..κι όχι με κατασχεμένα καλάσνικοφ (aller retour) από την Ουκρανία, αλλά γνωρίζοντας αυτά που δεν ακούμε εύκολα.
Όπως, για παράδειγμα, ότι ο Τζορτζ Κέναν, εμπνευστής του Σχέδιου Μάρσαλ και του περίφημου δόγματος της
«ανάσχεσης», προέβλεπε πως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα ήταν η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου -που τώρα τον ξαναζεσταίνουν οι νέοι νεκροί.
Στα «λάθη» των Αμερικανών που επισημαίνουν -χωρίς όμως να τα «διευκρινίζουν» στους ιθαγενείς οι δυτικότεροι των Δυτικών συμμάχων μας αναλυτές, δεν αναφέρονται διόλου οι εκλογές του 2014 στην Ουκρανία, τις οποίες
«κέρδισε» -με την «βοήθεια» των ΗΠΑ- ένα ακροδέξιο, εθνικιστικό κόμμα. Ούτε ότι ο περιβόητος Κίσινγκερ είχε προτείνει την «φιλανδοποίηση»
της Ουκρανίας.
Είμαστε τραυματισμένοι άνθρωποι εμείς οι ιθαγενείς.
Και «το τραύμα δεν θεραπεύεται από την εσωτερική πίεση», έλεγε από τότε ο Αρεταίος. Πολλώ δε μάλλον όταν η πίεση είναι και εξωτερική.
Κι αν η «συνεισφορά» μας σε καλάσνικοφ σημαίνει και συμμετοχή (αμυντική) στον πόλεμο της Ουκρανίας, τότε πώς «στην ιστορία του ανθρώπου επιβιώνει πάντοτε ο προσαρμοστικότερος και ο πιο προνοητικός» -όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει;
Το ζήτημα είναι να μην καταστραφεί ο επιβιωσάκιας. Διότι, πώς να το κάνουμε: «Σημασία έχει να αγαπάς», όπως μας έχει πει δραματικά ο Αντρέι Ζουλάφσκι. Και ο Πούτιν δεν αγαπά. Να αμφιβάλλω και για τον Μπάϊντεν; Θα το δούμε στα «προσεχώς».
Το ότι είμαστε «από τη σωστή μεριά της Ιστορίας», δεν σημαίνει και ότι η Ιστορία είναι πάντα από τη σωστή μεριά …
* Άμλετ, Πράξη πέμπτη, σκηνή 2
