Στο έλεος του Πούτιν και του Μπάϊντεν, με τα «διαμαντάκια» του ΝΑΤΟ στην Σούδα και την Αλεξανδρούπολη του Μητσοτάκη, τις ρεβεράντζες, τότε, του Λαφαζάνη στον Ρώσο ηγέτη, τα κοπλιμέντα του Τσίπρα στον Τραμπ, πώς να φανταστώ το αύριο ξέροντας πως η ζωή είναι δυνατή μόνο χάρη στην έλλειψη της μνήμης;
Και είναι σα να ξαναβλέπω το ’50, γωνία Πατησίων και Ιθάκης την κομμένη από όλμο μονοκατοικία στα χαλάσματα της οποίας παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους. Πώς λοιπόν να νιώσω – από την τηλεόραση- των πόνο των ομογενών μου στην Μαριούπολη όταν γνωρίζω πως κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος για τον δικό του πόνο στα δικά του όρια;
Και δεν με παρηγορεί το ότι ανάμεσα σ’ αυτόν που πεθαίνει αύριο και το ξέρει και σε μένα που ζω με προαισθήματα και εικόνες, υπάρχει η κοινή μοίρα του θνητού που μας τοποθετεί όλους στο εσωτερικό του ιδίου κύκλου.
Τι να τις κάνω λοιπόν τις πολιτικές κατευνασμού όταν ξέρω ότι θα έχουν τη μοίρα της εξόντωσης και της κατίσχυσης του ισχυρότερου ώστε μετά την καταστροφή, νικητές και νικημένοι να καταθέτουν από κοινού στεφάνια στους τόπους προσκυνηματος, όπως το Άουσβιτς, τα Καλάβρυτα, η Βαγδάτη και αύριο μεθαύριο το Χάρκοβο – μια που Ουάσινγκτον και Μόσχα, «συμβατικά» τουλάχιστον, είναι πολύ μακριά.
Παγκόσμια Ιστορία, σημαίνει Ιστορία των συνεχών αναθεωρήσεων της Ιστορίας .
«Δεν έχετε συνεισφέρει σε μια καταστροφή; Θα εξαφανιστείτε χωρίς να αφήσετε ίχνος πίσω σας», θα μας θυμίζει ο απαισιόδοξος Εμίλ Σιοράν .
