στα μουσεία και στα παλάτια που πόνεσαν τα μάτια μου. Κατάλαβα ότι αυτή η χώρα με αυτή την ηγεσία κοιτάζει επικίνδυνα και φιλάρεσκα προς τα πίσω. Για μένα οι Ρώσοι ήταν πάντα ο περιούσιος λαός της ευρωπαϊκής τέχνης και όχι μόνο. Ηταν αυτοί που συμμαχούσαν με τον σκληρό πάγο της φύσης τους ενάντια σε κατακτητές. Με πιάνουν τα γέλια με την απαγόρευση από την υπουργό Πολιτισμού που αφορά τη «Λίμνη των Κύκνων». Ανήκω στη γενιά που έχει νωπές τις μνήμες από τον πόλεμο και τη φρίκη που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ στη γειτονιά μας κάνοντας τη Γιουγκοσλαβία «πρώην» για πάντα. Αισθάνομαι αρκετά αδαής σε σχέση με τη διεθνή πολιτική αλλά προσπαθώ να σκέφτομαι καθαρά πιστεύοντας από ένστικτο περισσότερο ότι μια δημοκρατία έστω και προβληματική είναι προτιμότερη από οποιαδήποτε δικτατορία. Ελπίζω να καταλάβουμε όλοι ότι οι πόλεμοι δεν είναι υπαρκτοί μόνο όταν γίνονται κοντά μας και μας αφορούν άμεσα και ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ανάγκη μας και στη διπλανή πολυκατοικία πολεμώντας καμιά φορά για την επιβίωση».
Αν πιάσουμε ένα νήμα που ξεκινά από τα δύο παιδιά στο εξώφυλλο της «Ξεσσαλονίκης» και φτάνει μέχρι το σημερινό «αλητάκι στο Καπάνι», τι έχει άραγε αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο σε εκείνον ως καλλιτέχνη; «Το να βλέπεις τον κόσμο σήμερα όπως τον έβλεπες πριν 30 χρόνια μου φαίνεται λίγο θλιβερό. Τι; Σαν να μην πέρασε μια μέρα; Πέρασαν πολλές. Ελπίζω ότι προχωράω μαθαίνοντας και δυο-τρία πράγματα παραπάνω. Το να χάνουμε όμως τη φρεσκάδα που έχει το βλέμμα μας όταν είμαστε πιτσιρίκια είναι επίσης θλιβερό. Το έχω πει αρκετές φορές πια ότι για μένα δυνατός είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει να διασώσει το παιδί μέσα του. Οταν ζούσα στη Θεσσαλονίκη, μου άρεσε να πηγαίνω τις μέρες που έβρεχε στις παλιές στοές με τα ωραία μικρά μαγαζάκια όπου καμιά φορά έμπαιναν οι μικροί Ρομά και έπαιζαν ολόκληρες μελωδίες σε ένα πλαστικό καλαμάκι που του άνοιγαν τρύπες σαν να ήταν φλογέρα. Αισθάνομαι ακόμη συνάδελφος με αυτά τα αλητάκια». Και, εν τέλει, μπορούν τα τραγούδια να αλλάξουν τον κόσμο; «Τα τραγούδια μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους. Μπορούν να τους επηρεάσουν. Είναι τέχνη άμεσης δράσης και γι’ αυτό πολύτιμη και πανταχού παρούσα. Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς αλλάζει, είτε μας αρέσει είτε όχι και μάλιστα «δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία». Τα τραγούδια κάνουν σίγουρα πιο ωραία τη διαδρομή, και για τους περισσότερους ανθρώπους λειτουργούν επίσης και σαν αόρατα άγραφα ημερολόγια».
Θα μπορούσαμε να πούμε πως στο ξεκίνημά του το μουσικό είδος που εξέφραζε κατά κόρον τους προβληματισμούς των νέων ήταν το ροκ. Σήμερα τον ρόλο αυτόν τον επιτελεί εν πολλοίς το χιπ-χοπ. Παρακολουθεί άραγε ο ίδιος αυτή τη σκηνή; «Παρακολουθώ όλα τα μουσικά είδη και πάντα είχα την πεποίθηση ότι τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα κινούνται σε ένα υπόγειο επίπεδο. Αν η αμεσότητα του χιπ-χοπ συντονίζει τη νεολαία πιο μαζικά καλά κάνει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι εκπροσωπώ κάποιο είδος ή κάποιο στυλ ή πως όταν κάτι είναι μαζικό είναι απαραίτητα και καλό. Λέω τις ιστορίες μου όπως μου βγαίνει κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς σημασία έχει να βγαίνουν σπουδαία τραγούδια. Πάντως, για τόσο δημοφιλές είδος, το χιπ-χοπ έχει πολύ λίγους εκπροσώπους που να με αγγίζουν. Οι περισσότεροι μου φαίνονται λίγο παγιδευμένοι σε μια κλισαρισμένη ωραιοπαθεια. Λες και τη φοράνε σαν ρούχο. Ισως πρέπει να ψάξω λίγο παραπάνω». Ο Παύλος – τον οποίο οι περισσότεροι θαυμαστές του τον αποκαλούν μόνο με το μικρό του όνομα, όπως τον Σωκράτη (Μάλαμα) ή τον Θανάση (Παπακωνσταντίνου), αποτελεί πια σημείο αναφοράς για τη νεότερη γενιά – η 19χρονη τραγουδοποιός Μαρίνα Σπανού λέει ας πούμε σε ένα τραγούδι της για τη «»Μαίρη» του Παυλίδη». Πως του φαίνεται αυτό; «Είναι ωραίο να βλέπεις στις συναυλίες τρεις διαφορετικές γενιές ακροατών. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που συμβαίνει αυτό», σχολιάζει.
Πως βλέπει να εξελίσσονται τα πράγματα στη μετά-Covid εποχή; Θα καταφέρουμε να επουλώσουμε το συλλογικό μας τραύμα; «Μακάρι να ήταν μόνο ένα το τραύμα. Δεν πιστεύω ότι έχουμε προλάβει να κάνουμε ακόμη σοβαρό απολογισμό. Ταρακουνήθηκε ο πλανήτης. Βγήκαν στην επιφάνεια πράγματα και νοοτροπίες που ήταν αρκετά καλά κρυμμένα ή που δεν τους δίναμε και τόση σημασία. Η απαξίωση της επιστήμης πάντως ήταν σοκαριστική και η συνωμοσιολογία αποδείχτηκε πολύ ισχυρή. Ένας μεσαίωνας που ζούσε υπογείως ή παράλληλα με εμάς έγινε ξαφνικά ορατός και άμεσα απειλητικός. Με ισχυρότερο από ποτέ το βασίλειο του ξερόλα που είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είδαμε την ημιμάθεια να μεσουρανεί. Έχοντας και ένα κράτος που κατάφερε εδώ και δεκαετίες να φτάσει την αναξιοπιστία του στο έπακρο είδαμε πολλά ευτράπελα. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα τελειώσει όλο αυτό χωρίς μετασεισμούς. Ελπίζω το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” να αποκτήσει κάποιο χειροπιαστό νόημα, κυρίως στον τομέα της εργασίας, και πως η τηλεργασία ίσως βοηθήσει να αναπνεύσουν κάπως οι πόλεις. Eλπίζω επίσης ότι αυτή η πανδημία θα μας ωθήσει στο να συνειδητοποιήσουμε πόσο ευάλωτο είναι το είδος μας και πόσο δικαίως επισφαλής είναι η θέση μας στο ζωικό βασίλειο».
Παύλος Παυλίδης & Hotel Alaska live στην Αθήνα
11 – 12 Μαρτίου
