Η ακριβής φράση δεν έχει σημασία. Αρκεί να θυμάστε τις δύο λέξεις. Τσίγκινο σωβρακάκι. Η εύθυμη πλευρά του πράγματος είναι ότι κάτι τέτοιες εκφράσεις χρησιμοποιούν τα παιδιά στο σχολείο σαν πείραγμα και τίποτα παραπάνω. Η τραγική πλευρά είναι ότι αυτές οι δύο λέξεις ειπώθηκαν και πριν από δύο ημέρες στη Βουλή, ότι ο αποκαλούμενος και «ναός της Δημοκρατίας» χρησιμοποιήθηκε επίσης ως αγωγός απαράδεκτων σεξιστικών σχολίων. Μήπως αυτός που τις χρησιμοποίησε είχε μυαλό μικρού παιδιού; Μακάρι. Το πιθανότερο είναι όμως ότι είχε μυαλό νηπίου. Και δυστυχώς ενός νηπίου επικίνδυνου ακόμη και για την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία – δεδομένης της πολ(λ)άκις αποδεδειγμένης συμπεριφοράς του που αποδοκιμάζεται ακόμη και εντός του κόμματός του.
Αυτό που θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μαθαίναμε είναι αν ο πολιτικός προϊστάμενος του εν λόγω «πολιτικού νηπίου» σκέφθηκε – έστω και για μία στιγμή – να ανακαλέσει στην τάξη τον «αψύ Σφακιανό» που «όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει», που καταλαμβάνει το βήμα του Κοινοβουλίου διότι «έτσι του αρέσει», που προσβάλλει αστυνομικούς ή που καπνίζει όπου του αρέσει κι ας απαγορεύεται. Μοιάζει αδύνατο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο εν λόγω φαίνεται μάλιστα να απολαμβάνει την ασυλία της προεδρικής ομάδας, και όχι μόνο αυτό. Ουδείς θα εκπλαγεί αν στο πλαίσιο του λαλιώτειου «σκληρού ροκ» που αναμένεται να παρακολουθήσουμε προσεχώς αναλάβει και πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αμ μήπως οι κομματικοί συνοδοιπόροι του έχουν ποτέ στραφεί απευθείας εναντίον του; Εκείνοι μάλλον ανησυχούν περισσότερο αν η Κεντρική Επιτροπή θα εκλέγεται από τη βάση. Κάποια, δειλά, ψελλίσματα έχουν εμφανιστεί εδώ κι εκεί, αλλά τίποτα περισσότερο, τίποτα που θα πείσει τον αρχηγό να σκεφθεί πιο σοβαρά αν του κάνει κακό ή όχι η παρουσία του… λεγάμενου. Στην κρίσιμη ώρα, όλοι ευθυγραμμίζονται στα κελεύσματα της ηγεσίας, όπως αυτά εκφράζονται, με κόσμια πάντοτε γλώσσα, από τον ασπρομάλλη προπαγανδιστή, που κάποτε μαχόταν, δήθεν, το σύστημα από μέσα…
Οχι, δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα στη χώρα τούτη. Εμείς οι νεότεροι τουλάχιστον. Νομίζαμε ότι τα είδαμε την περίοδο 2010-2019, τη διετία 2015-2016, αλλά μάλλον κάναμε λάθος. Σταδιακά τώρα, η χώρα μοιάζει να επιστρέφει σε εκείνο το τοξικό περιβάλλον που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας. Λάθος. Η τραγωδία ίσως να έχει κι άλλα επεισόδια. Κι ας μην αρχίσουν οι αρνητικοί πρωταγωνιστές των τελευταίων ημερών να λένε ότι «και οι άλλοι κάνουν τα ίδια». Αυτή είναι νηπιακή αντιπολίτευση. Είναι ένα τίποτα γραμμένο σε μία λευκή κόλλα χαρτί, μια ένδεια προτάσεων ανησυχητική για κόμμα που θέλει να ανέλθει πάλι στην κυβέρνηση και στην εξουσία. Ή μήπως στην ανεξέλεγκτη εξουσία;
ΥΓ.: Ας μη σπεύσουν διάφοροι καλοπροαίρετοι να σχολιάσουν ότι υπερασπιζόμαστε από αυτή τη στήλη τον Αδωνι Γεωργιάδη. Ο ίδιος ο υπουργός γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι στο παρελθόν έχει δεχθεί κριτική από τον γράφοντα. Δύσκολα όμως θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με όσα είπε στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή απαντώντας στα περί αρχειοθέτησης της δικής του υπόθεσης στο πλαίσιο των ερευνών για τη Novartis.
