Όλοι έχουν να πουν κάτι για την Ουκρανία αυτές τις μέρες και το δράμα που περνούν οι πολίτες της, αντιμέτωποι με μια εισβολή, που, όπως και να το δει κανείς, είναι άδικη και παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.
Μόνο που αρκετοί από αυτούς που τώρα σπεύδουν να πουν κάτι για την Ουκρανία είναι ταυτόχρονα και ως ένα βαθμό υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα και ο λαός της.
Γιατί τα προηγούμενα χρόνια την παρότρυναν να πάρει μια ορισμένη πορεία.
Επέμειναν ότι θα ήταν καλύτερα να προσεγγίσει περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση και να απομακρυνθεί από τη Μόσχα.
Τη διαβεβαίωσαν ότι ο δρόμος για την ασφάλειά της περνούσε μέσα από την προοπτική εισδοχής στο ΝΑΤΟ.
Υποσχέθηκαν βοήθεια σε ώρα κινδύνου.
Γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι η Ρωσία δεν επρόκειτο να δεχτεί τόσο εύκολα η Ουκρανία να μετατραπεί σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» του ΝΑΤΟ.
Και όταν η Ρωσία αποφάσισε να κάνει πράξη τις απειλές της και παρότι όλοι αυτοί της είχαν περίπου υποδείξει «να μην υποχωρήσει», τότε απλώς ανακοίνωσαν στους Ουκρανούς ότι είναι μόνοι τους.
Μόνοι τους απέναντι σε μια υπερδύναμη.
Εάν αυτό δεν είναι μια μορφή υποκρισίας, τότε δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω.
Δεν τα γράφω αυτά γιατί θέλω να παραβλέψω τον βάναυσο τρόπο με τον οποίο δρα ο Πούτιν και την αντίληψη ότι μια χώρα όταν δεν γίνονται δεκτά τα αιτήματά της, δίκαια ή άδικα μικρή σημασία έχει, τότε απλώς μαζεύει στρατεύματα και κάνει εισβολή απαιτώντας να αναλάβει την εξουσία κυβέρνηση που να ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα.
Γιατί όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο ή κανόνες στις διεθνείς σχέσεις, παρά μόνο το «δίκαιο του ισχυρότερου». Δηλαδή, τον δρόμο για τη σίγουρη καταστροφή.
Τα γράφω γιατί έχει σημασία αυτή τη στιγμή να σκεφτούμε τι δεν πάει καλά.
Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από μια Δύση που να θεωρεί ότι μπορεί να επεμβαίνει όπου δεν της αρέσουν οι κυβερνήσεις και τα καθεστώτα, με αποτέλεσμα τις τραγωδίες που είδαμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Δεν έχει ανάγκη ούτε από μια Ρωσία που θεωρεί ότι κάποιες περιοχές ανήκουν δικαιωματικά στο δικό της «χώρο επιρροής» και στις οποίες όποτε γουστάρει κάνει επέμβαση.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται ούτε σερίφηδες, ούτε τσάρους.
Δεν ξέρω πώς μπορούμε να το πετύχουμε, αλλά αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε εάν πραγματικά θέλουμε να κυριαρχήσει η ειρήνη και να μην έρθουμε ακόμη πιο κοντά στη συνολική ανάφλεξη.
