«Η γάτα που παίζει με ένα περιστέρι, όπως ένας άνθρωπος μ’ έναν άλλον· καμία λέξη δεν φτάνει ν’ αποτυπώσει τις προθέσεις της, κανείς νεολογισμός δεν βρίσκεται για το μακέλεμα που αγγέλλεται σαν παιχνίδι. Είμαστε λειψοί ονοματοδότες»
Θα προσθέσω στην παρατήρηση αυτή του Νικήτα Σινιόσογλου*, το απλούστερο: Είμαστε λειψοί.
Και επειδή το σχόλιό μου για τον σαρκασμό κάτω από την λεπτότητα του αποσπάσματος του Σινιόσογλου, δεν αρκεί για τις κρίσιμες περιστάσεις, θέλω να προσθέσω στο «λειψοί» , την αιτία.
Είμαστε λειψοί γιατί την ιδέα του Διεθνούς δικαίου και της Ειρήνης, την σχηματίσαμε γοητευμένοι από την έννοια της Προόδου, παραβλέποντας ότι η Ιστορία απλώς αλλάζει τρόπους και μορφές ώστε να μην εμφανίζεται τόσο συχνά αυτό που είναι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο-λύκο! (Και όχι γάτα).
Θα πρέπει τότε να κατανοήσει κανείς την Ιστορία όχι μόνο μέσα από την ζωολογία, αλλά και από τον σκελετό – όπως ο Άμλετ προ του τάφου τον γελωτοποιό του Γιόρικ, από το κρανίο.
*Ο καρπός της ασθένειας μου – Δοκίμιο με σάρκα και οστά, εκδόσεις Κίχλη 2021.
