Πώς να ‘ναι στην πραγματικότητα η πραγματικότητα;
Αντώνης Σιμιτζής, «Οι απαγορευμένοι καρποί μας»
Νομίζει κάποιος απλός αναγνώστης των γεγονότων της επικαιρότητας ότι στον πολιτικό βίο οι νεκροί καθορίζουν το πεπρωμένο των ζωντανών, ότι οι παρόντες θαυμάζουν περισσότερο τους απόντες από τους εαυτούς τους, ότι η μιμητική [συμψηφιστική λογιστική;] της βίας επιχειρεί να υποκαταστήσει την πολιτική πραγματικότητα από ένα καθαγιασμένο [;] ομοίωμα του παρελθόντος. Οι μονότονες και ομοιότυπες επαναλήψεις των δήθεν αλυσιδωτών μορφών [αντ]εκδίκησης απώλεσαν τον [όποιο] συμ-βολικό τους χαρακτήρα και τις ιστορικές [;] αναλογίες τους και εξακολουθούν ν’ αρνούνται τον οποιοδήποτε συμβιβασμό [sic].
Δεν πιστεύω ότι έχει νόημα η αναζήτηση ηθικού αυτουργού των συνεχιζόμενων ασχημονιών στα βάθη της Ιστορίας, καθώς η μνήμη από συνδετικός ιστός ενός λαού έχει μετατραπεί σε εργαλείο μίσους [;] στα χέρια και στο μυαλό κάποιων αυτοδιορισθέντων εισαγγελέων της νύχτας. Εχουν άραγε εξουσιοδοτήσει [πότε, με ποιον τρόπο και γιατί;] τα θύματα των λαθών και παθών τού χθες το γδικιωμό για τις πληγές και τα τραύματά τους, τη δικαίωση των αγώνων τους σε κάποιον άλλον εκτός από την εθνική μνήμη και τη λαϊκή αναγνώριση;
Κι από πού ως πού οι σημερινοί ανώνυμοι τιμωρούν εκπροσώπους θεσμών της δημοκρατίας ή απειλούν απογόνους των προαιώνιων ταξικών εχθρών τους [;]στο όνομα ενός φυσικού δικαίου των «δίκαιων φόνων» [sic] μιας ατέρμονης βεντέτας χωρίς ηθική βάση ή πολιτισμικές αξίες;
Η εμπιστοσύνη στον νόμο «καθ’ εαυτόν», στη δυναμική των όρων και στην επιστήμη της ερμηνείας συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής συμβίωσης. Ακόμα και όταν ο νόμος δεν ενσωματώνει, ως οφείλει, το δίκαιο και δεν λειτουργεί αποτελεσματικά ως χάρτα ελευθεριών, ακόμα κι όταν η παραφθορά του πολιτεύματος χρησιμοποιεί το κράτος είτε σαν ιδεολογικό λάφυρο είτε σαν μηχανισμό καταναγκασμών, ακόμα και τότε η απ-αλλαγή είναι καθήκον του λαού και όχι των σφετεριστών της λαϊκής οργής δημαγωγών και «επαναστατών».
Αναζητώντας το τέλειο, το ιδανικό κράτος ή καταγγέλλοντας το κακό κράτος, συχνά αμελούμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στη δημοκρατία, η κυριότερη των οποίων είναι να την προστατεύουμε από τους αυτόκλητους εξωθεσμικούς «προστάτες της». Ο [καλός] νόμος πρέπει ν’ αποτελεί τμήμα της Αγωγής του Πολίτη και οι [καλοί] νομοφύλακες των θεσμών πρέπει να διακρίνονται για την ηθική τους εντιμότητα. Ο νόμος είναι απελευθερωτής των δικαιωμάτων και εκφραστής των κοινωνικών ηθικών αρχών, ενώ οι «νόμοι των μαζών» ή η άρνηση του νόμου από τους λαϊκιστές συγκροτούν την έννοια του δόλιου χάους. Προσποιητές αλήθειες [fake news] δεν αλλοιώνουν μόνο το περιεχόμενο των νόμων αλλά και προωθούν την αταξία, την κατά Σόλωνα «δυσνομία». Στην ίδια λογική ο [καλός] πολίτης οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία δεν ταυτίζεται με την παρ-ανομία. Πρέπει δε ν’ αναρωτηθεί: «αν η τάξη χωρίς δικαιώματα αποτελεί σκέτη βία, τότε η βία χωρίς δικαιοσύνη τι ακριβώς αντιπροσωπεύει;».
Η απάντηση στο «νόμος και τάξη» δεν μπορεί να είναι «ανομία και αταξία» και καμία βία του παρελθόντος δεν νομιμοποιεί την [αντι]βία του παρόντος.
ΥΓ1. Θυμίζω ότι ο όρος «νόμος» δεν προέρχεται από το ρήμα «νομίζω», ώστε η υπακοή σ’ αυτόν να εξαρτάται από την προσωπική άποψη/δόξα εκάστου, αλλά ο νόμος εγγυάται την ελευθερία που αποτρέπει την τυραννία και την αναρχία ως κοινή δόξα εκπορευόμενη από το κοινωνικό συμβόλαιο. Επίσης ο όρος «αγορά» δεν σχετίζεται αναγκαστικά μόνο με το «αγοράζειν» αλλά και με το «Αγορεύειν». Εξαρτάται από την κάθε κοινωνία το πώς θέλει να τον ερμηνεύει.
ΥΓ2. Ο κόσμος διψάει για αληθινά μυστικά [Α. Σιμιτζής].
Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός.
