Η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν ήταν ακριβώς ένα παράδειγμα αριστερής διακυβέρνησης.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα συνθηκολόγησε με την Τρόικα και προχώρησε στην εφαρμογή του Τρίτου Μνημονίου, που δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα.
Η ίδια η διαχείριση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του δεν θύμιζε ακριβώς το «ήθος της Αριστεράς», για να μην αναφερθούμε και στο γεγονός ότι συγκυβέρνησε με το εθνικιστικό και σε πλευρές του ακροδεξιό κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Όλα αυτά προκάλεσαν ένα πραγματικό τραύμα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που είχαν πιστέψει ότι η Αριστερά μπορούσε «να κάνει τη διαφορά» και ακόμη και εάν δεν ανέτρεπε τα μνημόνια, τουλάχιστο να έφερνε μια άλλη αντίληψη για τη διαχείριση της εξουσίας.
Όμως, θα περίμενε κανείς ότι η περίοδος μετά την απομάκρυνση από την εξουσία θα σήμαινε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης, αυτοκριτικής, αξιοποίησης της πείρας για να μπορέσει να υπάρξει όντως μια προοδευτική πολιτική δυναμική στον τόπο μας.
Ωστόσο, εγώ βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιγράφει τα χειρότερα στοιχεία από τα «συστημικά» κόμματα: τη φαγωμάρα, τις προσωπικές στρατηγικές, τις στρατιές «κλακαδόρων», την απουσία συζήτησης για τη στρατηγική.
Μόνο που στα «συστημικά» κόμματα, επειδή είναι πολύ περισσότερα χρόνια «στο κουρμπέτι», υπάρχει και ένστικτο αυτοσυντήρησης: όταν πρέπει και οι «τόνοι χαμηλώνουν», και εικόνα «ενότητας της παράταξης» παρουσιάζεται και «συσπείρωση» καταγράφεται στον δρόμο για την εξουσία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ όχι: με το που δώσει κάποιος μια συνέντευξη, π.χ. ο Τσακαλώτος, πρέπει αμέσως να πέσουν πάνω του οι «υπερασπιστές του προέδρου» και τα «αριστερά τρολ» για να του «δώσουν ένα μάθημα», παρότι στην πραγματικότητα δεν ήταν και μια πολύ «επιθετική» συνέντευξη.
Και όλα αυτά χωρίς πολιτικές τοποθετήσεις, χωρίς κείμενα για το πρόγραμμα, χωρίς καν μια συζήτηση για το τι ακριβώς θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εάν έρθει ξανά στην εξουσία.
Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την Αριστερά, ούτε θυμίζουν αριστερό κόμμα που ετοιμάζεται για συνέδριο.
Γιατί εάν κάτι κάνει – υποτίθεται – την Αριστερά διαφορετική δεν είναι γενικά ότι τάσσεται με την «ανατροπή». Είναι ότι κάνει πολιτική διαφορετικά. Ότι δεν έχει προεκλογικές «υποσχέσεις» αλλά πρόγραμμα που το έχει συζητήσει. Ότι δεν πουλάει «εικόνα», αλλά προτείνει συγκεκριμένες δεσμεύσεις πολιτικής. Ότι έχει «πρόσωπα», αλλά κυρίως προβάλλει τις ιδέες της.
Ακόμη και τους ηγέτες της η Αριστερά διαφορετικά τους αναδεικνύει. Όχι γιατί δεν πρέπει να έχει ηγέτες, άλλωστε σε αυτούς χρωστάει την επιρροή της σε μεγάλο βαθμό, αλλά γιατί τους θέλει πρωταγωνιστές στην πραγματική πολιτική όχι στο πολιτικό θέατρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόβλημα ηγεσίας. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να θέλει να πάρει τη θέση του Αλέξη Τσίπρα. Και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βρει τρόπο να ξανασυναντηθεί με τον κόσμο, υπάρχουν και άλλοι τρόποι πέραν της «θριαμβευτικής εκλογής» ενός προέδρου που κανείς δεν τον αμφισβητεί.
Εκτός και εάν θέλουν απλώς να υπογραμμίσουν ότι ο Τσίπρας θα είναι εσαεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει εξασφάλισε ότι είναι ο σχεδόν μόνιμος πρόεδρος της Ρωσίας. Μόνο που ούτε αυτό έχει μεγάλη σχέση με την Αριστερά.
Ο κόσμος δεν περιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει την επανάσταση ή ότι θα φέρει τον σοσιαλισμό.
Αυτό που θέλει είναι να υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση στην κεντροδεξιά, ώστε να μπορεί να λειτουργεί καλύτερα η δημοκρατία μας.
Αυτό δεν θα το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σημερινή του πορεία.
Και αυτό είναι πρόβλημα, όπως και εάν το δει κανείς.
