Τι είναι ένα δυστύχημα χωρίς μια πινελιά τραγικής ειρωνείας;

Τι είναι ένα έγκλημα χωρίς ανατριχιαστική περιγραφή;

Τι είναι μια επιχείρηση διάσωσης χωρίς λίγα καρέ βγαλμένα από χολιγουντιανή παραγωγή;

Περιστοιχιζόμαστε από τεχνητά ενισχυμένα δράματα.

Ακόμη και στη Βουλή. Τι να την κάνεις μια συνεδρίαση χωρίς γκροτέσκο νούμερο; Παντού ριάλιτι. Λες και δεν αρκούν όσα αβίαστα επιβάλλει στον καθέναν μας η καθημερινότητά του.

Από κάθε συνέντευξη απομονώνεται και μια τραγική αναφορά. Γεννά έναν πηχυαίο τίτλο που συνοδεύει τη φωτογραφία του συνεντευξιαζόμενου και μας τον παρουσιάζει ωσάν να βγήκε στη γύρα περίπου σαν πραματευτής μιζέριας, για να ζητιανέψει την προσοχή και τη συμπάθειά μας. «Ο τάδε μιλά για τον θάνατο του πατέρα του». «Η τάδε μιλά για τα τραγικά της παιδικά χρόνια». Κι ας είναι μόλις μια φράση σε μια συζήτηση μισής ή μιας ώρας.

Ενας νέος άνθρωπος σκοτώνεται στην άσφαλτο, αλλά η τραγικότητα του συμβάντος από μόνη της δεν φαίνεται να αρκεί. Πρέπει να συνοδευτεί από εικόνες, στίχους, εξομολογήσεις, τραγικές ειρωνείες κι ό,τι άλλο κρίνεται πως χορταίνει την πείνα μας για δράμα.

Στο Instagram, influencers ωρύονται ή κλαίνε ή ζητούν συγγνώμη ή ζητούν τα ρέστα. Λίγο παραπέρα, τα ριάλιτι κάνουν την τρίχα τριχιά και μας τη σερβίρουν. Οσοι αντιλαμβάνονται το κοινό ως αδηφάγα μηχανή κατανάλωσης δράματος, φροντίζουν να ταΐζουν το θηρίο 24 ώρες το 24ωρο. Κι όσο δράμα καταναλώνουμε τόσο πιο χοντρόπετσοι γινόμαστε. Κι όσο πιο αποχαυνωμένοι γινόμαστε τόσο πιο έντονο ερέθισμα έχουμε ανάγκη.

Οσα μας περιβάλλουν βαφτίζονται είτε εκπληκτικά είτε τραγικά. Σαν να μην υπάρχει τίποτε ανάμεσα. Στις οθόνες όλα είναι ασπρόμαυρα και όλοι συνηθίζουμε να αδιαφορούμε ή και να αποστρεφόμαστε το γκρι της πραγματικής ζωής.

Αυτοσκηνοθετούμαστε και σκηνοθετούμε κάθε λεπτό και κάθε περίσταση. Από τα story του Instagram ως ακόμη και την ταλαίπωρη φάλαινα που βρέθηκε τραυματισμένη στον Αλιμο. Τι θα ήταν αν δεν τη βαφτίζαμε Σωτήρη; Τι θα ήταν χωρίς το τραγούδι της εθελόντριας; Πώς θα έβγαινε η εικόνα, που θα γινόταν viral γεννώντας συζήτηση, συγκίνηση και hashtag; Ποιος ασχολείται αλήθεια με το πρόβλημα; Το πλάνο μένει πάντα. Το πλάνο και το hashtag. Ως το επόμενο πλάνο και το επόμενο hashtag.

Αν αποσυνθέσεις τη διασυνδεδεμένη πραγματικότητά μας, τι θα μείνει; Λίγα like, λίγα hashtag και κάνα ντοπαρισμένο πλάνο.

Το πρόβλημα με αυτή την κατάσταση είναι πως τίποτε δεν μας σοκάρει πια. Ούτε καν η δολοφονία ενός παιδιού 19 ετών επειδή υποστήριζε τη «λάθος» ομάδα.