«Το πιο δύσκολο δεν είναι να κάνεις το καθήκον σου, είναι να ξέρεις πού βρίσκεται το καθήκον σου». Στο εν λόγω ρητό περικλείεται ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που διαχρονικά καλείται να αντιμετωπίσει μια ομάδα. Το να ξέρει ο καθένας ακριβώς τι πρέπει να κάνει ατομικά ώστε το συλλογικό αποτέλεσμα να μεγιστοποιηθεί, είναι σοβαρή και καθόλου απλή υπόθεση που αφορά τους παίκτες, τους προπονητές, ακόμα και τα στελέχη ενός οργανισμού.
Πολύς λόγος γίνεται για την εξ’ αρχής κατανομή των ρόλων, για το πεδίο ευθύνης και τις αρμοδιότητες, όμως με την πάροδο του χρόνου τέτοιου είδους όρια μπορεί να γίνουν δυσδιάκριτα. Η φιλοδοξία θα δημιουργήσει σ’ έναν παίκτη την τάση να κάνει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν, ενώ η μικρή συμμετοχή θα προκαλέσει σε έναν άλλον απογοήτευση. Η πίεση για το αποτέλεσμα θα μειώσει την διάθεση του προπονητή να δώσει ευκαιρίες αν δεν νιώθει σιγουριά και κάπως έτσι πολλές από τις σταθερές μιας ομάδας εξελίσσονται σταδιακά σε μεταβλητές. Άλλες φορές η… μπάλα χάνεται και το πρότζεκτ αποτυγχάνει, άλλες πάλι, η αναθεώρηση αυτή αποδεικνύεται ευεργετική για τον οργανισμό.
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, το καθήκον -τη δεδομένη στιγμή- του επιβάλλει να κατακτήσει το κύπελλο. Μιλάμε για βασικό ζητούμενο της σεζόν, με ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού σηματοδοτεί την επιστροφή του συλλόγου στην εγχώρια αρένα. Η ομάδα δείχνει να έχει συνέλθει από την παραζάλη του νοσηρού Ιανουαρίου, έχει την πλειοψηφία των παικτών της σε καλή αγωνιστική κατάσταση (μοναδικό ερωτηματικό ο Γουόκαπ), παίζει μπάσκετ κοντά στα στάνταρ της και με τα τελευταία της αποτελέσματα στην Euroleague έχει αποκαταστήσει τόσο την βαθμολογική της θέση όσο και την ψυχολογία της. Στο Final Four της Κρήτης πηγαίνει ως φαβορί και με τεράστιο κίνητρο την εξασφάλιση του πρώτου της τίτλου έπειτα από σχεδόν μια εξαετία.
Ως γνωστόν τα νοκ άουτ παιχνίδια ευνοούν τις εκπλήξεις κι ο Ολυμπιακός κουβαλάει στην Κρήτη ένα «πρέπει» πιο μεγάλο κι από το μπόι του Φάλ, όμως είναι τέτοια η προσμονή, η αδημονία και η θέληση των ερυθρόλευκων για μια επιτυχία που δεν βλέπουν την ώρα να μπουν στο παρκέ και κάνουν την δουλειά τους όσο καλύτερα γίνεται. Για να επιτευχθεί ο οποιοσδήποτε στόχος, άλλωστε, χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, η οποία ίσως δεν γίνεται αντιληπτή απ’ όλους, αλλά ξεκινάει πολύ πριν από τα 40 λεπτά ενός τελικού ή τα 80 ενός Final Four και δεν μπορεί να αξιολογηθεί μόνο με ένα μέτρο σύγκρισης.
Στο παιχνίδι με το Λαύριο που προηγήθηκε, για παράδειγμα, ο Λούντζης αγωνίστηκε 21+ λεπτά και ήταν εξαιρετικός, ενώ και οι Λιβιό, Λαρεντζάκης και Πρίντεζης είχαν θετικότατη παρουσία. Οι τέσσερις τους δεν βοήθησαν απλώς τον Ολυμπιακό να φτάσει στη νίκη, αλλά κυρίως εξοικονόμησαν ανάσες στους πιο καταπονημένους συμπαίκτες τους, όπως ο Σλούκας, ο Βεζένκοφ, ο Φαλ κι ο Ντόρσεϊ. Κάτι που δεν έκαναν σε αντίστοιχο βαθμό οι Εϊσι και Μάρτιν με την απόδοσή τους στο δεύτερο δεκάλεπτο, γι’ αυτό προφανώς και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν. Γενικά, πάντως, ο Γιώργος Μπαρτζώκας κατάφερε να μοιράσει τον χρόνο όπως ήθελε χωρίς να ανησυχήσει για την έκβαση της αναμέτρησης κι αυτό από μόνο του θεωρείται κέρδος. Αν οι αναπληρωματικοί του δεν του το είχαν επιτρέψει, ο Ολυμπιακός θα ταξίδευε για το Ηράκλειο μια μια γραμμή λιγότερη στο καντράν του ρεζερβουάρ του.
Κάτι ανάλογο ίσως χρειαστεί να γίνει και στον ημιτελικό με την ΑΕΚ. Μιλάμε φυσικά για μια αναμέτρηση εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα, αλλά η δεδομένη διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων υφίσταται κι ο Ολυμπιακός οφείλει να την εκμεταλλευτεί. Όχι μόνο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά κι ως προς την διαχείριση. Οσο πιο έτοιμοι εμφανιστούν παίκτες που θα έρθουν από τον πάγκο, όσο σε πιο ασφαλή νερά οδηγήσουν το καράβι, τόσο περισσότερο φρέσκοι θα κρατηθούν οι βασικοί ενόψει τελικού. Ακόμα λοιπόν κι αν δεν παίξουν λεπτό την Κυριακή θα γνωρίζουν ότι η συμβολή τους στο όλο εγχείρημα ήταν ήδη σημαντική. Με λίγα λόγια θα έχουν κάνει το καθήκον τους…
Η σεζόν βρίσκεται σε μια από τις κρίσιμες καμπές της με non stop υποχρεώσεις και πολλά να διακυβεύονται. Το κύπελλο, δεν απαιτεί από τους ερυθρόλευκους κάποιου είδους υπέρβαση. Είναι η καλύτερη ομάδα και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να το δείξουν. Η λάμψη του δεν είναι εκτυφλωτική, αλλά αρκεί για να φέξει τον δρόμο της συνέχειας και να απαλλάξει τον Ολυμπιακό από τα φαντάσματα του παρελθόντος…
