Είναι η δολοφονία του 19χρονου Αλκη Καμπανού μια πράξη οπαδικής βίας; Ακόμα κι αν το δούμε έτσι, το θλιβερό και τρομακτικό αυτό γεγονός αποκαλύπτει ότι αυτό που αποκαλούσαμε «οπαδική βία» είναι πλέον κάτι πιο ζοφερό και πολύ χειρότερο από ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα.
Μέχρι τώρα υπήρχαν «ραντεβού θανάτου», οπαδικές συμπλοκές, επιθέσεις συνδεσμιτών σε συνδέσμους αντιπάλων, επεισόδια στα πέριξ των γηπέδων, ειδικά σε ματς που για κάποιον λόγο επιτρεπόταν η παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων – σε τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος π.χ. έχουμε δει πολλά και άθλια. Αλλά αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Δευτέρα δεν έχει σχέση με αυτά που γνωρίζαμε. Με βάση τις μαρτυρίες, από δύο αυτοκίνητα βγήκαν επτά ή οκτώ μαυροντυμένοι νεαροί. Σταμάτησαν τρεις φοιτητές που περνούσαν από το Χαριλάου και που δεν ήταν οπαδοί οι ίδιοι. Τους ρώτησαν τι ομάδα είναι και όταν αυτοί απάντησαν Αρης, άρχισαν να τους χτυπούν. Τον έναν τον δολοφόνησαν κόβοντάς του την αρτηρία με ένα δρεπάνι που πέταξαν κάποια μέτρα πιο μακριά από το σημείο. Ολα αυτά ακούγονται καινούργια. Αλλά δεν είναι.
Από τα πολλά που ακούστηκαν αυτές τις μέρες κρατάω μια δήλωση του παλιού ποδοσφαιριστή Σάκη Πρίττα. Ο Πρίττας αποκάλυψε πως λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Αλκη είδε με τα μάτια του μια αντίστοιχη αγέλη να χτυπά ένα δεκαπεντάχρονο παιδί μπροστά στο Μακεδονία Παλλάς – και όχι σε κάποιο κακοφωτισμένο απόκεντρο σημείο της πόλης. Μια μέρα πριν τη δολοφονία είχε καταγγελθεί επίθεση ανάλογη σε 14χρονα παιδιά γιατί φορούσαν φανέλες του Αρη!
Από όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς πως στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα πρόβλημα πιο σύνθετο: φαίνεται ότι διάφοροι που έφτασαν στο σημείο να διαφεντεύουν τα γήπεδα αποφάσισαν να αναλάβουν να γίνουν αφέντες των γειτονιών αρχικά και της ίδιας της πόλης στη συνέχεια.
Διαβάστε περισσότερα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής που κυκλοφορεί
