Τέτοιες μέρες, πριν από 10 χρόνια, η χώρα ζούσε στον ρυθμό της χρεοκοπίας. Στις 12 Φεβρουαρίου 2012, η μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου με τη στήριξη ΝΔ, ΠαΣοΚ και ΛΑΟΣ έφερε στη Βουλή το δεύτερο μνημόνιο που υπέγραψε η χώρα με τους δανειστές ώστε να προχωρήσει η βασική πολιτική επιλογή, το «κούρεμα» του δημοσίου χρέους και η αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας.

Το μνημόνιο υπερψηφίστηκε και ξεκίνησαν οι διαδικασίες για το περίφημο PSI, μέσω του οποίου διαγράφηκαν 106 δισ. ευρώ(!) από το σύνολο του δημοσίου χρέους, το οποίο ήταν  368 δισ. ευρώ (177% του ΑΕΠ).

Ετσι επισφραγίστηκε η σύγχρονη χρεοκοπία της χώρας. Η Ελλάδα μπήκε στον κατάλογο των χρεοκοπημένων μελών του ΔΝΤ κάτω από την Ουκρανία, που ήταν η προτελευταία χώρα που είχε χρεοκοπήσει δύο φορές τις προηγούμενες δεκαετίας.

Σε πολιτικό επίπεδο οι κυβερνητικοί εταίροι ανακουφίστηκαν, καθώς ο άλλος δρόμος θα ήταν ακόμη πιο οδυνηρός αφού στο τέρμα του φαινόταν ήδη η… δραχμή.

Το PSI δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι ανώδυνο για κανέναν.

Οπως όλοι γνωρίζουν, το πλαίσιο συμφωνίας με τους δανειστές προέβλεπε τη λήψη νέων δανείων 130 δισ. ευρώ(!), από τα οποία τα 49 δισ. ευρώ δεσμεύτηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, που υπέστησαν τεράστιο πλήγμα από τα «κουρεμένα» ομόλογα. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν τα αποθεματικά τους και πολλοί ιδιώτες τις αποταμιεύσεις τους.

Ομως, κατά τα άλλα, «το PSI πέτυχε», καθώς ο κεντρικός του στόχος ήταν να έρθει το ελληνικό χρέος σε λογαριασμό και να καταστεί βιώσιμο, δηλαδή διαχειρίσιμο.

Και πράγματι, η Ελλάδα μέσα από τις δόσεις των δανείων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού της και τα πρωτογενή πλεονάσματα που πέτυχε τα τελευταία χρόνια, έως το 2019, αφότου και ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε το τρίτο μνημόνιο, εξυπηρετεί τα χρέη της, εξόφλησε το ΔΝΤ και επέστρεψε στις αγορές. Επιτέλους είχε φανεί φως στο τούνελ…

Δυστυχώς όμως τέτοιες μέρες οι μνήμες επιστρέφουν. Το ίδιο και ο φόβος όταν κανείς βλέπει τον προϋπολογισμό του σπιτιού του ή του κράτους να διαλύεται από τις ανάγκες για την αντιμετώπιση της πανδημίας ή τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα που επιστρέφουν ορμητικά και το χρέος να αυξάνεται μήνα με τον μήνα.

Τέτοιες μέρες, ποιος δεν ανησυχεί όταν, μετά από τόσες θυσίες, το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στα 386 δισ. ευρώ (200% του ΑΕΠ), δηλαδή σε υψηλότερο σημείο από αυτό που ήταν προ δεκαετίας – και προ PSI.