«Η γεωγραφία είναι το πεπρωμένο που καθορίζει την ιστορία.»
Και σκέφτομαι αν ο Πούτιν ακούει από τον εθνικιστή μέντορά του Αλεξάντερ Ντούγκιν τέτοια μεγαλομανή κηρύγματα και αν ο αναθεωρητισμός επανέρχεται μέσω του πολέμου, γιατί κι ο Μητσοτάκης να μην ακούει τον Ράμφο και τον Καλύβα, ή ο Τσίπρας τον Μουζέλη που τις προάλλες υποστήριζε στα «Νέα» πως η Αριστερά δεν πρέπει να αγνοεί τους θρησκευόμενους νέους «που παλεύουν για έναν πιο ανθρώπινο και πιο δίκαιο κόσμο»;( sic).
Ο Γιανναράς «τελείωσε» την Ελλάδα (στα Λατινικά: finis graeciae) προ πολλών ετών.
Ο ακαδημαϊκός κύριος Κουνάδης εξήρε τον πλούτο της γλώσσας της ( 5.000 000 λέξεις).
Ο Μπαμπινιώτης την «προσκυνά» ως γλώσσα, τα βράδια στο κανάλι της Βουλής.
Η Βίκυ Φλέσσα την ακολουθεί, καλπάζοντας στα άκρα, πίσω από τον Αρχηγό του Στρατού της Κωνσταντίνο Φλώρο.
Ο Πορτοσάλτε την εξιστορεί θριαμβικά στον ΣΚΑΙ κάθε πρωί.
Στις δημοσκοπήσεις ο Πούτιν είναι σε μεγάλη πλειοψηφία αρεστός.
Η Λιάνα Κανέλλη, λέει, πως προτιμά να βγάλει βόλτα τον σκύλο της από το να δει μια ταινία για τον Βαρουφάκη.
Οι «Άγιοι» των ιερών μας Μητροπόλεων σκιρτούν και μεταλαμβάνουν την Ελλάδα στις ΜΕΘ .
Οι «επίτροποι»της Γιάννας την εορτάζου στο Μέγαρο.
Τα Κέντρα Πολιτισμού, την «παίζουν»σε περφόρμανς κατά τα ειωθότα της Λένας Κιτσοπούλου.
Και, πώς να αισθανθώ αλληλέγγυος με μια θρηνωδία ή με μια δοξολογία, όταν ξέρω πως μιά ψυχή μεγαλώνει και μαραζώνει ανάλογα με το πόσο ανυπόφορη ζωή επωμίζεται – πολλώ δε μάλλον όταν γνωρίζει πως μιά ψυχή που είναι να βγει, θα βγει;
ΥΓ.
Πάντως, για να τελειώνουμε με τους ταγούς, η Ακαδημία Αθηνών δεν πρόφτασε να αναγορεύσει ως αντεπιστέλλον μέλος της την κυρία Πούτιν, όπως είχε κάνει προ ετών με την Έλενα Τσαουσέσκου.
