Ηταν 5 Δεκεμβρίου του 2013 όταν ο Ολυμπιακός με τον Γιώργο Μπαρτζώκα στην άκρη του πάγκου είχε περάσει από το Μόναχο επικρατώντας 105-103 της Μπάγερν, έπειτα από ένα 40λεπτο επιθετικό ρεσιτάλ. Εννέα χρόνια μετά, οι Πειραιώτες άγγιξαν ξανά την κατοστάρα επί βαβαρικού εδάφους σ’ ένα εξίσου τρελό, μπασκετικό «ράλι» .
Μάλιστα, η στατιστική του Κώστα Σλούκα, του μοναδικού παίκτη που αγωνίστηκε και στα δύο ματς ήταν σχεδόν… καρμπόν: 11 πόντοι και 8 ασίστ σε 22 λεπτά τότε, 11 πόντοι με 10 ασίστ σε 26 λεπτά τώρα. Στις δύο αναμετρήσεις, μπορεί κανείς να εντοπίσει αρκετές ομοιότητες όσον αφορά τον ρυθμό, τα ποσοστά και το υψηλό σκορ (ακόμα και ο πρώτος σκόρερ σε αμφότερα έβαλε 25π.), όχι όμως και ως προς τον βαθμό δυσκολίας ή την σημασία τους.
Εκείνο το ματς αφορούσε απλά την πρώτη φάση της διοργάνωσης, στην οποία οι ερυθρόλευκοι είχαν κάνει περίπατο, ενώ η Μπάγερν ήταν τρόπον τινά… περαστική από την Ευρωλίγκα. Πλέον, μιλάμε για μια σταθερή και υπολογίσιμη δύναμη, που έφτασε πέρυσι μια ανάσα από το Final Four, αλλά και για μια κρίσιμη μάχη στην προσπάθεια των δύο ομάδων να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή θέση στην τελική ευθεία προς τα play off.
O Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στη μεγαλύτερη διάρκεια, σοβαρός και αποφασιστικός στα κρίσιμα σημεία και δικαίως έφυγε καμαρωτός από το Μόναχο. Συμπληρώνοντας -για πρώτη φορά φέτος- τέσσερις συνεχόμενες νίκες κι επιβεβαιώνοντας όχι μόνο ότι έχει επιστρέψει για τα καλά στα υψηλά του στάνταρ, αλλά κι ότι ξέρει ν’ ανταποκρίνεται ακόμα κι όταν η μορφή ενός παιχνιδιού ξεφεύγει από τις βασικές επιδιώξεις του.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό -όπως έχουμε σημειώσει από την αρχή της σεζόν- είναι διότι πρόκειται για ένα σύνολο που πατά ισομερώς στις δύο πλευρές του γηπέδου. Διαθέτει και το επιθετικό ταλέντο και τους αμυντικούς μηχανισμούς, ώστε ανάλογα με την περίσταση να βρίσκει τις κατάλληλες απαντήσεις.
Φυσικά, η φιλοσοφία και ο προσανατολισμός των ερυθρόλευκων, όπως κάθε ομάδας που θέλει να κοιτάζει ψηλά, ξεκινάει από την άμυνα. Γι’ αυτό και παρά τον επιθετικό οίστρο του Ντόρσεϊ και τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας γενικά, ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου δεν ενένπνεε καμία εμπιστοσύνη. Το ζωγραφιστό έμπαζε από παντού, η επικοινωνία και οι συνεργασίες στα μετόπισθεν ήταν προβληματικές, με αποτέλεσμα η Μπάγερν, μια ομάδα με υψηλό επίπεδο τακτικής, να διαβάσει όλες τις αδυναμίες των Πειραιωτών και να τους φιλοδωρίσει με 53 πόντους.
Σε ένα ματς που τελειώνει με σκορ 88-98 γίνεται να ισχυριστείς ότι κέρδισες από την άμυνα; Κι όμως, η μεταμόρφωση του Ολυμπιακού στο ανασταλτικό κομμάτι αποτέλεσε το σημείο-κλειδί της αναμέτρησης στην επανάληψη. Οι παίκτες του Μπαρτζώκα, έδειξαν προσήλωση, έβγαλαν ενέργεια, πήγαν στις επαφές και κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο του ρυθμού στα χέρια τους.
Απέκτησαν μια σημαντική σταθερά η οποία δεν κλονίστηκε από τα μπόλικα επιθετικά ριμπάουντ των γηπεδούχων, κι επιπλέον τους βοήθησε και στο επιθετικό κομμάτι, οπλίζοντάς τους με ηρεμία και αυτοπεποίθηση την ώρα της κρίσης. Κι όταν η Μπάγερν, μια κατ’ εξοχήν αμυντική ομάδα, προσπάθησε πολύ να σκληρύνει, οι ερυθρόλευκοι επέστρεψαν στις βασικές αρχές τους. Το «one man show» του Ντόρσεϊ έδωσε τη θέση του στο ομαδικό παιχνίδι, αφού όταν μια άμυνα ανεβάζει την έντασή της εκείνο που χρειάζεσαι είναι καλή κυκλοφορία και σωστές αποφάσεις.
Ο Σλούκας οργάνωσε άψογα, ο Βεζένκοφ μπήκε για τα καλά στην εξίσωση πετυχαίνοντας μεγάλα καλάθια, Φαλ και Χασάν τροφοδοτήθηκαν και τα πήγαν περίφημα, ο Λαρεντζάκης πήρε τα σποτ σουτ που του αναλογούσαν και κάπως έτσι το νερό μπήκε στ’ αυλάκι. Με λίγα λόγια, ό,τι κι αν είχε συμβεί στο πρώτο κομμάτι, όσο κι αν ο ρυθμός του ματς δεν του ταίριαζε, τη στιγμή που χρειάστηκε ο Ολυμπιακός έπαιξε σωστό, κυριαρχικό μπάσκετ. Κι αυτό μαρτυρά πολλά τόσο για τη νοοτροπία του όσο και για την ωριμότητα που έχει αρχίσει να αποκτά.
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός είναι κατά βάση μια ομάδα με παίκτες-στρατιώτες. Ακόμα και οι σταθερά κορυφαίοι του ξέρουν ποιον ρόλο υπηρετούν και πώς να πειθαρχούν μέσα σε αυτόν. Σ’ ένα τέτοιο πολύτιμο και στιβαρό σύνολο, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, το μυστικό είναι να προσθέσεις μια ισχυρή δόση… αναρχίας. Μια πινελιά ανένταχτης, αχαλίνωτης, μπασκετικής τρέλας. Ή αλλιώς τον Τάιλερ Ντόρσεϊ.
ΥΓ2. Η οριστική αποπομπή των ρωσικών ομάδων, θα διαμορφώσουν τη νέα πραγματικότητα στην Ευρωλίγκα, τουλάχιστον για φετος. Ο τρόπος που θα προσαρμοστεί η βαθμολογία δεν είναι ακόμα απόλυτα ξεκάθαρος, όμως εδώ που φτάσαμε ο Ολυμπιακός θα κυνηγήσει το πλεονέκτημα έδρας και γιατί όχι την τρίτη θέση.
