Την πρώτη ουσιαστική επαφή με την έννοια της πολιτικής και του πολιτικού δεν την είχαμε εμπειρικά αλλά μέσα από τα μαθήματα της Ιστορίας στο σχολείο. Εννοώ πως στις τάξεις του Δημοτικού δεν έχεις καμία συνειδητή σύνδεση με την πολιτική, με τον ρόλο της στην καθημερινότητά σου. Μάθαμε για αυτήν μέσα από τα κεφάλαια των βιβλίων, πρώτα έγινε εξεταστέα ύλη και μετά εμπειρία. Αυτά που μαθαίνεις από τα βιβλία βέβαια είναι οι εξέχουσες στιγμές, οι σχεδόν ηρωικές, μέσα στη φωτιά των δραματικών συγκυριών. Πόλεμοι, νίκες, ήττες και γενικά ο κόσμος σαν ένα συναρπαστικό επιτραπέζιο.
Αργότερα μπαίνουν στην εικόνα και οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με το πολίτευμα, με την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τη διανομή εισοδήματος, με την καλύτερη ζωή. Αλλαγές σε νόμους που αφορούν την εμπέδωση της Δημοκρατίας, ή απλά τη διάνοιξη μιας διώρυγας και τη χάραξη ενός καλύτερου οδικού δικτύου. Εφαρμοσμένη πολιτική για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας.
Υπάρχει δηλαδή η μεγάλη πολιτική που αν σε πάει η μπίλια και η τύχη γράφεται το όνομά σου με κεφαλαία γράμματα ή αν δε σε πάει σε τρώει η αιώνια χλεύη και απαξίωση, και υπάρχει και η λάντζα, εκείνη η πολιτική που δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον για μακροσκελείς αναφορές, για ταινίες και τραγούδια.
Στην πρώτη σώζονται ή χάνονται ζωές, σώζεται ή χάνεται το μέλλον για ολόκληρες γενιές. Αλλά και στην πολιτική της λάντζας συμβαίνει αυτό όσο κι αν είναι αντιεμπορικό το θέμα της. Ενας νεφροπαθής που αποκλείεται από χιόνι στα Πατήσια το 2022 ή κάποιος που παθαίνει εγκεφαλικό και δεν μπορεί να μεταφερθεί μέσα από τον πιο σύγχρονο δρόμο των Βαλκανίων, την Αττική οδό, είναι απώλειες που δεν έχουν σχέση με τον θάνατο από σφαίρα στο μέτωπο, στην πρώτη γραμμή, αλλά δεν είναι καθόλου δευτερεύοντες θάνατοι. Κάθε άλλο. Το αίμα σε περιόδους ειρήνης από αμέλεια ή ανικανότητα ή επιλογή δεν είναι λιγότερο βαρύ, δεν λερώνει λιγότερο, δεν χάνει στη ζυγαριά. Η πολιτική δεν είναι μόνο οι μεγάλες αποφάσεις αλλά και η διαχείριση «λεπτομερειών» που σκοτώνουν.
Ξέρω πως στα αφτιά πολλών θα ακουστεί εξόχως λαϊκίστικο και άσχετο, αλλά μία χώρα, ένας λαός, ένα κράτος, που κάνει φιέστες με αγιασμούς για την υποδοχή υπερσύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών και την επόμενη μέρα παραλύει δίχως ρεύμα και βοήθειες, είναι η μαντάμ Σουσού. Η εικόνα ξιπασμένων θριάμβων δεν μπορεί να καλύψει τον ήχο από τα πασουμάκια που σέρνονται. Ή για να το γράψω πιο πολιτικά: Φοβάμαι πως δεν είναι ανικανότητα, είναι πολιτική επιλογή. Τα χρήματα που θα ξοδευτούν για κάτι έκτακτο είναι πολύ ακριβά και πεταμένα. Είτε είναι Δημόσια Συστήματα Υγείας είτε πυροσβεστικά αεροπλάνα είτε εκχιονιστικός εξοπλισμός είτε ακόμη Δημόσια Παιδεία. Είναι «ύπουλα» λεφτά. Είναι σαν τα χρήματα της κοινωνικής πολιτικής, της υπεράσπισης των αδυνάτων. Δημιουργούν προηγούμενο, καλομαθαίνουμε και σε λίγο ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα ζητήσουμε.
Δεν χωράμε όλοι, δεν φτάνουν όλα για όλους. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.
