Ε, εντάξει, ναι. Είναι απολύτως προφανές πως αυτά που είπε ο Πέτρος Δούκας απλά δεν λέγονται. Πρόκειται για παιδαριώδες λάθος, για οποιονδήποτε πολιτικό, πόσω μάλλον για κάποιον με την εμπειρία του σημερινού δημάρχου της Σπάρτης. Από την άλλη βέβαια, φαίνεται πως αυτού του τύπου οι συνάξεις εμπνέουν πάντα έναν παραπάνω ενθουσιασμό, που κάπως σαν να ξεκλειδώνει και μια παραπάνω δόση ειλικρίνειας στους μετέχοντες. Παρακολουθούσα το βίντεο και το μυαλό μου αυτομάτως γύρισε κάποια χρόνια πίσω. Θυμήθηκα την απολαυστική αφήγηση του Θόδωρου Πάγκαλου για μια άλλη σύναξη, την εποχή του πάρτι με τα λεφτά των Ευρωπαίων για τις αγροτικές επιδοτήσεις. Ελεγε τότε, on camera, ο Πάγκαλος πως σε μια προσπάθεια να μη μας πάρουν πρέφα οι Βρυξέλλες και ξεφτιλιστούμε και μας ζητούν τα χρήματα πίσω, είχε πάει στην Κρήτη, είχε μαζέψει τους συντρόφους αγρότες Πασοκτζήδες και υποδεχόμενός τους με τη φράση «θέλω να μιλήσουμε μεταξύ κλεπτών» πρότεινε «να κλέψουμε μεν την Κοινότητα, αλλά με κάποια λογική» (2016, εκπομπή «Η Ελλάδα στον καθρέφτη»).
Τότε βέβαια ούτε κινητά υπήρχαν ούτε κάμερες ούτε σόσιαλ μίντια. Ωραία χρόνια, βολικά.
Ο κ. Δούκας έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Και ο τέως υπουργός Γεωργίας Σπήλιος Λιβανός επίσης. Με την αποπομπή του τελευταίου πάντως η μπάλα έφυγε καρφί για την εξέδρα. Κι ενώ είναι απολύτως λογικό για την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει το θέμα έτσι, ως επικοινωνιακή κρίση προς διαχείριση δηλαδή, είναι να απορεί κανείς με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Πέσαμε από τα σύννεφα με όσα είπε ο δήμαρχος; Το πρόβλημα τελικά είναι τι είπε ο Πέτρος Δούκας, αν συμφώνησε ο Λιβανός, αν ξεροκατάπιε ο Λυκουρέντζος κι αν αυτό σπιλώνει την εικόνα της κυβέρνησης ή τα όσα τραγελαφικά όντως συνέβησαν, όπως όλοι θυμόμαστε, μετά από εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 2007; Δεν ζούσαμε σε άλλη χώρα, ούτε είναι δα και τόσο πολλά τα χρόνια.
Μια χαρά ακριβής ήταν ο κ. Δούκας στην εξιστόρηση των γεγονότων. Αν έλειπε μάλιστα και η τόσο ασυγκράτητη χαρά και περηφάνια του για τη στρατηγική εξαγοράς ψήφων που περιέγραφε με περισσό καμάρι και κυνισμό, δεν θα είχε και πολλά να του προσάψει κανείς.
Είναι 2022 κι ακόμα δεν μπορούμε και ούτε πολυθέλουμε να συζητήσουμε όσα μας έφεραν στην κατάντια της τελευταίας δεκαετίας. Και να θέλαμε βέβαια, ένα αναμάσημα μεταξύ μας θα κάναμε, αφού ο απόλυτος πρωταγωνιστής εκείνης της εποχής παραμένει ακλόνητος στο βάθρο του με χείλη ερμητικά κλειστά.
