Σαν αφημένοι σε μία ροή που αποδεικνύεται καθημερινά πιο αποφασισμένη από όλες τις αντιστάσεις μας. Πεισμένοι πως είμαστε ανήμποροι να αλλάξουμε το παραμικρό ή κουρασμένοι από θέληση, ξέπνοοι από πίστη, κλείνουμε τα μάτια και ελπίζουμε πως όταν τα ανοίξουμε πάλι όλα θα έχουν αλλάξει. Δαρμένα παιδιά που ονειρεύονται παιχνίδια για να αντέξουν τον θυμό των γονιών τους.
Δεν μας σοκάρει τίποτα πια, τα θαύματα κρατούν τρεις μέρες ως γνωστόν, αλλά και η αντίδρασή μας μέσω οργισμένων αναρτήσεων τρεις μέρες επίσης. Εχουν ίδια ταρίφα η ελπίδα και η απογοήτευση.
Με τριημεράκια πορευόμαστε, με «κρίσιμες» εβδομάδες, λαχανιάζουμε να βγει ο μήνας, δίχως σοβαρά όνειρα παρά μόνο με τη λογιστική απόγνωση των σπασμένων μισθών που δεν φτάνουν ούτε για αυτονόητη ζωή.
Δεν είναι το οικονομικό ζόρι – η Οικονομία πάντα φρόντιζε με τους κύκλους ύφεσης και ανάκαμψης να μας κρατάει το ενδιαφέρον – όσο η κούραση για να πιστέψουμε στο καλύτερο. Και καλά εμείς, πες πως κάποια στιγμή αποσύρεσαι και πας ολοταχώς για ήσυχα γεράματα δίχως εντάσεις. Οι πιτσιρικάδες πότε πρόλαβαν να κουραστούν; Ποιες εμπειρίες τους έκαναν αδιάφορους και κυνικούς; Ο κυνισμός είναι κατάληξη, δεν είναι αφετηρία. Είτε συμφωνείς μαζί του είτε όχι, θέλει ένα παίδεμα με τη φιλοσοφία, δεν γίνεται να κόψεις δρόμο.
Ισως αυτό να είναι από τα πρωτεύοντα γνωρίσματα της απογοήτευσης της εποχής, το να κόβουμε δρόμο. Στα πάντα. Δεν φτάνει ο χρόνος για γραμμικές διαδρομές, θέλει λίγο κβαντική θεωρία το πράγμα, θέλει ρεσάλτο για να βγούμε απέναντι. Πανεπιστήμονες στην ανυπομονησία, αγράμματοι σε όλες τις σχέσεις που θέλουν κόπο και συμμετοχή.
Ενα «έτσι είναι τα πράγματα» έχει γίνει κοινή παραδοχή και έχει καλύψει σαν λίπος όλα τα ζωτικά όργανα, όλες τις εισόδους οξυγόνου, δεν ξέρω πια από πού παίρνουμε αέρα αλλά έχει απορρυθμιστεί το φυσιολογικό. Οι μικρόκοσμοι έχουν κόψει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, κυκλοφορούμε ελεύθερα αλλά με εμπεδωμένη πια νοοτροπία εγκλεισμού, κάθε μέρα κάνουμε χάρες στο αδιανόητο και δεν ξέρεις σε ποιον να στραφείς να του πεις σταμάτα να μου φέρεσαι έτσι!
Στις οκτώ η ώρα το πρωί, όταν από όλα τα στενά βγαίνουν παιδιά και τρέχουν για να προλάβουν την πόρτα του σχολείου, βλέπεις τον επόμενο κόσμο που χαμογελάει και παίζει. Ξέρεις ότι θα χαλάσει πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι αλλά δεν μπορείς να είσαι και απόλυτα σίγουρος. Το ενδεχόμενο ότι μπορεί να τη γλιτώσουν σε ζωντανεύει πάλι.
Και τώρα που φτάνει στο τέλος του αυτό το κείμενο, όλα αυτά τα σκέφτηκα παρακολουθώντας το επίπεδο των συνεδριάσεων της Βουλής τον τελευταίο καιρό. Matrix. Επιβολή πραγματικότητας. Μας αξίζει εκατό τοις εκατό. Η πολιτική πεθαίνει στα χέρια πολιτικών – δεξιών και αριστερών – που κολακεύουν πάθη ακροατηρίων, στενεύουν τη σκέψη μποτιλιάροντάς την σε ατάκες και μένεις εσύ απέναντι σε μία οθόνη να φωνάζεις: εντάξει, δεν ζητάω πια ηθική, αλλά τουλάχιστον λίγη αξιοπρέπεια ρε σεις!
