«Κάποτε διηύθυνα στην Οπερα της Βαστίλλης τον “Ντον Κάρλο” του Βέρντι», θυμάται ο Θεόδωρος Κουρεντζής, ο διάσημος αρχιμουσικός που πρόσφατα αποθεώθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών διευθύνοντας Μπετόβεν: «Ηµουν στην άρια “Tu che le vanità” και όπως έκανα µια κίνηση χτύπησα το χέρι µου στον τοίχο. Δεν έδωσα σηµασία, συνέχισα. Οπως σήκωσα το κεφάλι µου προς τα τροµπόνια, τα άκουσα να κάνουν κρεσέντο (σ.σ.: βαθµιαία αύξηση της έντασης). Αναρωτήθηκα “τι πράγµα είναι αυτό; Γιατί παίζουν έτσι;”. Σήκωσα ξανά το κεφάλι µου, κρεσέντο κατευθείαν τα τροµπόνια! Δεν καταλάβαινα. Ξαφνικά βλέπω τον concertmaster της ορχήστρας. Είχαν πεταχτεί τα µάτια του και έδειχνε έντροµος το χέρι µου. Το κοίταξα κι εγώ. Δεν το είχα πάρει είδηση. Υπήρχε ένα καρφί στον τοίχο. Οπως µε όλη την αδρεναλίνη µου είχα ρίξει στον τοίχο γροθιά, το καρφί είχε καρφωθεί στο χέρι µου. Ηµουν µέσα στα αίµατα». Με αυτή τη μικρή ιστορία ο καλλιτέχνης αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο στην «αρένα» της κλασικής μουσικής σκηνής όπου, όπως κάθε καλλιτέχνης, έτσι κι αυτός δίνει το αίμα του.
Εχει όμως και άλλες ιστορίες, έχει και άλλες απόψεις και θεωρίες που μπορούν να προκαλέσουν συζητήσεις. Στο BHMAgazino που κυκλοφορεί μαζί με το «Βήμα της Κυριακής», τις μοιράζεται με τον Κοσμά Βίδο και τους αναγνώστες του περιοδικού μέσα από μια αποκλειστική, άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Διαβάστε περισσότερα στο BHMAgazino που κυκλοφορεί με το «Βήμα της Κυριακής»
