Με αμείωτη ένταση προχωράει ο προσυνεδριακός διάλογος στο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία και το ενδιαφέρον τις τελευταίες ώρες είναι ένα κείμενο συμβολή σε αυτή την μακρά διαδικασία της ΡΕΝΕ που υπογράφουν συμβολικά 10 μέλη της ΚΟΕΣ.

Στο κείμενο που υπογράφουν, ο Σταύρος Αραχωβίτης, ο Γιάννης Βουλγαράκης, ο Αντώνης Κοτσακάς, ο Βαγγέλης Πιλάλης, ο Παναγιώτης Ρήγας, ο Δημήτρης Σακελάρης, ο Νίκος Σκορίνης, ο Χάρης Τσιόκας, ο Διονύσης Τεμπονέρας και ο Σωκράτης Φάμελλος, γίνεται αναφορά στο ρόλο της σύγχρονης αριστεράς για την τη διαμόρφωση προοδευτικών πολιτικών και κοινωνικων πλειοψηφιών στην αλλαγή του κοινωνικού -παραγωγικού μοντέλου της χώρας και της αναγκαίας μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ σε πολυσυλλεκτικό υβριδικό κόμμα διασυνδεδεμένο με την κοινωνία.

Στην σκιά του χθεσινού μηνύματος του Αλέξη Τσίπρα, υπό το σύνθημα «η καρδιά χτυπάει Αριστερά» στο πλαίσιο της καμπάνιας για το συνέδριο και του καλέσματος του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία σε κάθε αριστερό και προοδευτικό πολίτη να λάβει μέρος, ώστε μέσα από τη συμμετοχή του, να κάνει πραγματικότητα τις αναγκαίες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, να δυναμώσει τη φωνή της Αριστεράς, της Προόδου, και της Δημοκρατίας για μια νέα αρχή με την κοινωνία στην πρώτη γραμμή, τα 10 μέλη της ΚΟΕΣ προτάσσουν την ανάγκη η αξιωματική αντιπολίτευση να γίνει πρωταγωνιστής με εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.

Με το κείμενό τους επισημαίνουν ότι το συνέδριο μπορεί και πρέπει να γίνει ο καταλύτης εξωστρεφών δράσεων για τη νικηφόρα αναμέτρηση στις εκλογές. «Ο ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. μπορεί να επιταχύνει τη μετεξέλιξή του σε πολιτικό φορέα με κοινωνική γείωση» αναφέρουν και συμπληρώνουν: «Χωρίς τις άγονες περιχαρακώσεις ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά και χωρίς τη διολίσθηση σε μορφές μετάλλαξης σε κόμμα γραφειοκρατικό «παραγόντων – αξιωματούχων». Επιλογή που οδήγησε τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία να εκφυλιστεί σε παρακολούθημα του συντηρητισμού».

Αναλυτικά το κείμενο:
Ο υγειονομικός φόβος που γεννάει κοινωνικό συντηρητισμό αντικαθίσταται από την ανασφάλεια που τροφοδοτούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές

Α. Ο κόσμος άλλαξε…

Οι τεκτονικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων έχουν ανατρέψει όλα σχεδόν τα δεδομένα με βάση τα οποία λειτουργούσε η ανθρωπότητα και η ίδια η παγκοσμιοποίηση.

Ο μονοπολικός κόσμος, όπως διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, μετεξελίσσεται. Μετατρέπεται σε πολυπολικό, με βασικούς πόλους την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται εν κινήσει.

Σ’ αυτό το περιβάλλον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ενισχύεται, κινείται, δρα και παρεμβαίνει χωρίς κανόνες σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι δομές δημοκρατικού ελέγχου φθείρονται, απαξιώνονται και περιορίζονται. Η παγκόσμια οικονομική ελίτ έχει αναδειχθεί σε υπέρτατη δύναμη που επιβάλλει τους κανόνες στην πολιτική διευρύνοντας τις ήδη αβυσσαλέες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Οι αβεβαιότητες και η ανασφάλεια πολλαπλασιάζονται και κυριαρχεί το μοντέλο του καπιταλισμού-καζίνο.

…και συνεχίζει να αλλάζει

Η επιστήμη και η τεχνολογία εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Ο ρυθμός των αλλαγών είναι τέτοιος που ο μέσος άνθρωπος ανά τον κόσμο αδυνατεί να παρακολουθήσει το γεγονός ότι στην πράξη η γνώση και η πρόσβαση στις τεχνολογικές και επιστημονικές κατακτήσεις εκχωρούνται σε ανεξέλεγκτα ολιγοπώλια.

Η κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου αποκτά νέα χαρακτηριστικά.

Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε φάση μετάβασης από την περίοδο έντασης εργασίας στην περίοδο έντασης γνώσης και κεφαλαίου.

Οι φυσικοί πόροι μειώνονται δραματικά, υποβαθμίζονται τα οικοσυστήματα, η υπερθέρμανση του πλανήτη και η ρύπανση του περιβάλλοντος εξελίσσονται δραματικά, οδεύοντας προς ένα σκοτεινό μέλλον, ιδιαίτερα για τις επόμενες γενιές. Νέα δικαιώματα αναδεικνύονται στην πολιτική και κοινωνική ατζέντα, όπως το δικαίωμα σε ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον, καθώς και νέες πιέσεις όπως οι κλιματικοί πρόσφυγες και ένα νέο πλημμυρικό κύμα ενεργειακής φτώχειας, ενώ αμφισβητείται ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες το δικαίωμα πρόσβασης στο νερό και την ενέργεια.

Η είσοδος της ρομποτικής στην παραγωγή δημιουργεί νέα δεδομένα. Η βιοτεχνολογία και η βιοηθική οδηγούν σε αμφισβήτηση της αυταξίας του ανθρώπου.

Έχουμε περάσει σε ένα νέο στάδιο του καπιταλισμού. Είναι σε εξέλιξη η αντικατάσταση της κλασικής σχέσης της οικονομίας, πωλητής–αγοραστής, από τον προμηθευτή (πάροχο) – χρήστη. Το ηλεκτρονικό εμπόριο αντικαθιστά ραγδαία τα καταστήματα λιανικής. H ανταλλαγή ιδιοκτησίας υλικών αγαθών αντικαθίσταται από άυλα αγαθά μέσω της πρόσβασης στα δίκτυα. Ο κλάδος των υπηρεσιών υπέρ-μεγεθύνεται, ο βιομηχανικός τομέας συρρικνώνεται στο ποσοστό απασχόλησης και προστιθέμενης αξίας.

Η ριζική αλλαγή στο είδος και το περιεχόμενο της ιδιοκτησίας κυριολεκτικά μεταμορφώνει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Το περιβάλλον των εργαζομένων και οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν εκκωφαντικά σε χώρο, χρόνο, αμοιβή, εξειδίκευση, κοινωνικοποίηση και σε άλλα πολλά.

Το αν όλα αυτά θα λειτουργήσουν υπέρ του σύγχρονου κόσμου ή όχι θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις που θα διαχειριστούν την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Σε αυτό το πεδίο αντιπαράθεσης θα κριθεί η μάχη ανάμεσα στην Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις με τον δεξιό νεοφιλελευθερισμό.

Σ´ αυτό το περιβάλλον ο καπιταλισμός δείχνει να βρίσκει δρόμους διαχειριστικής υπέρβασης για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εμπορευματοποιεί σε βάρος των πολλών την πράσινη μετάβαση, προς όφελος της συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Στο όνομα αυτής της εξέλιξης, δεν διστάζει να ανοίξει τη συζήτηση για την ένταξη της πυρηνικής ενέργειας στην πράσινη μετάβαση.

Τα αιτήματα της κοινωνίας για περισσότερη δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, ελευθερία, πρόσβαση στα επιτεύγματα της νέας εποχής και η εν γένει υπεράσπιση των οικουμενικών δικαιωμάτων του ανθρώπου συγκρούονται ευθέως με τις ρατσιστικές, ξενοφοβικές, σεξιστικές και ομοφοβικές ιδέες της άκρας συντήρησης. Ο φόβος και το μίσος αναγεννώνται πάνω στις ανισότητες και την αβεβαιότητα και μεταμορφώνονται σε πολιτικά εργαλεία.

Οι εξελίξεις καθιστούν πλέον αναγκαίο ότι η παγκόσμια Αριστερά, ο προοδευτικός κόσμος, δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο σ’ ένα ρόλο υπερασπιστή των κατακτήσεων του παρελθόντος. Οφείλει να επεξεργάζεται και να καταθέτει σύγχρονη πολιτική και προγραμματική εναλλακτική πλατφόρμα διεκδικώντας την κυβερνητική εφαρμογή τους.

Β. Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι και ο ρόλος της σύγχρονης Αριστεράς

Το μεγάλο ερώτημα της επόμενης μέρας αφορά όλο τον κόσμο, συνεπώς και την Ευρώπη.

Η σημερινή Ευρώπη, ως συλλογική οντότητα, αντί να έχει λόγο στις εξελίξεις, είναι κυριολεκτικά απούσα. Απούσα είναι και στη Ν.Α. Ευρώπη, τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, όπου εξελίσσονται διεργασίες ανακατατάξεων, γεγονός που δίνει τη δυνατότητα δυναμικής έκφρασης και του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Η Ε.Ε είναι χωρίς ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική, εγκλωβισμένη μόνο στα όρια της οικονομικής και νομισματικής Ένωσης, με ανολοκλήρωτο και ελεγχόμενο τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με θεσμικά ελλείμματα δημοκρατίας.

Παρά τις μεγαλόστομες πράσινες διακηρύξεις, αποδεικνύεται ανέτοιμη για την ενεργειακή μετάβαση από τα πρώτα της βήματα. Όμως και μέσα στην πρόσφατη ενεργειακή κρίση εξακολουθεί να λειτουργεί ως υπηρέτης υπερ-εθνικών ομίλων και ολιγοπωλίων, τροφοδοτώντας τα κέρδη και την συγκέντρωση κεφαλαίου.

Οι λειτουργίες της παρέχουν ζωτικό χώρο μόνο στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, των οικονομικών και επιχειρηματικών ομίλων που μονοσήμαντα εκπροσωπεί.

Γι’ αυτό επικράτησε να ονομάζεται «Γερμανική Ευρώπη».

Αυτή η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της μονομερούς και άδικης δημοσιονομικής πειθαρχίας οξύνει τις οικονομικές, παραγωγικές, κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες.

Στον πολυπολικό κόσμο που ανατέλλει, ο ρόλος της έχει αντικατασταθεί από την προώθηση επιδιώξεων επί μέρους χωρών.

Η Ευρώπη όμως έχει πολλούς λόγους να τοποθετηθεί υπαρξιακά, δηλαδή αν θα αποτελέσει έναν ισχυρό παγκόσμιο πόλο, καθώς ενδεχόμενη αδυναμία της θα ισοδυναμεί με υποβάθμισή της στον παγκόσμιο καταμερισμό.

Β1. Η στάση αυτή της Ευρώπης έχει ήδη επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις για τις χώρες του Νότου και ιδιαίτερα για την Ελλάδα.

Καθίσταται αναγκαία για την Ελλάδα η διαμόρφωση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, με πολύπλευρα αντισταθμιστικά οφέλη, με πατριωτική στρατηγική υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων στη βάση των κανόνων του διεθνούς δικαίου.

Οι εμφανείς πλέον αντιφάσεις της Ευρώπης των πολλαπλών ταχυτήτων δυναμώνουν τον ευρωσκεπτικισμό και αυτό καθιστά επιβεβλημένη την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Η πρόταση πέντε σημείων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αλέξη Τσίπρα για την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία – σημείο συνάντησης των σοσιαλιστικών, οικολογικών, αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων της Ευρώπης για τη διαμόρφωση πλειοψηφίας, που θα οδηγήσει στην πολιτική αλλαγή με στόχο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με συνοχή, ασφάλεια και δημοκρατία.

Γ. Μια σύγχρονη μεγάλη Αριστερά μπορεί και πρέπει να αναδείξει την προοδευτική εναλλακτική διέξοδο

Οι παλιές αντιθέσεις, που οδήγησαν σε συγκρούσεις και ρήγματα τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, την Αριστερά γενικότερα, έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στις νέες, που διαμορφώνουν οι τεκτονικές ανακατατάξεις του 21ου αιώνα.

Οι προκλήσεις που θέτει η νέα εποχή δεν μπορεί ούτε πρέπει να εκχωρηθούν στη διαχείριση των συντηρητικών δυνάμεων, στα συστημικά κέντρα που υπηρετούν τους λίγους. Μπορούν να γίνουν μια νέα αφετηρία πολιτικής και προγραμματικής ενότητας διακυβέρνησης που θα εκφράζει την κοινωνική και παραγωγική ανάγκη. Που θα στηριχτεί στην απαίτηση για ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, με πλουραλισμό της οικονομίας, ώστε η μετάβαση στην αναγκαία κλιματική ουδετερότητα να γίνει με δημοκρατία και δικαιοσύνη.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να γίνει «συνέδριο τομής και συνέχειας» για ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο. Συνέδριο σύνθεσης και υπέρβασης για τον μετασχηματισμό του σε κορμό της προοδευτικής παράταξης με πολιτική και προγραμματική ενότητα.

Και αυτό γιατί, ως κοινωνικοπολιτικό γεγονός, μπορεί και πρέπει να επανατοποθετήσει το πεδίο της αντιπαράθεσης από τις «προσωπικές σκιαμαχίες και απολίτικες συσπειρώσεις» σε μια αναμέτρηση προγραμμάτων διακυβέρνησης με ενεργό την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Η τομή λοιπόν έχει περιεχόμενο και αποτελεί τη σύγχρονη πολιτική πλατφόρμα για έναν νέο προοδευτικό προσανατολισμό, υπερβαίνοντας λάθη και αδυναμίες του παρελθόντος .

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, με τον Αλ. Τσίπρα που είναι συνομιλητής όλων των προοδευτικών ρευμάτων, πρέπει να ανοίξει τον δρόμο στην Ευρώπη και την Ελλάδα για να συναντηθούν όλα τα δημιουργικά ρεύματα της προοδευτικής σκέψης στη βάση των αναγκών που δημιουργούν οι κοινωνικοοικονομικές αντιθέσεις του 21ου αιώνα.

Έχουν πολλούς λόγους οι δυνάμεις από το ευρύτερο δημοκρατικό Κέντρο, τη σοσιαλδημοκρατία, την οικολογία, τον σοσιαλισμό, την Αριστερά, τον κομμουνιστικό χώρο και όχι μόνο, με πολιτική και προγραμματική ενότητα να συμπορευθούν με την κοινωνία για την προοδευτική διακυβέρνηση. Γιατί η ριζοσπαστική προοδευτική διακυβέρνηση έχει ανάγκη μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που θα την ελέγχει, θα στηρίζει, αλλά και θα επιταχύνει / εμβαθύνει τις κοινωνικές και οικονομικές ρήξεις και μεταρρυθμίσεις.

Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να επιταχυνθούν τα βήματα που ολοκληρώνουν τον μετασχηματισμό του κομματικού μοντέλου, με δημοκρατία, ενεργά μέλη, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αποτελεσματικότητα και κοινωνική αλληλοτροφοδότηση. Με αξιοποίηση των ψηφιακών εργαλείων, χωρίς να νοθεύονται, να περιχαρακώνονται ή να μεταλλάσσονται οι αρχές του. Αλλά και ενός κομματικού μοντέλου που θα προσκαλεί και θα ελκύει τη νεολαία να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο, αποδομώντας στεγανά, τάσεις και ομάδες, αλλά και με περιορισμό θητειών, ενάντια σε κάθε καριερισμό και φωτεινούς παντογνώστες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία :

-Με το πλαίσιο διακήρυξης έχει κάνει άλματα στη διαμόρφωση της πολιτικής ενότητας.

-Με την προγραμματική συνδιάσκεψη σφυρηλάτησε με συντριπτική πλειοψηφία την προγραμματική ενότητα.

Μπορεί τώρα με τις εργασίες του συνεδρίου να τολμήσει με επιτυχία να δυναμώσει και τον διάλογο των αρχών και των ιδεών που η πολύπλευρη κρίση τις καθιστά όχι μόνο επίκαιρες αλλά και χρήσιμες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, κλιμακώνει ήδη πρωτοβουλίες ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. να αποτελέσει τον κορμό των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων της χώρας, προκειμένου να διαμορφωθεί πλειοψηφία διακυβέρνησης με ενότητα για ένα βιώσιμο νέο κοινωνικοοικονομικό και παραγωγικό μοντέλο.

Σ’ αυτή την προσπάθεια, καταλύτης, σε αντίθεση με τα συστημικά κόμματα που επιδιώκουν χειραγώγηση και εξουσιοδοτισμό, γίνεται η διαμόρφωση κομματικού μοντέλου που ενθαρρύνει την πολύπλευρη συμμετοχή των μελών και διασυνδέει λειτουργικά το κόμμα με τις κοινωνικές διεργασίες.

Το μοντέλο του κόμματος πυραμιδικού τύπου έχει εξαντλήσει τα όριά του. Αυτό το μοντέλο έχει αποδειχθεί ικανό σε περιόδους έντασης εργασίας. Σήμερα όμως έχουμε μεταβεί σε περίοδο έντασης γνώσης και κεφαλαίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., ως υβριδικό-πολυσυλλεκτικό κόμμα της Αριστεράς, που δεν έχει επηρεαστεί από τη λογική του κεντρικού σχεδιασμού και των πλάνων, και ως κόμμα που δεν επιδιώκει να ενσωματωθεί στη διαχειριστική αντίληψη της σοσιαλδημοκρατίας, μπορεί να διαμορφώσει σύγχρονα πλαίσια συμμετοχής και συναπόφασης με όρους πολιτικής αυτονομίας, οργανωτικής αυτοτέλειας και κοινωνικής διασύνδεσης.

Τα σύγχρονα προοδευτικά κόμματα πρέπει να αποτρέπουν τη δημιουργία πολλών ενδιάμεσων αποφασιστικών (γραφειοκρατικών) οργάνων που απομακρύνουν τη σχέση της βάσης με το κέντρο.

Αταλάντευτα, επιλογή πρέπει να είναι η ανεμπόδιστη ανάπτυξη πρωτοβάθμιων οργανώσεων ή πυρήνων σε όλους τους εργασιακούς ή γεωγραφικούς χώρους. Με αξιοποίηση ψηφιακών εργαλείων που θα πολλαπλασιάζουν τη συμμετοχή, σε ισορροπία με τις σύγχρονες απαιτήσεις της ζωής και της παραγωγής.

Ο σύγχρονος προοδευτικός πολιτικός φορέας πρέπει να διευκολύνει την κινητικότητα και την αξιοποίηση όλων των στελεχών και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με καταστατικές προβλέψεις που εισάγουν ασυμβίβαστα και θητείες συμμετοχής σε κομματικό ή δημόσιο αξίωμα.

Δ. Να καταστήσουμε μειοψηφικό το σχέδιο των συστημικών δυνάμεων και της Ν.Δ.

Η διακυβέρνηση της Ν.Δ. χρησιμοποιεί ακόμη και την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία, επιβάλλοντας πολιτικές που συρρικνώνουν την παραγωγική βάση, διευρύνουν τις ανισότητες, οδηγούν σε αδιέξοδο τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, το δικαίωμα της καθολικής και ισότιμης Παιδείας, εντείνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και απαξιώνουν το κοινωνικό κράτος και τις δημόσιες πολιτικές. Ξεπουλάει δημόσια περιουσία και επαναφέρει το κομματικό κράτος με την πιο χυδαία μορφή του.

Ο υγειονομικός φόβος που γεννάει κοινωνικό συντηρητισμό αντικαθίσταται από την ανασφάλεια που τροφοδοτούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι συστημικές δυνάμεις το γνωρίζουν αυτό και σχεδιάζουν την πολιτική τους αναπαραγωγή, για να παραμείνουν στην εξουσία με κάθε μέσο.

Δεν είναι τυχαίο ότι επιχειρούν να διοχετεύουν την κοινωνική δυσαρέσκεια σε παράπλευρα και ελεγχόμενα σχήματα στον χώρο της Άκρας Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς.

Αναζητούν, ενθαρρύνουν ευεπίφορους κρίκους για ενσωμάτωση στις πολιτικές τους στοχεύσεις.

Σ’ αυτό το κοινωνικά ρευστό περιβάλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., ως κορμός της προοδευτικής παράταξης, δεν φτάνει να στοχεύει μόνο στην αποδόμηση των επιζήμιων κυβερνητικών πολιτικών.

Πρέπει απαραίτητα η πολιτική και κοινωνική δράση να συνδέεται με την ανάδειξη της εναλλακτικής πρότασης που έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση. Για μια ισχυρή, καινοτόμα, αποτελεσματική, ανθρώπινη ελληνική κοινωνία /πολιτεία που δεν θα αφήνει κανέναν μόνο.

Ε. Εκλογές για την ανάδειξη πλειοψηφίας με αριστερή προοδευτική πολιτική και προγραμματική ενότητα

Τα πορίσματα του πολιτικού και προγραμματικού διαλόγου πρέπει να συναντηθούν.

Είναι κρίσιμο, με εύχρηστο και περιεκτικό τρόπο, να αναδειχθεί σε κάθε σημείο της κοινωνικής και παραγωγικής ζωής ότι ο στόχος της νέας προοδευτικής πλειοψηφίας με κορμό τη σύγχρονη μεγάλη Αριστερά δεν είναι μόνο η υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων και η δίκαιη αναδιανομή του πλούτου αλλά και η αναγκαία διεύρυνση του παραγόμενου πλούτου. Να γίνεται προσιτό στον καθένα:

Ότι υπάρχει πρόγραμμα με αξιόπιστα εργαλεία χρηματοδότησης και συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο υποστήριξης.

Ότι το νέο δίκαιο κοινωνικό – οικονομικό μοντέλο θα οδηγήσει στην πράσινη μετάβαση, στον ψηφιακό μετασχηματισμό, στην άρση των γεωγραφικών και κοινωνικών ανισοτήτων με αποκέντρωση, χωρίς κοινωνικούς και οικονομικούς αποκλεισμούς.

Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο ο εκδημοκρατισμός του κράτους, η αποκέντρωση των πόρων στην περιφέρεια, με πρόσβαση των παραγωγικών ομάδων, όπως είναι οι αγρότες, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η νεολαία, μαζί με τη θεσμική και πολιτική στήριξη των δυνάμεων της εργασίας (επισφαλούς και μη), αποκτά υψηλή προτεραιότητα στις πρώτες πράξεις της αριστερής – προοδευτικής διακυβέρνησης.

Είναι τώρα η ώρα για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα στηρίζει τη βιώσιμη ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή, με υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών όπως είναι αυτά της υγείας, της παιδείας, της περίθαλψης, της ασφάλειας, του ηλεκτρισμού και της ύδρευσης.

Είναι τώρα λοιπόν η ώρα, με την κοινωνία διαμορφωτή, όποιος αυτοπροσδιορίζεται στον προοδευτικό χώρο, να καταστήσει ευδιάκριτο το πώς και με ποιους απαντά στα διλήμματα:

-Κυβερνητικά σχήματα για τους λίγους ή τους πολλούς;

-Μια Ελλάδα ζωντανή και ικανή στις μεγάλες προκλήσεις ή μια Ελλάδα της παρακμής και της λειψής δημοκρατίας;