Οσο περνούν οι μέρες αποκαλύπτονται οι απώτεροι σκοποί και οι ευρύτεροι στόχοι της Μόσχας στον σφοδρό πόλεμο που εξαπέλυσε, πριν από λίγες ημέρες, εναντίον της Ουκρανίας, εναντίον μιας γειτονικής χώρας και εναντίον ενός συγγενικού προς τη Ρωσία λαού.
Η διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Πέμπτη προς τους ξένους ανταποκριτές ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ υπήρξε αρκούντως αποκαλυπτική. Παρότι απολογητικός και σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, ο ρώσος διπλωμάτης δεν μπόρεσε να μείνει στα επιχειρήματα της αποναζιστικοποίησης και της προστασίας των ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά της Ουκρανίας, παρά επεκτάθηκε στις ευρύτερες ανησυχίες για την ασφάλεια της Ρωσίας.
Χαρακτήρισε το ουκρανικό κράτος αντιρωσικό, δήλωσε ξεκάθαρα ότι οι ρωσικές Ενοπλες Δυνάμεις θα συνεχίσουν τις επιχειρήσεις μέχρι να καταστρέψουν τον ουκρανικό στρατό και δεν έκρυψε ότι φιλοδοξία της Μόσχας είναι η εγκατάσταση μιας φιλικής προς τη Ρωσία κυβέρνησης στο Κίεβο, την οποία ωστόσο δεν θα επιλέξουν οι ίδιοι, παρά ο – προφανώς ηττημένος και ποδηγετημένος – ουκρανικός λαός.
Οταν του ετέθη ζήτημα ευθυνών για τους θανάτους αμάχων δικαιολογήθηκε ότι τα ρωσικά στρατεύματα έχουν λάβει αυστηρότατες οδηγίες να πλήττουν μόνο στρατιωτικούς στόχους, μπαίνοντας ωστόσο στον πειρασμό συμψηφισμών, προβάλλοντας τις παράπλευρες απώλειες των πολέμων της Δύσης στο Ιράκ, στη Λιβύη και αλλού.
Ωστόσο, το μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα ήταν ότι η Ρωσία δεν πρόκειται να ανεχθεί την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, ούτε την τοποθέτηση πυρηνικών όπλων κοντά στα σύνορά της. Και ακόμη πως δεν θα δεχθεί υποδείξεις για το πώς θα υπερασπιστεί την ασφάλειά της. Φανέρωσε επίσης το διαχρονικό δόγμα του στρατηγικού βάθους που ορίζει τη Ρωσία από την εποχή των τσάρων και τον εθνικό καημό και την υποβάθμιση που συνοδεύει τη ρωσική ηγεσία από τη σοβιετική κατάρρευση του 1991.
Εδώ κατά βάση βρίσκεται και το μεγάλο μυστικό της εισβολής στην Ουκρανία. Η ρωσική ηγεσία δεν έχει συμφιλιωθεί με εκείνα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, δεν αποδέχθηκε ποτέ τα αποτελέσματα εκείνης της περιόδου και διεκδικεί με πολεμικά μέσα την ανάκτηση ισχύος και επιρροής.
Ο Λαβρόφ δεν έκρυψε τον συγκεκριμένο σκοπό και στόχο. Μίλησε για την ανάγκη μιας νέας, ισότιμης, μετά την ολοκλήρωση της ουκρανικής εκστρατείας, διαπραγμάτευσης με τη Δύση και ιδιαιτέρως με τις ΗΠΑ, για την ασφάλεια της Ρωσίας και τον ρόλο της στον κόσμο.
Ουσιαστικά επιχειρεί να αναιρέσει, τριάντα χρόνια μετά, τα αποτελέσματα της σοβιετικής κατάρρευσης, να μεταβάλει δηλαδή, με την ισχύ των όπλων, όσα έχασε από την εξέγερση του ρωσικού λαού και των άλλων καταπιεσμένων της Ανατολικής Ευρώπης από το σοβιετικής εμπνεύσεως Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Ουσιαστικά, η νεοολιγαρχική μετακομμουνιστική ηγεσία της Ρωσίας επιχειρεί, μέσω της ουκρανικής εκστρατείας, διά της βίας και των όπλων, να σβήσει την Ιστορία, να διαγράψει τις ισορροπίες των τελευταίων τριάντα χρόνων, να αναιρέσει τα αποτελέσματα της ιστορικής αλλαγής του 1991.
Εναντι τέτοιων σκοπών και επιδιώξεων, με τη χρήση των όπλων και με τα πυρηνικά στο τραπέζι, δεν χωρούν συμβιβασμοί, ούτε επιφυλάξεις. Πολύ περισσότερο όταν όλη η επιχείρηση ανάκτησης του πάλαι ποτέ σοβιετικού μεγαλείου συνοδεύεται από λουτρό αίματος, καταστροφές ευρωπαϊκών πόλεων και κύματα προσφύγων.
Σε τέτοιες συνθήκες, σε καιρούς που κουνιούνται τα θεμέλια του σύγχρονου κόσμου, ουδείς επιτρέπεται να μένει απαθής παρατηρητής, ούτε να παριστάνει τον επιτήδειο ουδέτερο.
Γι’ αυτό και η Ευρώπη αντέδρασε τόσο δυναμικά και οδεύει προς την αναγέννησή της.
Η Ελλάδα έχει πολλούς λόγους να πάρει ευθεία και καθαρή θέση απέναντι στους αναθεωρητές της Ιστορίας. Και αυτό κάνει τούτες τις μέρες. Τα υπόλοιπα, τα μυωπικά, τα συμψηφιστικά και δήθεν ουδέτερα δεν μας ταιριάζουν, δεν μας αφορούν.
ΤΟ ΒΗΜΑ
