«Σε κάθε βιβλιοθήκη υπάρχει ένας τομέας απαγορευμένων βιβλίων, ένας υπόγειος κόσμος που φιλοξενεί όσα βιβλία δεν πρέπει να διαβάσει κανείς. Αλλά σε κάθε μεγάλο βιβλίο υπάρχει κι ένα άλλο είδος υπόγειου κόσμου, ένας πυρήνας μη αναγνωσιμότητας στον οποίο καραδοκεί η αναχαιτισμένη ενέργεια αυτής της ομιλίας που δεν είναι ομιλία, αυτή η
απαλή ανάσα της αέναης ανακεφαλαίωσης.Το τέλος είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς και οι κυρίαρχοι του αιώνα δεν θα σκεφτούν να καταφύγουν στην Αλεξάνδρεια, αλλά μόνο να καταδικάσουν τη βιβλιοθήκη της στις φλόγες.» *
Και αυτό κάνουν οι κυρίαρχοι του Πολιτισμού διορίζοντας Επιτροπές που κρίνουν όσα βιβλία ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει κανείς, διότι – μέτριοι αυτοι, όπως και όσοι τους διορίζουν – ξέρουν πως η «Αγία Μετριότητα» τέτοια βιβλία διαβάζει.Μ’ αυτά συγκινείται και περνά την ώρα της.
Όσο περισσότερο προσπαθώ να αγνοήσω την τακτοποιημένη κρίση των Επιτροπών αυτών τόσο περισσότερο θλίβομαι όχι γιατί δεν βραβεύομαι, αλλά γιατί εισπράτω την αδιαφορία τους προς το έργο μου.
Άλλοι, γνώστες των «μαγαζιών» της Ιερουσαλήμ, ας μιλήσουν – αν τους βαστάει- για τα » ντεσού» της ορθογώνιας τράπεζας των συνεδριάσεων στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Εγω περιορίζομαι στο να συνεχίσω όσα έγραφα στο ηλεκτρονικό Βήμα, για τον «δικτάτορα», αντιγράφοντας ξανά τον Μωρίς Μπλανσό: «Την ημέρα που ο πεπλανημένος λόγος θα επικρατήσει, θα δούμε μια πολύ παράξενη αναστάτωση να επέρχεται σε όλα τα βιβλία «.
Και την βλέπουμε ηδη- πλην εξαιρέσεων, όπως συνήθως λέγεται.
* Maurice Blanchot, «Ο θάνατος του τελευταίου συγγραφέα «, περ.»Ποίηση», τεύχος 14.
