Τι χωρίζει τάχα την «προοδευτική» απ’ τη συντηρητική αντιμετώπιση του προβλήματος της ακρίβειας; Μια μείωση των έμμεσων φόρων στα καύσιμα, στο κατώτατο όριο που επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή! Θα μπορούσε να είναι ένα σύντομο ανέκδοτο. Αλλά αυτό είναι το σημερινό επίπεδο αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που συρρικνώνεται δραματικά το λαϊκό εισόδημα. Στην πραγματικότητα και οι δύο παρουσιάζουν ως λύση την ίδια την πηγή του προβλήματος. Μαζί με το ΚΙΝΑΛ επαναλαμβάνουν τη χιλιοειπωμένη υπόσχεση, ότι απ’ τη διασφάλιση ψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. Διαβεβαιώνουν ότι η ελπίδα βρίσκεται στη μεγάλη κοινοτική χρηματοδότηση των νέων επενδύσεων της «πράσινης οικονομίας».
Ομως το φάρμακο που προτείνουν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι είναι δηλητήριο για το λαϊκό εισόδημα. Μετά την προσωρινή έξοδο απ’ την καπιταλιστική κρίση, η αύξηση της ζήτησης συνοδεύεται διεθνώς απ’ την άνοδο των τιμών. Ταυτόχρονα, για να διασφαλιστεί η κερδοφορία των νέων και των παλιών επενδύσεων μεγαλώνει η ψαλίδα μεταξύ της μεταβολής της παραγωγικότητας και των πραγματικών μισθών σε όλα τα κράτη της ΕΕ και επεκτείνονται οι μαύρες ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Τα δώρα της «πράσινης μετάβασης» και της «απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας» για τον λαό είναι οι νέοι «πράσινοι» φόροι, η εκτίναξη των τιμών και η αύξηση της ενεργειακής φτώχειας. Ολες οι κάλπικες διακηρύξεις για την ευεργετική επίδραση του ανταγωνισμού των ομίλων, του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, του Εμπορίου Ρύπων της ΕΕ συντρίβονται πλέον στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας.
Αυτή είναι η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, όπως ισχυρίζονται ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, που επικαλούνται υποκριτικά τη μεγαλύτερη εγχώρια επιβάρυνση στις ενεργειακές τιμές σε σχέση με τα ισχυρά κράτη της ΕΕ. Στην Ελλάδα με τη συνενοχή όλων των κυβερνήσεων και προς όφελος των «πράσινων επενδυτών» εγκαταλείφθηκε η αξιοποίηση των εγχώριων ορυκτών καυσίμων (λιγνίτη και υδρογονανθράκων). Επιλέχτηκε ο ρόλος του σημαιοφόρου των σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση της άρχουσας τάξης. Η Γαλλία βαφτίζει «πράσινους» και αξιοποιεί τους πυρηνικούς της σταθμούς. Η Γερμανία αξιοποιεί τις ιδιαίτερες σχέσεις της με τη Ρωσία και διασφαλίζει προνομιακούς όρους εισαγωγής φυσικού αερίου.
Η διόγκωση των κρατικών χρεών, για να διασφαλιστούν τα μεγάλα κρατικά πακέτα ενίσχυσης των ομίλων, μετακυλίεται επίσης στις πλάτες του λαού με τα ψηλά ποσοστά των άδικων έμμεσων φόρων και τις περικοπές κοινωνικής πολιτικής. Την ίδια ώρα οι όμιλοι καταβάλλουν μόνο το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων. Η διασφάλιση «φθηνού χρήματος», με μηδενικά επιτόκια για τον δανεισμό των μεγάλων ομίλων, συμβάλλει επίσης στην αύξηση του πληθωρισμού. Ετσι μειώνεται ακόμα περισσότερο ο πραγματικός μισθός, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων.
ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ κινούνται στις ίδιες αντιλαϊκές ράγες, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των εγχώριων ομίλων. Γι’ αυτό και η διαμάχη τους για το ποιος θα είναι ο επόμενος αποτελεσματικός μηχανοδηγός του τρένου θυμίζει «τρικυμία σε φλιτζανάκι του καφέ». Πίσω απ’ τις βαρύγδουπες διακηρύξεις για δίκαιη πολιτική κατά της ακρίβειας και για ενεργειακή δημοκρατία κρύβονται οι ίδιες αντιλαϊκές μεταμνημονιακές δεσμεύσεις. Ολοι δεσμεύονται να εξακολουθεί η κυβέρνηση να καθορίζει τον κατώτατο μισθό. Ολοι είναι συνένοχοι για τη μεγάλη μείωσή του για μια δεκαετία. Ολοι δεσμεύονται να μην καταργηθούν οι άδικοι έμμεσοι φόροι στα καύσιμα και στα βασικά τρόφιμα, οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων στην υγεία. Ολοι αποδέχονται τη λειτουργία του βασιλείου της κερδοσκοπίας, του «πράσινου» Χρηματιστηρίου Ενέργειας.
Χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας: ανάπτυξη με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Σοσιαλισμός για να σταματήσει η ενέργεια, τα τρόφιμα και η ίδια η εργατική δύναμη να αποτελούν εμπορεύματα. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπαίνουμε σήμερα μπροστά για να ξεδιπλωθεί μια μεγάλη πρωτοβουλία για το εργατικό, λαϊκό εισόδημα, για ν’ ανοίξει αυτός ο δρόμος της ανατροπής, στον αντίποδα των κατευθύνσεων της ΕΕ και των εγχώριων ομίλων. Για να δυναμώσουν οι αγώνες για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, για 35ωρο – 5ήμερο – 7ωρο, κατάργηση των «πράσινων» φόρων, των έμμεσων φόρων στα καύσιμα και στα βασικά τρόφιμα, διαγραφή τόκων και χρεών. Δεν αναζητούμε σωτήρες. Καλούμε τον λαό να οργανώσει την αντεπίθεσή του.
*Ο κ. Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
