Αν μπλοκάρεις στο κακό, αν αποφασίσεις να απομονωθείς στο περίκλειστο σύμπαν των κακών ειδήσεων, πιστεύεις πως η φρίκη το έχει στρώσει για τα καλά. Ισχύει ό,τι ισχύει για τα πάντα στη ζωή, πες μου προς τα πού κοιτάς να σου πω τι βλέπεις. Δεν είναι πάντα θέμα επιλογής το πού κοιτάς, αλλά ούτε και κάποιος ανεξέλεγκτος εξωγενής παράγοντας που σε φέρνει συνέχεια φάτσα με το τέρας.

Τον άνθρωπο-τέρας που είναι ένα από τα ανθρώπινα σχήματα, όχι ιδιαίτερα σπάνιο. Κάθε μέρα αισθάνεσαι πως κάποιος έχει βάλει στοίχημα με το αδιανόητο, προσπαθώντας να τεντώσει την περίμετρο του σοκ που αντέχουμε, να δει μέχρι πού πάει.

Δεν ξέρω τη συχνότητα που συνέβαιναν πάντα τα ίδια, δεν έχω στατιστικές. Μπορεί απλώς να μην έφταναν όλα στα αφτιά μας, μπορεί να μην τα αφήνουμε πια να περνάνε έτσι, το σίγουρο είναι πως μιλάμε για πολύ πηχτά σκοτάδια και δεν παίζεις με αυτά. Δεν ξεμπερδεύεις ούτε με κατάρες σε post ούτε με απειλές ούτε με προτεινόμενες λύσεις βγαλμένες από αντίστροφα σκοτάδια.

Κλείνεις τον υπολογιστή, την τηλεόραση και ακούς πάλι τον αέρα έξω από το παράθυρο. Συνεχίζει κανονικά. Παίρνεις δυο τηλέφωνα και ακούς όμορφα πράγματα. Σχέδια, ξεκινήματα, κάτι πρώιμες αισιοδοξίες, τα γρανάζια της ζωής συνεχίζουν να γυρίζουν και κάποιοι παράγουν ομορφιά και μεστές παρηγοριές, αληθινές συγκινήσεις, σαρκωμένα όνειρα δηλαδή, μπαίνεις μέσα στη φόρα τους, σκέφτεσαι πως το καλό δουλεύει ακόμα και ισιώνεις το κορμί σου. Τα κακά νέα ταξιδεύουν γρήγορα και σε βρίσκουν, τα καλά τα βρίσκεις εσύ, δεν είναι δα και κάτι καινούργιο.

Αν σκαλώσεις σε αφορισμούς τύπου «ο κόσμος τρελάθηκε, ο κόσμος δεν έχει σωτηρία», είσαι φτιαγμένος για τέτοια άλλοθι, θα τα έβρισκες αλλού, έξω από τις ειδήσεις. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός πως οι ορμόνες του κόσμου είναι λίγο σαλεμένες, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πότε ήμασταν και σε καλύτερη κατάσταση. Μια ροπή στην αυτοκαταστροφή πάντα την είχαμε, αλλά αυτό μας κάνει και ερωτεύσιμους σαν είδος. Δεν είναι τυχαίο που οι πιο γοητευτικοί λογοτεχνικοί ήρωες είναι κάτι καταραμένες μοίρες που χτυπήθηκαν σαν πεταλούδες σε τοίχους και έσπασαν. Τη θέλουμε την ακανόνιστη ζωή, αλλά έχει πολύ υψηλό φόρο κατανάλωσης και δεν είμαστε όλοι για τέτοια έξοδα.

Η ζωή μας δεν είναι αθροίσματα ομοειδών πραγμάτων. Και αν οι ειδήσεις έχουν μια ροπή στην κεντρομόλο των κακών μαντάτων, που μας μπλοκάρει στην εσωστρέφεια, μη νομίζουμε πως η αντίθετη ροπή έχει κι εκείνη τόση αλήθεια όσο νομίζουμε. Ας φανταστούμε ένα ατέλειωτο σκρολάρισμα σε θετικά νέα, σε ευτυχισμένους ανθρώπους, σε διαθλάσεις ευτυχίας και θα πλήξουμε όλοι μαζί μέχρι θανάτου.

Το θέμα ήταν πάντα εκείνη η ποσόστωση του έξω κόσμου με τον μέσα. Ακριβώς όπως ένα μέρος του οξυγόνου μας το παράγουμε μόνοι μας και ένα μέρος το παίρνουμε από τους γύρω μας, έτσι γίνεται και με τα νέα. Πολλά τα φτιάχνουμε μόνοι μας με τα χεράκια μας. Είμαστε καταναλωτές αλλά και δημιουργοί πληροφορίας. Το κακό και το απρόοπτο τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας.