Ιδού σε ποιητική μορφή όσα υποστήριζα χθες για τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία. Επιμένω να εξανίσταμαι διότι όλα πρέπει να καταγράφονται.
Φέρω επάνω μου το μαύρο σημάδι
που δεν σας ζήτησα
συναρτημένο με άμφια παράξενα
που δεν θα ήθελα σκυμένος να φορέσω
Πεντάλφα, αποδεικτική ότι είμαι ένας απο σας
στην εκκλησία του Διαβόλου
διαπιστευτήριο προϊστορικό για τα ασυγχώρητα
Θα έγδερνα το δέρμα μου να το εξαφανίσω
αποτάσσοντας τη σολωμονική
και τις νυκτερινές ακολουθίες της Ποίησης
Θα έσβηνα το έγκαυμα στο μέτωπό μου
όπως το συνηθίζετε σφραγίζοντας τα επί σφαγή
Θα επέστρεφα στη λευκότητα των παιδικών μηρών μου
και των αγράμματων συλλογισμών
όταν, δωδεκαετής, έπαιζα τον Άγγελο μ’ ένα λευκό σεντόνι
Τον έχασα, οδηγημένος στον ναό
διασχίζοντας θυμιάματα και κουρέλια
σε μία πορεία υπνοβατική
πριν τη θυσία
Αμίλητος αναζητώ
σε ένα σταμνί τον Κλήδονα
πηδώντας μία-μία τις φωτιές
μήπως και δω χαράματα
αν φωταγωγηθεί απέναντι ο Υμηττός
σαν πολυθρόνα πράσινη του Πωλ Γκωγκέν
Στην αναπόφευκτη στιγμή
-μεταξύ λύσσας και ρεμβασμού-
μακριά από το υποτιμητικό σας βλέμμα
θα δραπέτευα από τους απατηλούς λαρυγγισμούς καστράτου
επιλεγμένους για την τελετή
Θα έχω επάνω μου
σαν εξοφλητική απόδειξη ότι ζω
το μαντηλάκι με την υπογραφή μου
κηδεύοντας την Ποίηση
δυο βήματα πιο πέρα
από το νοσοκομείο του Δον Χουάν Ταβέρα
Τώρα αποχωρώ
αλλά δεν θα κρατήσει η ανισότητά μας για πολύ
Εν μέσω της ματαιοδοξίας μου και της ταπεινότητάς μου
δείχνω
πώς μετά την τελευταία Κρίση
γίνεται η ζωή, παραδείσια ζωή
μες το χρυσό ψηφιδωτό του Γουλιέλμου Γιέϊτς
με τους Αυτοκράτορες και τα βυζαντινά παγώνια
Σταυρώνω τα χέρια μου πάνω από το τριμμένο σακκάκι
να μη βλέπετε το ανοιχτό μου στέρνο
στο σφαγείο του Ρέμπραντ
Έχω βάλει σε δουλειά τον υπεζωκότα
Αυτός να ξημερώνει και να βραδυάζει
για την πάρτη μου
Από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Βέλτσου «MCMXLIV: Κανένας εαυτός», εκδόσεις Πατάκη 2019
