Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι κύριος στόχος του Βλαντίμιρ Πούτιν είναι να προωθήσει με τη δύναμη των όπλων τη ρωσική ζώνη επιρροής προς την Κεντρική Ευρώπη σε απάντηση της επέκτασης του ΝΑΤΟ έως τα σύνορα της μετασοβιετικής Ρωσίας. Και το ερώτημα είναι αν όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν το ΝΑΤΟ δεν είχε πραγματοποιήσει την επέκταση αυτή. Καθώς μάλιστα σήμερα διαγράφεται ο κίνδυνος ο Πούτιν, μετά την Ουκρανία, να θελήσει να επιτεθεί και στις τρεις βαλτικές χώρες, οι οποίες είναι πλέον μέλη της Συμμαχίας, με αποτέλεσμα να τεθεί αυτομάτως σε ισχύ το περίφημο άρθρο 5 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, που προβλέπει ότι εξωτερική επίθεση σε ένα μέλος του θεωρείται επίθεση εναντίον ολόκληρης της Συμμαχίας. Και δεν θέλει και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό τι θα σημάνει αυτό.
Ο,τι όμως και αν συμβεί, το βέβαιο είναι πως δυστυχώς επιβεβαιώνεται, κατά τον πλέον τραγικό τρόπο, η προειδοποίηση που είχε απευθύνει ήδη από το 1994 (όταν αποφασίστηκε η επέκταση του ΝΑΤΟ, ενώ είχε ήδη καταργηθεί το Σύμφωνο της Βαρσοβίας) ο κορυφαίος αμερικανός διπλωμάτης Τζορτζ Κέναν, ότι αυτό ήταν «ένα τραγικό λάθος» που θα οδηγούσε τους Ρώσους «σε μια βαθμιαία έντονη αντίδραση». Και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα και είναι περίεργο που στην πληθώρα των αναλύσεων, που κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης, δεν προβάλλεται επαρκώς η παράμετρος αυτή. Διότι τελικά, είτε επεκτεινόμενο είτε όχι, τι λόγο είχε το ΝΑΤΟ να συνεχίσει τη λειτουργία του, όταν η δημιουργία του είχε ως μοναδικό σκοπό την αντιμετώπιση της σοβιετικής κομμουνιστικής απειλής, η οποία δεν υπήρχε πλέον, μετά την εκ των έσω κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης.
Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι ύστερα από όλα αυτά ήλθε στην εξουσία ένα ακραίο και επικίνδυνο άτομο, όπως ο Πούτιν, «για να πάρει το αίμα του πίσω» – καθώς μάλιστα είχε θητεύσει στην περιβόητη ΚGB – και ο στόχος του είναι η ανασύσταση της «Σοβιετικής Αυτοκρατορίας». Αντιθέτως, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι για ένα κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκό ζήτημα (όπου λογικά οι Αμερικανοί δεν θα είχαν κανέναν λόγο να ανακατευθούν) οι Ευρωπαίοι παρέμειναν, εκτός του Εμανουέλ Μακρόν, εντελώς αμέτοχοι και τώρα τρέχουν για βοήθεια σε αυτούς! Ενώ θα μπορούσαν εδώ και τριάντα χρόνια να πλησιάσουν τη νέα Ρωσία και να προσπαθήσουν να την εντάξουν σε μια νέα αρχιτεκτονική κοινής ευρωπαϊκής ασφάλειας. Θα είχε έτσι πραγματοποιηθεί και το όνειρο του στρατηγού Ντε Γκωλ για «μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό στα Ουράλια». Για να μη μιλήσουμε και πάλι για την πλήρη αποτυχία στην επιδίωξη μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής αμυντικής διάστασης.
