Αυτοκτόνησε από «ντροπή», αλλά ποιος πραγματικά τον σκότωσε;

Ένας πατέρας, σε ένα χωριό της αθάνατης ελληνικής επαρχίας, αυτοκτονεί από ντροπή γιατί μαθαίνει ότι ο γιος του δεν είναι… άντρας, με την έννοια που τον θέλει η συντηρητική κοινωνία.

Μαθαίνει μέσα από βίντεο προσωπικού χαρακτήρα, που είναι άγνωστο πώς κυκλοφόρησε, καθώς συνιστά σοβαρή παραβίαση των νόμων, ότι στον γιο του αρέσουν άνδρες, ότι είναι ομοφυλόφιλος.

Το έχει μάθει η κλειστή κοινωνία, το ψιθυρίζουν στο καφενείο, κρυφογελάνε στις κουτσομπολίστικες παρέες. «Ο γιος του τάδε είναι π@@@», λένε. «Ο γιος του δείνα πάει με άνδρες», λένε κι άλλοι και ο πατέρας δεν αντέχει. Βάζει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, επειδή αισθάνεται ντροπιασμένος.

Ποιος τον ντρόπιασε; Ποιος τον οδήγησε στο απονενοημένο διάβημα; Ο γιος του γιατί έχει συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό; Ή μήπως μια σκληρή, άμαθη, αμόρφωτη, οπισθοδρομική κοινωνία που επιβάλλει κανόνες από τους οποίους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και όλοι είναι υποχρεωμένοι να τηρούν;

Ναι λοιπόν. Ο πατέρας είναι το θύμα μιας σκληρής πατριαρχικής αντίληψης που υπάρχει για τα ευαίσθητα ερωτικά θέματα, κι όχι μόνο.

Ένας πατέρας που δεν άντεξε τον στιγματισμό, αυτή την γάγγραινα του καφενείου, όπου ο καθένας κρίνει τις ζωές των άλλων, αλλά που ποτέ δε βάζει τον καθρέφτη απέναντί του.

Ο πατέρας αυτός στερήθηκε, με τα ίδια του τα χέρια, τη χαρά να ζήσει το παιδί του. Να το δει να μεγαλώνει, να ερωτεύεται και να αγαπά, ανεξαρτήτως φύλου, να μορφώνεται, να μεγαλουργεί στο στίβο της ζωής.

Εκεί όπου σπουδαίοι άνθρωποι προσφέρουν στην κοινωνία και μπορούν να είναι γκέι, στρέιτ ή ό,τι άλλο θέλουν. Προσφέρουν σε μια κοινωνία που συνεχίζει να αποκλείει τις… αποκλίνουσες συμπεριφορές και να κρύβει τη ντροπή της για τους ανθρώπους που η ίδια δεν θεωρεί «κανονικούς».

Πόσο όμως μπορεί να είναι σύγχρονη, προοδευτική, ανεκτική μια κοινωνία που ντρέπεται για τον ερωτικό προσανατολισμό των παιδιών της; Που η ομοφοβία και η έλλειψη ανεκτικότητας κυριαρχούν;

Δυστυχώς, οι θύτες και τα θύματα αυτής της κοινωνίας είναι πολλά. Όπως και στην περίπτωση αυτής της ιστορίας.

Πώς θα ζήσει το παιδί μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία που του στέρησε τον πατέρα και που θα του «φορτώσει» και το βάρος της ενοχής;

Πόσοι θα σκεφτούν «εσύ σκότωσες τον πατέρα σου, γιατί είσαι γκέι»; Πώς θα μπορέσει αυτό το νέο παιδί να πάρει τη ζωή στα χέρια του;

Και οι θύτες του καφενείου; Οι «άνδρες»; Οι «νοικοκυραίοι»; Πώς θα τιμωρηθούν; Ποιος θα τους εξηγήσει ότι τα λόγια, οι ψίθυροι και οι κουβέντες της ντροπής σκοτώνουν το ίδιο με ένα μαχαίρι ή ένα πιστόλι;

Και οι άλλοι θύτες; Αυτοί που διέρρευσαν το βίντεο με τις προσωπικές στιγμές του παιδιού; Θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν που κατέστρεψαν τόσες ζωές κάνοντας ένα ειδεχθές, ποινικά κολάσιμο έγκλημα;

Επαρχία, πατριαρχία, οπισθοδρομική κοινωνία, στιγματισμός, ντροπή. Το μείγμα αυτό σκότωσε τον πατέρα, δεν έβαλε ο ίδιος τέλος στη ζωή του.

Κι όσο δεν ακούμε τα παιδιά μας, όσο δεν ανοίγουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας, τόσο αυτή η κοινωνία και αυτό το καφενείο θα συνεχίζει να σκοτώνει ανθρώπους.

Όχι μόνο γονείς που… ντρέπονται για τα ομοφυλόφιλα παιδιά τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά που ντρέπονται για την ταυτότητά τους. Πόσα παιδιά έχουν αυτοκτονήσει επειδή αισθάνονταν μη αποδεκτά στην κοινωνία που φτιάξαμε;

Οχι, λοιπόν. Δεν είναι «αδερφή», «γκέι», «π@@@ς», «βρόμικος», «αποκλίνον άτομο». Είναι πάνω από όλα άνθρωπος.

Αλλά, να ξέρουν όλοι αυτοί που κρίνουν αλλά και τα θύματα της κριτικής της κοινωνίας ότι «μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του, θα ‘χει μεθαύριο μερτικό στο δικό του ήλιο».